Otfridus (Otfried) Preußler natus est d.20.m.Oct. a.1923 in Bohemiâ. Abiturio superato Otfridus miles factus Bello Mundano altero a.1944 a Russis in vincula coniectus est. Idem post quinque demum annos, aetate 26 annorum, dimissus est. Feliciter accidit, ut eius cognati et amica fugere possent Rosenhemiam. Idem in oppidum Otfridus iit et eodem anno amicam in matrimonium duxit.

Cum parentes iam essent magistri, Otfridus quoque constituit, ut disceret docere. Ut eo tempore, quo tirocinium magistrale fecit, satis pecuniae mereretur, operabatur munere diurnarii birotâ vehentis fungens et coepit fabellas pueriles scribere pro emissionibus radiophonicis. Ex a.1953 munere functus est magistri et rectoris scholaris.

In initio Crabato placet tirocinium molitorium idemque magicum. Qui admiratione commovetur potestatis magicae, quam habeat in alios homines. Necnon in familiaritatem venit sociorum molitoris. Amicus Crabatus familiarissimus fit Tonda, socius maior natu, qui sibi fit exemplo. At ne per annum quidem haec amicitia durat, nam Tonda primo iam anno exeunte moritur – dicitur hoc factum esse infortunio – et proximo anno ineunte novus tiro in locum Tondae succedit. Etiam altero anno exeunte unus e sociis moritur mysterialiter – cuius in locum iterum supponitur tiro novicius. Crabatus paulatim et gradatim perspicit istunc lusum horribilem, cuius ipse particeps factus est: A Magistro Molitore, qui animam suam diabolo oppigneravit, omni anno exeunte unus e discipulis suis immolandus est „Domino Patrino" („dem Herrn Gevatter"). Alioquin sibi ipsi moriendum esset.

Crabatus, ut Tondam amicum suum aliosque socios interfectos ulciscatur, artem nigram quam optimê exercet et denique fit molitoris discipulus omnium optimus. Voluntas autem Crabati confirmatur amore cuiusdam puellae (quae appellatur Kantorka, Sorbico nomine praecantatricis cantuum paschalium); eam clam convenit, sed puellae nomen ignorat.

Denique Iuro, unus e sociis, Crabato patefacit esse viam, qua magister superetur: Necesse esse, ut puella Crabatum amans magistrum roget, ut Crabatum dimittat. Examine quod sequitur decertatur, cui moriendum sit: magistro an amantibus. Amantes si superaverint, etiam omnes ceteri socii liberabuntur ab exsecratione molendîni nigri. At exsecratione sublatâ etiam tollentur sociorum facultates magicae, ut iidem nihil sint nisi socii molitores.

Denique magister Crabato aliam quoque viam patefacit: Crabatum posse etiam examine omisso fieri magistri successorem, sed Crabato recipiendum esse contractum cum „Domino Patrino" factum et loco sui ipsius unum ex aliis sociis immolandum, hôc anno omnique futuro. At Crabatus animo firmo istanc magistri oblationem respuit: se nolle culpam contrahere aut culpae fieri participem interfectione consociorum. Itaque Crabatus unâ cum puellâ suâ eligit viam amoris. Puella autem magistrum cum rogaverit, ut Crabatum dimitteret, a magistro subicitur examini: Cantorcae oculis obvelatis inveniendus est Crabatus amatus inter undecim socios versans. Tum Crabatus timore corripitur puellae amatae: qui sibi videtur in culpâ esse, quod puellae moriendum sit – at Cantorca cum sentiat Crabatum timere de vitâ Cantorcae - non de propriâ – illum ideo agnoscit; quo fit, ut examen superet: Crabatus eiusque consocii sunt liberi. Ultimâ nocte anni moritur magister, molendînum incendio absumitur: - malum victum est amore.

Otfridus Preußler Crabatum scripsit – quibusdam spatiis interpositis – per decem annos. Exemplo sibi fuit quidam Sorbicus mythus Crabati popularis, qui agitur saeculo 17.o exeunte prope vicum Nigricolmiam (Schwarzkollm) in Lusatiâ Superiore (Oberlausitz), inter Hoyersverdam (Wojerecy) et Camentium (Kamenz, Kamjenc) sitam. De tirone, qui debet magistro suo resistere eundemque ad pugnam provocare, in multis aliis mythis narratur, necnon de amore, quo tiro redimitur. Otfridus de libro suo dicit haec:

Prima editio Crabati Otfridiani facta est a.1971 in Aedibus Arenae, ex anno 1981 hic liber editur in Aedibus Thienemannianis. Imagines et editionis communis et editionis decorissimae a.2005 factae, quae est colore sepiaceo, delineati sunt ab Herberto Holzing. Liber Crabati interim conversus est in 31 (triginta unam) linguas. (Sequetur versio tricesima secunda, quae est Latina! adn. interpretis).

• De Crabato refertur in paginâ Otfridi Preußler interretiali
• Opus Crabati recensetur ab ephemeride „Preußischer Landbote"

==============

=============