De vita possibili post mortem

Luce terrestri aspecta futurum vitae post mortem nescimus. Itaque hos tres status possibiles post mortem animo fingere potestas est.

Primo spectamus id, ut nihil post mortem sit. Corpus cum animo moriturum est. Vitam solum exsistentia terrestri cohaerere significaret. Et totae actiones modo vitae ex conscientia pendent. Animus cum sensibus atque homo cum ingeniis moribusque mortis causa exstincti sunt. Tantum posteris oportet de vitiis ac virtutibus mortuorum referre. At post nonnullas generationes posteri nominum mortuorum obliviscentur ita fit, ut nihil nisi silentium de exsistentia terrestri nostra restet.

Secundum spectamus id, ut numen de fortuna nostra in terra ac post mortem iudicet. Re vera exsistentiam terrestrem non ex forte sed ex fortuna divina pendere significaret. Etiam in imperio mortuorum liceret numini destinare fortunam atque exsistentiam post mortem nostram nobis. A numine homo mittatur vel ad paradisum vel ad inferos. Homo bonus veniat in paradisum caelumve, homo malus veniat in inferos. Sed qui inter bonum et malum decernat? Qui discrimen inter bonum et malum noverit? Estne forsitan mundus ubi bonum et malum exstent? Quae religio ergo recte dixit? Estne fortasse transmigratio animarum ut Buddhismus docuit? Fortasse opinio deorum numinisve tantum serviat, ut rite vivamus atque occultemus pavorem mortis. Ergo de Buddhismo philosophemur! Buddhismus, ut religio, Christianismus ac Mahometana religio non inter se comparationem habent. Secundum doctrinam Buddhae religio Buddhistica magis philosophia et non fides religiosa est. Mens atque animus Buddhistice sicuti invidia, odio, intolerantia, nimio amore sui, contentione enervante, ultione, malevolentia et ceteris impediti sunt. Horum vitiorum causa animadversio realitatis difficilem cognitionem habet. Buddhistae non Buddham divine verentur, sed solum doctrinis eius oboediunt. Ad mentem Buddhae felicitas petitur non alteri nocens doctrinis Buddhisticis parentibus. Secundum philosophiam Buddhae post mortem ortus novus est. Si quis totam vitam impeccabilem vivit, ascendere in nirvanam potestas est. Homo malus velut qui multo in vita sua peccavit, denuo nascitur post mortem ut creatura in rebus adversis. Homo bonus rursum, ut creatura in rebus secundis post mortem nascitur. 

Tertio spectamus id, ut regerminatio sit quae ortui novo Buddhistico minime similis est. Significat post mortem creaturam nasci cum speciebus, ingeniis, voluntatibus et moribus nostris similibus. Sed re vera creatura tantum casu opus naturae est. Eadem creatura usquam per terras fortasse ingeniis nostris simul in vita nostra sine scientia existentiae eius a nobis vivit. 

Postremo de conscientia mentis atque animo philosophamur. Conscientia animi, vox interior est, pro agendo nobis ducit. Si quis conscientiae mentis obsequitur, plerumque recte agit. Sed unde ea vox interior veniat? Estne aut humana aut divina? Et malae conscientiae? Unde ergo eae veniunt? Semper exsistunt simul atque aliquis prave egit. Nemo velut animum cum manibus suis tangere potest. Sed tantum per incommoda animus infirmus redditur, eius conscii sumus. Pergatne animus post mortem vivere vel is paulatim exstinctus sit? Veniantne fortasse conscientia ac malae conscientiae ex animo? Si animus post mortem non desistit a vita discedere, in qua forma ergo pergit vivere? Pergatne in vita esse post mortem cum corpore aut, ut materia viva, sine corpore? Ergo in vita nostra ea post mortem quaestio non absoluta restabit. Forsitan aliquando veritatem de vita possibili post mortem comperiemus.   

Germaniae, Saraviae, die XVI mensis Iunii, anno MMXIII

Scripsit Sarod Klein