MONS PAEKTU

Accidit igitur quodam temporis segregationis –sive quadragenae, ut dicitur– die, vespere facto, ut sodalibus meis domesticis, coinquilinis sane, domestice me adiungerem in pellicula fruenda Coreano plerumque sermone duobus viris Coreanis Meridianis (videlicet Lee Hae-jun et Kim Byung-seo) moderantibus confecta necnon anno bismillesimo undevicesimo exeunte in Corea Meridiana theatrorum cinematographicorum frequentatoribus spectanda primum data. Hoc spectaculum cinematographicum ad genus pellicularum calamitosarum pertinet, nam fabula eius talis est ut igniferae montis Paektu eruptiones, in confinio Sinarum et Coreae Septentrionalis positi, terrae motuum violentissimorum et in Corea Boreali et in Corea Australi fiant causa: subito altissima aedificia etiam Seuli, in capite Coreae Meridianae, magnis cum vastationibus corruunt, immanes fluctus a mari insurgunt terrasque invadunt, pontes undarum vi destruuntur. Placere videtur hoc pellicularum cinematographicarum genus permultis spectatoribus et Asiaticis et non Asiaticis, nam avocamentum animi purgativum (quod Graeci catharticon vocant) praebet quod aliquid grave tragicumque prae se ferat, sed nonnumquam etiam nonnihil nugarum in ostentatione nimia immanitatis, quae, nescio quo pacto, animorum motus excitat. Haud multum forsitan illis in imaginibus contineri non paucis viris feminisque primo obtutu videatur quod ad humanitatem, qualem litteris atque arte colere solemus, animos informare valeat; aliud tamen –ut inveni– in spectaculo cinematographico de quo hic sermocinor relatu est dignum, quod spectaculum, cui vero iniunctus est titulus Anglicus “Ashfall” (“cinerum casus”), 백두산 (“Baekdusan”, mons Baekdu sive Paektu) originaliter ac Coreane inscribitur.

Mons Paektu, gentibus circum eum habitantibus sacer, locus est magni momenti in mythologia historiaque Coreana, a quo prima domus regnatrix Coreana dicitur esse oriunda. Monet quidem locus ille de diuturnissimis rebus gestis vicissitudinibusque necnon de splendidis antiquitatibus populi Coreani, quae natio numquam una non fuit etsi aliquando in varia regna divisa, etsi aliquando gentibus exteris, utputa Mongolicis vel Iaponicis, subiecta. Mons Paektu, sive potius simulacrum eius inornate delineatum, in Coreae Septentrionalis insigni ostenditur; in hymnis autem nationalibus et Coreae Borealis et Coreae Australis de eodem monte fit mentio. Ceterum inter Bellum Coreanum, medio saeculo proxime praeterito gestum, vexillum suae terrae in Paektu monte figere signum erat Coreanis Meridianis gloriae ac victoriae, cum hic mons, lacu in summitate ornatus, quasi vertex sit totius Paeninsulae Coreensis.

In pellicula igitur de qua nunc est sermo, quae iure meritoque a nonnullis criticis epica est appellata, mons Paektu vi sua destructiva non obstante, immo –ut per paradoxon dicamus– propter eam, symbolum unitatis denuo fit ambarum “Corearum” hodiernarum, quae ad eum quasi ad redintegrationis principium spectant. Non vacat hic, neque oportet, per singula spectaculum narrare; prope in postrema pellicula tandem –hoc dicere cupio– (ID QUOD USQUE AD FINEM PARAGRAPHI HUIUS SEQUITUR NE LEGATIS VOS ADMONEO, SI DE FABULAE EXITU INSCII REMANERE VELITIS) expeditione periculosissima facta Coreani omnes, Aquilonares non minus quam Australes, salvi fiunt, dum physici cuiusdam doctrina a dubio contemptuque factis vindicatur eiusdemque physici seu naturalis historiae professoris consilium aptum esse apparet, displosione immani apud montis ignivomi fauces in loco profundissimo facta, ad mortiferum montem sedandum calamitatemque compescendam. Paternitatis humanae quoque pondus fabula inter haec tangit.

Anno bismillesimo vicesimo, cum ars cinematographica et technologia ei propria tantum progressa sit ut artificia vix credibilia illusionem spectatoribus praebeant verae immensae calamitatis (quae –obiter dicatur– nostris temporibus magis magisque verisimilis ac possibilis esse videtur), ad res gestas, immo ad mython, ut respiciamus necessitate cogimur, sicut e pellicula hic tractata patet. Temporibus his, quae tempora quidem sunt effectuum opticorum mechanicorumque, quos “speciales” rei cinematographicae periti appellant, quae tempora etiam sunt displosionum vehementissimarum uranii ope factarum atque speculatorum in patria sua provehenda immisericordium, quae tempora denique sunt influxuum politico-oeconomicorum, subdolorum aut manifestorum, praepotentium civitatum, signum cuiusdam rei, saltem hominibus Coreanis, remanet mons Paektu ultra mundum physicum sitae, quae ad conscientiam sui, ad valores, ad identitatem –ut voce Medii Aevi adhibita hodie vocatur– attinet. Mython vero, religionem, antiquitatis inquisitionem communionisque valores fugere, ex quacumque orbis terrae parte oriundi sumus, nobis non licet, nisi forte, in effectuum materialium fruitione et timore toti demersi, qui simus oblivisci velimus calamitatumque inevitabilium significationem amittere.

Scripsit Marcus Flavius Asiaticus