|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS Paradisi cantus XXXIII Virgo, tui simul et genitrix et filia nati, Corde humilis, simul alta super genus omne creatum. Consilii aeterni stans termine! Tu illa fuisti, In tantum naturam hominum quae vexit honorem, 5 Hujus ut ipse opifex non dedignatus ab ipsa Esse opus in terris fuerit. Vis arsit amoris Venirem ingressa tuum, cujus calor edidit hujus Floris in aeterna germen mirabile pace. Tu nobis isthic medii pro luce diei 10 Fax sanctae es flammae, deorsum mortalibus aegris Spes fonte ex vivo. Sic virgo es magna potensque, Ut, qui eget auxilii, in rebus nec confugit arctis Ad te, idem ipse velit sua vota volare sine alis. Non modo poscenti auxilium tua cura benigna 15 Succurrit, sed saepe preces prior occupat ultro. In te cor miserans, in te pius ardor, et ample Magnificum ingenium concurrit, et una receptas Quidquid ubique boni est in re quacunque creata. Hic, qui ex valle ima, summarum quae ultima sumpta est, 20 Singula vestigans exutas corpore vitas Huc usque inspexit, sibi te indulgente, vigoris Implorat tantum, ut visus attollere possit Altius ad primae auctoremque caputque salutis. En ego, non ardens tantum studio ipse videndi, 25 Quantum hujus propter curam, te qua prece possum Oro omni supplex, ne sit prex ista minoris; Ut, quae nunc hebetant mortalis lumina visus, Omnes dissolvas huic nubes ipsa precando, Ne se ipsi celet Superum ac tua summa voluptas. 30 Idque etiam te oro, (tibi enim, Regina, quod optas Posse datum est), ut post, quae tanta ac plurima vidit, Ipsi incorruptos serves in pectore sensus, Et vigil humanos vincas custodia motus. Cerne Beatricem circumslantesque beatos, 35 Conjunctis illi manibus mea vota secundant. Tam dilecta Deo venerataque lumina in illos Defixa orantes nobis testata fuerunt, Quam grato illa animo accipiat pia verba rogantum. Exin aeternum haud dubitarunt quaerere lumen, 40 Ad quod nulla foret natura creata putanda Clarius inspiciens aciei mittere robur. At qui cunctarum rerum, quas discere avebam, Jam prope eram finem, consumpsi, ut rite dabatur. Ardorem desiderii. Bernardus ad ista 45 Annuere atque mihi arridere, ut suspicerem alte; Sed jam talis eram per me, qualem esse volebat. Nam mihi facta acies sincera, magisque magisque Se radio insinuans lucem penetravit in altam, A se quae vera est. Ex illo tempore major 50 Vis oculi venit, quam possim dicere lingua. Nam cedit sermo, cedit meminisse facultas, Pressa ictu tanto. — Ut qui in somnis somnia vidit, Postque ea, quae vidit, manet intus cura reposta, Nec res succurrit revocanti; non secus ipse 55 Nunc maneo, cum visa mihi paene omnia cessant, Et cor intus adhuc bianda inde exorta voluptas Mi liquat. Haud aliter dissolvi, sole tepente, Nix solet; haud aliter foliis commissa Sibyllae Carmina perturbata ibant ludibria ventis. 60 O lux summa, adeo exsuperans mortalia sensa. Suffice parva tui nostrae vestigia menti, Qualis eras tunc visa mihi, fantisque loquelae Vim tantam, ut possim genti mandare futurae Tantum ex divina, qua immense gloria abundas, 65 Unam scintillam. Namque huc redeunte frequenter Mente, meique oris cantu resonante parumper, Forte magis populi discent, ut tu omnia vincas. Credo ego, ob ardentis jubaris quod lentus acumen Sustinui, passus defectum forte fuissem, 70 Lumina si quando statuissem aversa tenere. Et memini hoc propter me contra audacius isse, Immensam donec virtutem tutus adivi. O mihi gratia opis dives, qua dante, meare Non timui aeternam in lucem sic, ut, quod habebam 75 Visus, consumptum fuerit! Mihi, quidquid ubique est, Hoc alto centro demersum, et amore revinctum Cernere contigerat, simul omne, quod occupat orbem Terrarum studiis curisque, volumine in uno ; Rem per se atque modum, et quod privi est moris utrique, 80 Sic conflata simul cuncta, ut quod dicere conor, Sit simplex lumen. Tunc me vidisse putarem Totam hujus formam nodi; nam copia gaudi Largius irrorat mentem haec mihi visa locuto. Unum horae punctum mihi plus solet esse veterni, 85 Quam si saecla decem bis sumpta et quina manenda Auso illi fuerint, per quod Neptunus in umbra Argus suspiciens stupuit. Sic tota morata est Mens animi suspensa, haerens, immobilis, alte Intenta, inque suo obtutu magis usque flagrabat. 90 Istam qui adspiciat lucem, fit talis, ut inde Declinare oculum atque alio divertere nunquam Vere contentus possit; nam cuique voluptas, Meta voluntati, tota huc concurrit et extra Hanc, quaecunque alibi sunt optima, manca labascunt. 95 Parcus ad haec, quae commemoro, jam verba profundam. Ut qui matris adhuc humectat ad ubera linguam. Non quia constaret plus simplico imagine vivum, Quod suspectabam, lumen; nam tempus in onme Semper idem est, quod erat; sed visus propter acumen, 100 Major ab intuitu cui vis veniebat, imago lina, mihi tantum mutato, est visa laborans. Hujus in excelso puncti claroque nitore Tres orbes triplicem referentes luce colorem Cernere sum visus triplicemque hunc ambitu in uno. 105 Unus de alterius dissultans lumine lumen Visus erat, veluti Iris de Iride; tertius ignis Hinc atque hinc aeque efflatus. Quam angusta loquela Haec mea ineptaquc iis est, quae mens concipit intus! Atque haec tantula sunt, ad quae illo tempore vidi, 110 Ut non sufficiant conanti pauca referre. O, quae sola super te sidis, lucida flamma Aeterna, et quae te solam una inlelligis, a te Et percepta et percipiens te, huic annue curae. Ille orbis visus, te ipsum generante, moveri 115 More repercussi splendoris, fixa moratus Lumina nostra diu, ille idem intus imagine pictus Nostra erat, hanc proprio ipsius monstrante colore: Namque ego pendebam totus defixus in illuin. More geometrae, qui totus inhaeret in una 120 Circli mensura intentus, neque multa moventi Invenisse fuit, quod primum postulat usus ; Restiteram illius tactus novitate figurae: Cura erat inspicere, u circlo convenit imago, Alque ut se huic aptat; sed non sat ad ista fuere, 125 Quas habui pennas; at mens fuit icta nitore, Qui desiderium explevit. Me hic alta reliquit Phantasiae virtus. Sed jam studium omne meaeque Regna voluntatis, molae aeque more rotai, Circumagebat Amor, solem astraque caetera torquens. Curavit Johannes Teresi scripsit Abbate Dalla Piazza Vicentino |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
