|
|
Narrationes variae
seu fabulae Latinae hodiernae
a scriptoribus Ephemeridis creatae
|
|
CINEMATOGRAPHICA SPECTACULA TEMPORIS ACTI…
 Cinematographica
spectacula temporis acti ... valete!
Quis, nisi Josephus Tornator (cuius omnes
sine dubio magni fecerunt « Novum Cinematographium
Paradisus ») narrare possit variam vitam quae his in locis
agebatur?
Enarrare conabor aliquid simile quod in
nostris parvis urbibus eveniebat memoriam repetens. Spectacula in
spectaculis, spectatores actores fiebant ; varii erant animi
motus : gaudium, fletus vix retentus, risus sine modo
strepens…
Erat qui, labore in agris et itinere fessus,
tenebrarum auxilio in cinematographio a Morphaeo excipiebatur,
aliquando aliquo sonitu excitabatur sed, paulo post, vultu sereno
tranquille ad somnum redibat.
Maxima excitatione afficiebantur
adulescentes cum nuda partim feminarum corpora apparebant:
immotis oculis alii alios cubito tangebant.
 In parvarum urbium
cinamatographiis aliquando (paulum!) impudica spectacula
agebantur: saltatrices crura agitantes spectatorum (senum et
adulescentium) oculos alliciebant ; spectaculo confecto
feminae media nocte in hospitium se recipiebant, spectatoribus
sequentibus, qui per fenestrarum fissuras corporum formas
inspicere sperabant.
Fuit etiam caecus qui olim huius generis
spectaculo adfuit ; spectator quidam, prope eum cum
transisset, haec verba per iocum dixit : « Cur me non
salutavisti ? ». Caecus contra : « Veniam
peto – inquit – non te aspexi ! ». Risus
abundavit.
 Aestatis tempore cinematographica spectacula in loco
aperto eveniebant.
Hoc enarrare
necesse est.
Agricola cum
filiolo constituit (quod rarissime faciebat) in cinematographium
se conferre sed, labore fractus, dormitare coepit. Iuvenis
quidam, cum e balneo redisset, dissimulans maxime pluere, anxium
se fingens haec verba clamavit: “Nos miseros! Quomodo domos
petemus nos, qui incaute sine umbrellis hic sumus ? ».
Hae verba e somno agricolam excitaverunt, sed non omnino, quia
parum compos sui non animadvertit minime pluere. Iocose ille
iuvenis locutus erat, agricola dormiente aspecto. Qui exsecrari
coepit : « Me infelicem, qui huc venire
constitui ! ». Filiolus sereno vultu dormitabat.
Iuvenis eiusque sodales summissa voce ridebant.
Erat qui secum
ferebat pastillum, qui caricas, qui … ventre crepitabat, qui
tabaci fistulam fumantem sugebat (quam salubriter!). Potiones
quoque consumebantur, vitreis ampullis detectae, quae humi
dimittebantur ut per declive pavimentum molesto cum sonitu
volutarent.
 Cum pluebat, necesse erat spectatores
cinematographium petere umbellis praeditos. Strepitum ioce
efficiebant umbellis pavimentum pulsantes : quidam pulsare
incipiebat, alii sequebantur : « symphonia »
inusitatis instrumentis locum complebat. Tenebrae omnia
operiebant.
Tesserarum
venditor, minime doctus aliquando de cinematographico spectaculo,
spectatores valde errans certiores faciebat. « Navis aerata
Potiomkin » (italice « La corazzata
Potiomkin ») ? Optima res ! De bello
agitur !». His verbis spectatorum animos alliciebat.
Spectator quidam, cum voces non audiret ( pellicula, de qua supra
diximus, sonitibus carebat) reclamare magno cum strepitu coepit
et sellas ligneas pulsans. Qui pelliculae curam habebat,
claudicans, iratus et baculum extollens, insolenti spectatori
haec verba dixit : « Desiste, cinaede !
Pelliculae sonitum attollere conatus sum, sed frustra !
Pelliculae vitium est ! ». Ignorabat is quoque
pelliculam sonitibus carere.
 Nemo est qui ignoret quod Fantotius de hac pellicula
magna cum voce enuntiavit ad praefectum conversus :
« Navis aerata Potiomkin … defecatio maxima
est ! ».
Cinematographica
spectacula temporis acti … valete atque valete !
Scripsit Dominicus Caveosanus - 16/07/2012 04h40
|
