Qui fit ut nonnulli, corde aut cerebro...

...cum laboraverint, alii sint atque antea?

Scriba tabellarius quidam, agens in Italia prope Augustam Taurinorum, occlusione coronaria laboravit. Paucos post menses, curationibus salutaribus exactis, iuxta ecclesiam quandam dum deambulat, vocem a se ipso audire visus est, quae ei dicebat “ecclesiam ingredere, ibi organum est, psalle!”. Ecclesiam ingressus, notis musicis ignotis, organi pinnas tangere coepit; digiti, quasi spiritu moti, dulcem melodiam composuerunt. Organum electronicum postea emit, quo musicam iam tum componit psallitque. Notas musicas cum ignoret, propriis signis, minime usu receptis, cantus significat. Nonnulla “CD” iam edidit, quorum fructibus beneficia in indigentes confert. “ Cantibus meis serenitatem – inquit - animis inferre opto”.

Uxor quaedam, quae in Australia nata et erudita erat, capitis vulnere cum laboravisset, veterno excitata, vocis flexione Gallica loqui coepit. Frustra Anglica vocis flexione loqui conabatur, quin etiam anxio et abiecto animo fiebat. Morbus hic “externa flexione syndrome” a neurologis appellatur.

Est qui, veterno excitatus, alterius manus motus in sua potestate non habet; qui, dum deambulat, se mortuum esse pro certo habet; qui effrenata cupiditate capitur dentibus arripiendi ea quae in usu cibi non sunt. Cerebrum vulneratum aliquando gravia efficit.

Magna parte humanum corpus oscurum permanet, ita ut sidera, quorum cognitione clarissima Italica astronoma Margherita Hack excellebat.

Scripsit Dominicus Caveosanus