|
|
|
CULTUS
DE HISTORIA VINI TRINACRIAE
Primo quoque vespere autumno, cum adhuc sol tepidus amplectebatur glebas et
suffluva folia vitium, in quodam vestibulo iuxta domum nostram nonnulli
(quinque praesertim) consueti erant ad considendum ad tabulam ut chartulis
iocum agerent.
Tempus interea metiebatur horas et lentum incessum vesperi. Usque ad noctem
comites ibi manebant; saepe aliquis ex iis tabaci camino utebatur fumum
hauriens et tabaci odor mustique ferventis in cupis expandebatur undique et
per solitarios angiportus.
Putui novi vini et iis adiocum intentis Trinacriae chartulae commixtae,
quae callosis manibus tenebantur, fere loquebantur, ioci modum iterque
adficientes.
In amplo atrio patris domus vetus erat supellex acere albo exstructa, magno
speculo praedita, quod parvulas ferebat maculas, quibus a tempore ornatum
erat.
Speculum reverberabat modo partem atrii, modo ruris partem quae longe
extendebatur, modo imaginem meam fractam in tria fragmenta captam vitro
forium apertarum.
Cubitum antequam irem, admirari amoenitatem loci solebam, qui colores suos
mutabat cum vesper sensim accederet.
Aliquae figurae photographicae locatae erant super supellectilem
repraesentantes parentes meos et viciniores stabant ampullae affabre
expolitae, servantes optimum vetusque Lilybaei vinum ac liquorem domi
confectum et pro variis occasionibus paratum. Egomet, at secreto, ipse
gustabam illum nectar, quin id me impediret ne cogitarem quam acrius opus
darent qui peragerent illum nectar, vitae expressionem Mediterraneae
summam. Omnibus autumnis, quamvis multis post annis, silens, cupio
adspicere aliquas imagines venientes ex foris in speculum illud se
repercutientes subtiles et unicas, atque vela lino neta fluctuantia vento
aulaco similia. Cum sim ante speculum mecum quaero: Quid afferre possit
imago fragilissimo speculo capta? Forsitan gravem venustatem an gradus
temporis transeuntis? Forsitan lumina, umbras, colores capta vel ficta?
Ubinam veritas? Forsitan in oculis errantibus, in risu, in motibus animi
inveniatur? Omnia sunt fragilia! Quidne fragilius quam punctum momenti,
quod fugax, unicum est, et quod videtur pars ieuna entis transeuns? Pariter
ac per vitrum speculi transit imaginem fragilem captam in puncto momenti et
flatu animae levissimam delineatam.
At mihi videtur hodie tempus numquam transivisse, adeo ut putem id
impressum esse in figuris, odoribus liquoribusque iam captivis in limpidis
crystallis. In alia figura photographica apud illas posita parentes mei me
tenent manu prope viam quae mare radit, ii videntur intenti ad tempus
futurum quaerendum, ad veram libertatem; in alia tandem configuratur
vindemia laeta et iucunda.
Ita aliqua eventa videntur ex figuris exortae sunt, quasi exitus mihi
contingentes: sacra communio sollemnis pueri, matrimonium adultis, gaudium
patris tenentis manu filium et matris tenentis inter brachia filiam
minorem.
Vicissitudines possum dicere vitae meae se serere et nectere historiae
Trinacriae regioni meae, imbutae sudore, sole amoreque.
Opus meum, patris et avi mei, nec aliud nisi invenitur in vitibus, musto
ferventi acri vini nigri sapore. Unde repetitur per tempora sua vi opus.
Si vinum essem, honori mihi esset ut animos imbiberem, nexus inter praesens
et praeteritum tempus statuerem, per venas currerem et memoriam incitare
non desinerem.
Veluti vinum, servo in me locos notos, odores, flavos flores teneros,
colores ardentes pictos in caelo et immenso mare, qui mutantur mensibus
sibi insequentibus.
Servo insuper cantu meo sonitus vocesque naturae quae ubicumque patitur
sine intermissione damna et detrimenta ab homine stultissimo acta et
peracta.
In summa in corde meo servo amorem erga eam et omnes odores quos vellem
semper percipere et omnibus reddere notos.
Vini instar, fingo me ut effluvium supervolitantem,me sequentem cantus
larorum quam longius me ferentium. At me miserum! repentinum desiderium a
me dilabitur, etiamsi adspicere ultra fores non desino. Jam pro dolor! nemo
hodie agit iocum chartulis , eae immo videntur manere facie aperta super
tabulam versus caelum et lunam, cuius figura in poculis se pingit iam
vacuis. Autumno hoc, vites factae nudae, etsi aequali ordine semper
dispositae, ex novo dederunt fructum suum pretiosum, et nunc quiescunt dum
cicadae implent locos cantu aspero. In agro, curis maximis culto, folia
mortua levia fluctuant per aëra et deinde cadunt statim super duras glebas.
Araneas, crudam nuditatem ostendunt praeterea rami. Tecta pariter videntur
aënea, tegulae fragile sole calefactae. Colore aëneo autumnus pingit
montes, etiamque nubes minaces; servat memoria motus et affectus animi iam
victos, iam comprobatos.
Ita redeo ad primam cogitationem: vinum utinam essem! Efficerem ut
gustaretur sapor vitae meae maturae, ut daretur non solum fructus vitae
meae interioris sed magis participem facerem ingenii mei poëtici versibus
et imis affectibus. Nullum dubium est quin indignus sim qui utar similibus
verbis quae debent tantum stare in ore eius qui quotidie omnibus dat corpus
et sanguinem suum sub specie vera et concreta; at haec verba mea moralia
sunt, exitus sacrificia suprema nos cohortantur scilicet ad imitandam
Maximam Virtutem, in quam vertenda est vita nostra.
Non minus quam heri, quam tempore praeterito, speculum veteris
supellectelis fert easdam imagines vitae rusticae reverberatas captas extra
fores.
Tepidus ventus agitat vela super scenam vitae, quod me incitat ad
cogitandum! Sum … et ignoro quonam via, mens, animus me adducant ultra
momentum hoc.
Sum, at nescio quid respondendum sit a me cum me interrogem de spatio
infinito et de vita mea in hac divina re sine limite extensa. Itaque in
instante quo me interrogo, allectum inter scitum et ignotum, infinitum
continetur.
Una certitudo: conscius sum me esse.
Tempus videtur ludere chartulis, sed denique ludum fallit.
Haec imago specie falsa et fracta in tria elementa, quae allegorice potest
indicare tempus suspensum inter fictas et veras res, nec aliud est nisi
egomet ipse extollens vini calicem pro amicitia, amore erga liberos
uxoremque, vitaque.
Scripsit Johannes Teresi
|
|
|
