XVI. Dicebat autem et ad discipulos: ‘Erat quidam homo diues, qui habebat
dispensatorem, et hic diffamatus est apud eum, quod dissiparet bona illius.
2
Vocauit eum et dixit ei: ‹Quid [est] hoc [quod] audio de te? Redde rationem
dispensationis tuae; iam enim non poteris dispensare›.
3
Dispensator autem dixit intra se: ‹Quid faciam, quia dominus meus aufert a
me dispensationem? Fodere non ualeo, mendicare erubesco.
4
Noui, quid faciam, ut cum amotus ero a dispensatione, recipiant me
[homines] in domos suas›.
5
Conuocatis singulis debitoribus domini sui, dicebat primo: ‹Quantum debes
domino meo?›.
6
Qui dixit: ‹Centum cados olei›. Qui dixit ei: ‹Sume litteras tuas et cito,
cum sederis, scribe: Quinquaginta›.
7
Deinde alii dixit: ‹Tu uero quantum debes?›. Qui dixit: ‹Centum coros
tritici›. Dicit ei: ‹Sume litteras tuas et scribe: Octoginta›.
8
Laudauit dominus iniquum dispensatorem, quod prudenter fecerat: quia filii
huius saeculi in generatione sua prudentiores sunt filiis lucis.
9
Ego quoque dico uobis: Perficite uobis amicos e mammona iniqua, ut cum
defecerit, recipiant uos in aeterna tabernacula.
10
Qui fidelis est in minimo, is et in maiore fidelis est; et qui in modico
iniquus est, is et in maiore iniquus est.
11
Ergo si in iniquo mammona fideles non fuistis, quis credet uobis id, quod
uerum est?
12
Et si in alieno fideles non fuistis, quis dabit uobis id, quod uestrum est?
13
Nemo famulus potest duobus dominis seruire. Aut enim unum oderit et alterum
diliget, aut uni adhaerebit et alterum contemnet. Non potestis seruire Deo
et mammonae’.
14
Audiebant autem omnia haec pharisaei, qui erant auari, et deridebant eum.
15
Dixit eis: ‘Vos estis, qui iustificatis uos coram hominibus. Deus tamen
nouit corda uestra, quia quod hominibus altum est, id abominatio est ante
Deum.
16
Lex et uates usque ad Ioannem; ex tunc regnum Dei fauste nuntiatur, et
omnis in illud uim facit.
17
Facilius est autem caelum et terram praeterire, quam de Lege unum cadere
apicem.
18
Omnis, qui dimittit uxorem suam et ducit aliam, adulterat; et is, qui
dimissam a uiro ducit, adulterat.
19
Homo quidam erat diues et induebatur purpura et bysso et epulabatur cotidie
splendide.
20
Quidam autem pauper nomine Lazarus iacebat ad ianuam eius ulceribus plenus
21
et cupiens saturari eis, quae cadebant de mensa diuitis; sed canes quoque
ueniebant et lingebant ulcera eius.
22
Factum est autem, ut moreretur pauper et portaretur ab angelis in sinum
Abrahae. Mortuus est autem et diues et sepultus est.
23
In inferno, cum esset in tormentis, eleuatis oculis suis uidebat Abrahamum
a longe et Lazarum in sinu eius.
24
Ille cum clamauisset, dixit: ‹Pater Abraham, miserere mei et mitte Lazarum,
ut immergat extremum digiti sui in aqua, ut refrigeret linguam meam, quia
crucior in hac flamma›.
25
Dixit uero Abraham: ‹Fili, recordare te recepisse bona tua in uita tua, et
Lazarum similiter mala. Nunc tamen hic solacio afficitur, tu uero
cruciaris.
26
Praeter haec omnia, inter nos et uos magna uorago firmata est, ita ut ei,
qui uelint hinc transire ad uos, non possint, neque inde ad nos
transmeare›.
27
Dixit autem: ‹Rogo igitur te, pater, ut mittas eum in domum patris mei
28
– habeo enim quinque fratres –, ut contestetur illis, ne illi quoque
ueniant in locum hunc tormentorum›.
29
Dicit autem Abraham: ‹Habent Moysem et uates; exaudiant eos›.
30
Qui dixit: ‹Non, pater Abraham, sed si quis ex mortuis proficiscatur ad
eos, conuertentur›.
31
Dixit autem ei: ‹Si Moysem et uates non audiunt, ne si quis ex mortuis
quidem resurrexerit, illis persuasum erit›’.
Scripsit fr.Benedictus Huculak OFM
