Varsoviae nata
per rete divulgata
ad omnia scitu digna spectans

Martis die 19 mensis Martii 2024
AD NOVAM SEDEM:


Hae paginae nunc caducae sunt. Novam sedem Ephemeridis visitate, HIC:



Prima
Nuntii
Acta
Crater nugarum
Miscellanea
In orbe
Politica
Scientiae
Valetudo & medicina
Athletica
Oeconomia
Homines
Socialia
Percontatio
Religio
Opiniones
Insolita
Chronicae
Epistula Leonina
Sanctus
Matterae
In Tempore "Coronario"
Cultura
Historia
Biographiae
Cinemata
Libri
Cultus Civilis
Poesis
Ellenica
Gnomon
Otium
Ars vivendi
Periegetica
Crucigramma
Hebdomada aenigmatum
facetiae
Fabulae
Holmesiaca
Detector Vacca
Narrationes
Superbia & odium
Crabatus
Varia
Vita Latina
Textus varii
Scholastica
Epistulae lectorum
Tempestas
Qui simus
Archiva
Annus 2021
Annus 2020
Annus 2019
Annus 2018
Annus 2017
Annus 2016
Annus 2015
Annus 2014
Annus 2013
Annus 2012
Annus 2011
Annus 2010
Annus 2009
Annus 2008
Annus 2007
Annus 2006
Annus 2005
Annus 2004

BIOGRAPHIAE
Leo primus,

De Leone I, Pont. Max., expletis ab eius obitu MDL annis

Leo primus, qui postquam unum et viginti annos ecclesiae catholicae praefuerat die decimo Nov. a. 461 in Patriam caelestem (ut Christifideles aiunt) migravit, anno ferme 390, utrum Volaterrae an Romae, incertum, natus est. Anno 440, mortuo Sixto III, ab Urbis populo est pontifex electus. Statim indefessam operam explere coepit hoc praecipue duplici consilio: ut haereticorum doctrinae respuerentur ac damnarentur utque Italia a barbarorum incursionibus aliquatenus servaretur.

Haud paucae controversiae saepius asperiores, quibus ansam dabant etiam diversae de Christi natura opiniones, Leonem inter et nonnullos orientalium sedum episcopos ortae sunt. Sed in concilio Chalcedonensi, quod anno 451 habitum est, omnia ea principia ad fidem religiosam spectantia, quorum strenuus fautor iam pridem erat Leo, iterum vera esse ab omnibus fere episcopi (erant circiter 600) adserta sunt ideoque aliae doctrinae damnatae. Exemplum: in ea definitione, quae ‘De duabus naturis in Christo’ est, leguntur haec: «Unum eundemque Christum Filium Dominum unigenitum, in duabus naturis inconfuse, immutabiliter, indivise, inseparabiliter agnoscendum […] non in duas personas partitum sive divisum […] sicut ante Prophetae de eo et ipse nos Iesus Christus erudivit, et Patrum nobis symbolum tradidit». Dum haec autem de Christi natura deque aliis rebus similioribus disceptatur, Attila, Hunnorum rex, quamvis eodem anno 451 a Flavio Aetio, Romanorum duce, victus esset, contra Italiae fines tamen minax premere pergebat: itaque non paucas Italiae Septentrionalis urbes incendiis, vastationibus, caedibus impune vexavit graviter.

Quam calamitatem cum Valentinianus III, tunc occidentali praepositus imperio, compescere haud posset, tres legatos, quos inter auctoritate Leo eminebat, ad Attilam misit, ut hic a suo alias urbes delendi proposito se abstineret. Et quod revera barbarissimus ille Hunnus legatis paruit atque in Pannoniam iter vertit (a. 452), id plerumque verbis religiosae pietatis plenis a Leone prolatis omnes fere historici catholici adtribuunt. Sed alii historici mutatum Attilae consilium aliter explicant. Utique omnes in hoc consentiunt, quod Leo nihil intentatum reliquit, sed frustra - eheu! -, ut ab Urbe aliud periculum gravissimum repelleretur. Nam Eudoxia, Valentiniani vidua et inscia eum iussu Petroni Maximi necatum fuisse, huic novo imperatori vel invita nupsit. Sed statim ut comperit se culpâ Maximi viduatam, furore flagrans Gensericum, Vandalorum regem, quorum sub dicione iam erat pars Africae Septentrionalis haud exigua, ut Romam veniret sollicitavit. Hic libenter magnâ classe ad Latiale litus appulit et per quattuordecim dies (mense Iunio a. 455) occupatam Urbem ita cum feris Vandalis diripuit, ut ista omnium fere rerum eversio hominumque trucidationes multo graviora fuerint quam rapinae et spoliationes, quae ab Alarico Visigothisque anno 410 erant Urbi illatae.

Leo interea, fide semper fretus suâ, populo tantis ruinis fracto sublevare contendebat et pro religione catholica divulganda firmandaque indesinenter usque ad mortem sategit. Huius pontificis doctrinam, animum, fervidum ingenium etiam 173 epistulae et 98 sermones testantur. Quibus quidem in operibus componendis - bonâ pace putantium Latinam linguam post Quintilianum paene mortuam esse - genere scribendi saepe optimo, semper bono ac perspicuo usus est Leo, cui pontifici cognomentum ‘Magno’ non immerito inditum est.

Scripsit Victorius Ciarrocchi



Profectae de profectura edita sunt!

  CULTUS
ANTIQUI MORES (VIII)
De vino
  ARS VIVENDI
SECUNDA MENSA
Colloquium de cibis, coquendo, et rebus culinariis... Latine!
  CULTUS
ANTIQUI MORES (vi)
De pistrina
  HISTORIA
CULTUS DEAE VESTAE VEL ΕΣΤΙΑΣ
Apud Graecos et Romanos maxime celebrabatur
  CULTUS
INVENTUM MIRISSIMUM IN TUSCIA
XXIV statuae effossae sunt...

 

Latine loqui disce!!


Subnotationes fient
ante finem Septembris.

==============

=============

AMICI EPHEMERIDIS: