Haud pauci exstant homines, et per hodierna instrumenta celeriter fiunt multitudini visibiles, qui aut animi causa aut ob quaestum aut et animi et quaestus causa brevia plerumque spectacula conficiant, quae his nostris temporibus facilius per interrete celebria fiunt quam scripta, de mulieribus virisque qui in civitatibus alienis iam diu vivant, seu potius non raro de semetipsis, potissimum si in aliam plagam e sua natali ipsi olim migraverint. Non est hoc pacto mirandum si de eis rebus loquantur quae inter patriam suam et terram in qua iamdudum habitant intersint taliaque divulgent; quibus inceptis, sive industria hoc fiat sive sua sponte, dialogus inter homines variarum terrarum saepe fovetur et, ut ita dicam, pontes inter gentes construuntur.

Quantum ad me attinet, satis multas pelliculas nuper spectavi (et etiamnunc quiete aestiva favente specto) a quadam adulescente Iaponica, cantrice saepenumero photographice picta et linguae Iaponicae praeceptrice in Italia iam plus quam decennium habitante, vulgatas; quae femina in spectaculis suis sua aliorumque Iaponum sensa cogitationesque exprimit cultum civilem vitamque Italicam experientium et expertorum necnon Italis Italice de rebus Iaponicis sermocinatur.

Non est quidem mirum si homo qui e terra sua in aliam migraverit, volens hoc consilio aliqua de re loqui ut sermo fiat qui per mirifica hodierna communicationis instrumenta vulgetur, eis de rebus verba facere cupiat quas ipse in terra sibi nova advena senserit ac sit expertus, et deinde generatim de discriminibus quae inter culturam, disciplinam societatemque hominum inveniantur quae in terra sua patria vigeat et ea quae in terra migrationis suae obtineant. Creatur hoc pacto, quamquam ratione non “scientifica” –dicamus– adhibita, exemplar quoddam illius disciplinae quae hodie in nostris studiorum universitatibus “communicatio interculturalis” vocatur. Nam hoc modo, plane et absque ullo fastu academico, de falsis opinionibus sermo fit deque erroribus qui haberi solent quotiescumque homines cum hominibus agunt quorum animi sint ad alios mores consuetudinesque informati.

Iuvenis mulier Iaponiensis quam supra induxi de rebus quas Iapones thermopolium aut popinam Italicam primum ingredientes inopinate offendere possint in quibusdam pelliculis inter alia disceptat. Irritari, ut exemplum afferam, facile possunt animi Iaponum, sicut et aliorum, si in popina vel ganea Italica, cum comedendi bibendique finis sit factus, omnibus singulis gregis sodalibus eadem pecunia sit solvenda, neque pro portione sit persolvenda cibi et potus ab unoquoque convivarum empti; quod non videtur esse iustum atque aequum. Alibi de donis dandis accipiendisque sermo fit, qua in provincia quoque errores inter Iapones et Italos, perplexitates, dubia, ambiguitates falsaeque opiniones facile oriri possunt. Ex alio fonte enim didici non solere Iapones donum quod modo acceperint, fere semper in capsa aut in sacculo chartaceo vel plastico –uti scimus– absconditum, coram donante aperire, quod est moribus Italis contrarium. Nolo exempla mea diutius protrahere, quae quoquo modo haud difficile multiplicare licet si plura audiamus testimonia eorum qui ex alio societatis humanae genere, quale est Iaponiense, in aliud dissimile, quale est Italicum, se contulerint et, ut ita dicam, se merserint. Unum addere volo, ex taeniis praeceptricis nostrae Iaponicae nos quoque hoc discere, non esse verbis Sinensibus salutandum hominem qui nobis Asiaticus orientalis videatur, qui etiam Iaponiensis aut Coreanus saltem esse potest, antequam sciamus cuias sit. Quam monitionem, cum supervacua nobis videri possit, femina spectatissima Iaponiensis nostra, quae taeniolas visificas per interrete publicandas conficit, proferendam censuit; nam maxime subirasceretur homo Iaponiensis si Sinice salutaretur vel Sinensis aut Coreanus si Iaponice. Ceterum adulescens nostra Iaponica fassa quoque est se saepe non posse hominem Iaponiensem a Sinensi aut Coreano internoscere e corporis seu faciei aspectu tantum, nisi indumenta, ornamenta moresque quoque perspiciantur.

Laudabilia omnia quae mutuae intellegentiae inter populos conducant fovendaque sane arbitror, dummodo ne quandam rigiditatem in nationibus existimandis pariant qua indoles singularis uniuscuiusque hominis minoris quam decet pendatur. Communicationis interculturalis vero partes toto terrarum orbe nostris temporibus ob incrementum migrationum valde auctae sunt, cum multis in terris, praesertim in plagis ditissimis, permulti vivant homines qui aliunde sint oriundi. Huius rei cogitatio in mentem revocat non paucos viros mulieres puerosque quos revera conveni aut instrumentorum communicatoriorum ope novi, quos inter adulescens est nomine Clara ex parentibus Nigerianis in Italia nata, cuius condicio a Iaponicae feminae de qua supra dixi, quae huius paginae scripturam imprimis inspiravit, omnino dissimilis est. Nam Clara parum sermone parentum loquitur, sed expeditissima lingua Italica fabulatur; quae item apud eandem sedem interretialem spectacula in vulgus edere solebat in quibus plerumque de se sermocinabatur de vitaque sua. Haec adulescens –quae recte asserit se Italam esse et, quoad Nigeriam, nihil fere si non de itinere suo cum parentibus fratribusque in hanc terram Africanam cum adhuc puellula esset facto eloqui valet– nisi identitatem traheret a terra in qua nata est ac crevit, nullam haberet. Nolimus eam rogare, etsi communicationis interculturalis studiosi, immo propter hoc, quod huius disciplinae sumus studiosi, ut mulieris Nigerianae partes agat.

Scripsit Marcus Flavius Asiaticus - 18/07/2021 15h54