XVI. Dicebat autem et ad discipulos: ‘Erat quidam homo diues, qui habebat dispensatorem, et hic diffamatus est apud eum, quod dissiparet bona illius.

² Vocauit eum et dixit ei: ‹Quid [est] hoc [quod] audio de te? Redde rationem dispensationis tuae; iam enim non poteris dispensare›.

³ Dispensator autem dixit intra se: ‹Quid faciam, quia dominus meus aufert a me dispensationem? Fodere non ualeo, mendicare erubesco.

⁴ Noui, quid faciam, ut cum amotus ero a dispensatione, recipiant me [homines] in domos suas›.

⁵ Conuocatis singulis debitoribus domini sui, dicebat primo: ‹Quantum debes domino meo?›.

⁶ Qui dixit: ‹Centum cados olei›. Qui dixit ei: ‹Sume litteras tuas et cito, cum sederis, scribe: Quinquaginta›.

⁷ Deinde alii dixit: ‹Tu uero quantum debes?›. Qui dixit: ‹Centum coros tritici›. Dicit ei: ‹Sume litteras tuas et scribe: Octoginta›.

⁸ Laudauit dominus iniquum dispensatorem, quod prudenter fecerat: quia filii huius saeculi in generatione sua prudentiores sunt filiis lucis.

⁹ Ego quoque dico uobis: Perficite uobis amicos e mammona iniqua, ut cum defecerit, recipiant uos in aeterna tabernacula.

¹⁰ Qui fidelis est in minimo, is et in maiore fidelis est; et qui in modico iniquus est, is et in maiore iniquus est.

¹¹ Ergo si in iniquo mammona fideles non fuistis, quis credet uobis id, quod uerum est?

¹² Et si in alieno fideles non fuistis, quis dabit uobis id, quod uestrum est?

¹³ Nemo famulus potest duobus dominis seruire. Aut enim unum oderit et alterum diliget, aut uni adhaerebit et alterum contemnet. Non potestis seruire Deo et mammonae’.

¹⁴ Audiebant autem omnia haec pharisaei, qui erant auari, et deridebant eum.

¹⁵ Dixit eis: ‘Vos estis, qui iustificatis uos coram hominibus. Deus tamen nouit corda uestra, quia quod hominibus altum est, id abominatio est ante Deum.

¹⁶ Lex et uates usque ad Ioannem; ex tunc regnum Dei fauste nuntiatur, et omnis in illud uim facit.

¹⁷ Facilius est autem caelum et terram praeterire, quam de Lege unum cadere apicem.

¹⁸ Omnis, qui dimittit uxorem suam et ducit aliam, adulterat; et is, qui dimissam a uiro ducit, adulterat.

¹⁹ Homo quidam erat diues et induebatur purpura et bysso et epulabatur cotidie splendide.

²⁰ Quidam autem pauper nomine Lazarus iacebat ad ianuam eius ulceribus plenus

²¹ et cupiens saturari eis, quae cadebant de mensa diuitis; sed canes quoque ueniebant et lingebant ulcera eius.

²² Factum est autem, ut moreretur pauper et portaretur ab angelis in sinum Abrahae. Mortuus est autem et diues et sepultus est.

²³ In inferno, cum esset in tormentis, eleuatis oculis suis uidebat Abrahamum a longe et Lazarum in sinu eius.

²⁴ Ille cum clamauisset, dixit: ‹Pater Abraham, miserere mei et mitte Lazarum, ut immergat extremum digiti sui in aqua, ut refrigeret linguam meam, quia crucior in hac flamma›.

²⁵ Dixit uero Abraham: ‹Fili, recordare te recepisse bona tua in uita tua, et Lazarum similiter mala. Nunc tamen hic solacio afficitur, tu uero cruciaris.

²⁶ Praeter haec omnia, inter nos et uos magna uorago firmata est, ita ut ei, qui uelint hinc transire ad uos, non possint, neque inde ad nos transmeare›.

²⁷ Dixit autem: ‹Rogo igitur te, pater, ut mittas eum in domum patris mei

²⁸ – habeo enim quinque fratres –, ut contestetur illis, ne illi quoque ueniant in locum hunc tormentorum›.

²⁹ Dicit autem Abraham: ‹Habent Moysem et uates; exaudiant eos›.

³⁰ Qui dixit: ‹Non, pater Abraham, sed si quis ex mortuis proficiscatur ad eos, conuertentur›.

³¹ Dixit autem ei: ‹Si Moysem et uates non audiunt, ne si quis ex mortuis quidem resurrexerit, illis persuasum erit›’.

Scripsit fr.Benedictus Huculak OFM - 13/10/2019

---