Usque ad hoc tempus doctrinae geneticae studiosi mutationes geneticas Italorum putaverunt motas esse a migrationibus gentium quae ceciderunt a septimo millesimo anno ad quartum, id est aevo lithico recentiore et aeneo. Grex investigatorum Scientialium Universitatis Studiorum Bononiensis contra ostenderunt accomodationes biologicas ad res externas et migrationes explicantes summam varietatem geneticam Italorum multo antiquiores esse et originem duxisse a decimo nono millesimo.

Ex inspectione constat Italos populum esse maxima varietate genetica praeditum inter Europaeos ab una parte ad alteram paeninsulae, quae res pro portione effingit quantum gentes Europae continentis a meridianae differant.

Professor Anthropologiae Molecularis apud Universitatem Bononiensem Marcus Sazzini ostendit hanc investigationem praebuisse cognitiones magna utilitate ut causae intellegerentur bonae valetudini faventes et praeterea ad quosdam morbos proclivitas.

Post maximam propagationem ultimae glaciationis a millesimo decimo nono avi Italorum Septentrionis et Meridiei experiri coeperunt res externas magis magisque mutabiles ex quibus dissimilia et praecipua in eorum patrimonio genetico evaserunt.

Ex sententia Professoris Pathologiae generalis Pauli Garagnani eiusdem Universitatis in hominibus Italiae Septentrionis mutationes in genis quae effundunt insulinum, corporis calorem et metabolismum membranae obesitatis agnoscuntur. Haec accomodationes praesidia adversus diabetem et obesitatem esse possunt.

Eodem aetate in Media et Meridiana Italia clima factum est mitius quod incolas subiecit aliis viribus externis. Nam genoma incolarum Italiae Meridianae in lucem protulit genorum mutationes in melanino gignendo, quod efficit ut gentes illorum locorum minus proclives ad cutis tumorem sint. Quae res pendet ex diebus calidioribus sub ferventi sole regionum quae proximae Mari Nostro positae sunt.

Breviter sumptum et conversum a https://www.archeologiaviva.it/14472/storia-genetica-degli-italiani/

Scripsit Lydia Ariminensis