Ericus Livonius (Iovanovich)

Cantus Cicadarum

Bradlius Waltonus GREGI LATINE LOQVENTI SPD

Velim tradere vobis, sodales spectatissimi, si forte ille non notus sit, poetam neo-latinum hodiernum, quem spero notitia vestra dignissimum probatum iri. Ericus Livonius - interdum Ericus Iovanovich nuncupatus - divulgavit anno 1989 libellum quinquaginta carmina continentem, cui titulus est Cantus Cicadarum.

Ericus Livonius natus est Livonia anno 1937. Quem puerum, familia cladibus secundi belli pancosmici exstirpata, orbatum adoptavit vir Americanus admodum nummatus et cursu honorum insignis, editoris munere fungens commentariorum Time Magazine. Educatus in Civitatibus Foederatis Americae, Livonius praefectus militaris in exercitu Americano factus est. postquam stipendia decem annos, plerumque in Japone, meruit, militia relicta, Livonius inivit vitam vagabundam, tam varia loca incolens quam Angliam, Morrocum, Canadam, Iugoslaviam, Indiam. Nunc Budapestinum incolit, qua libellum suum divulgavit.

Joseph Ijsewijn, quamvis in sua Ancilla studiorum neo-latinorum (ed. altera) narraverit, Livonium, exemplum Ton Smerdl poetae Croatici observantem, carmina versu libero exaravisse, Livonius tamen, etiamsi opera Smerdliana adamabat, profecto versificans rhythmis medioaevalibus utebatur strictissimis, quemadmodum illos rhythmos ad summum perduxerunt poetae Latini duodecimo et tertio decimo florentes saeculis.

In Livonii ergo carmibus invenimus rhythmos varios, semper summa arte tractatos:

        ratione trochaica:

Sicut eremitae quondam
parvam mihi casam condam
nullo tactam strepitu

nisi avis pipientis
et in herbis facientis
bombum apis fremitu.

 

        et ratione iambica:

bibamque lac Livonicum
e mulctra lignea
et tectus ibo cubitum
lodice lintea

sub qua longinquam audiam
cicadis tacitis
vibrantem oram Balticam
sub undis Balticis.

 

        ratione dactylica:

Sedet et scribit
lingua antiqua
solus in frigida
cellula senex....

Quas ternas rationes Livonius diversis schematibus strophicis et varia longitudine versibus adhibet.

 

Utitur iambico longiore versu in distichis homoteleuticis:

Ad res iucundas manus porrige,
devitans spinas, rosas collige.
Olfac laetandi causa virginum,
fragrantem ac sanantem spiritum....

 

Trochaico longiore versu in distichis homoteleuticis:

Prorsus ignoramus quinam simus, nec nos
ipsos perscrutamur sicut eques equos.

 

Dactylico longiore versu:

Super tellurem oppressam silentio
alti conveniunt nimbi in vallibus;
Jove tonante jactisque fulminibus,
mundum dissolvens in liquido vitreo....

 

Livonius etaim mutuatus est quasdam formulas strophicas a linguis vulgaribus, praecipue sonettum:

Dixit Platon, "Ovum hoc, collegae,
non est forma quae in mente Dei
stat, sed umbra est ipsius rei.
Tu de his quid sentis, Epictete?"

"Seu de ovis sive de virtute"
inquit Stoicus, "rem disputando
statuam de bono et nefando.
Neque me refelles, Epicure!"

Sed confugerat hic iam in hortum
ubi Flaccus eum dulci cantu
delectabat citharam canendo;

dein biberunt sucum racemorum,
diu conriserunt et de statu
ovi decreverunt id edendo.

 

Argumentis variis Livonius utitur. Interdum vitam tractat suam:

Duodeviginti natum annos!

Tempus est, ut fugiam Germanos
atque talis fiam, qualis natus
sim: paganus, Slavus, liber, vagus.

Non est mea terra, meum tempus
cuius dux amore mortis tentus
persuadebat civibus insanis
totos populos damnare flammis.

Tergum Berolino tandem dabo
et ex ruinosa ambulabo
urbe construpata a Germanis

Mongolisque et Americanis--
ex cloaca maxima foetore
superata novo, non maiore.

 

Sunt nonnulla carmina quae amorem tractant, praesertim quosdam amores "triangulares", quos passus est cum "Laura" et "Alexi".

Amas me et amat te Alexis:
tota sic abutimur aestate,
omnes taciti morositate
aut in propriis gementes lectis....

 

Quaedam carmina vitam intellectualem et affectuosam tractant:

Legi gentium historias
- vanas clades et victorias;
lego nunc libellos alios
- fabulas et versus lyricos.
Legi iuvenis philosophos
- Christianos atque Graeculos;
video nunc vitam hominum
- non requiro iam remedium.

 

Nonnulla carmina argumenta philosophica, et rationes philosophicas et veteres et hodiernas reputant:

Quid hoc est quod pulchritudo appellatur?
"Quaedam est voluptas," scribit Villanova
"Obiectificata," et a Sancto Thoma
"eo quod perceptum placet" terminatur....

 

Interdum Livonius canit per ora hominum temporis praeteriti, sicut grammatici Hibernici saeculo nono, aut Marbodis episcopi et poetae:

Semotum me in hortum conferebam
puer, cum codicibus in latebris
convivens, ab amicis delectatus
illis paucis, doctis atque integris....

 

Nonnulla carmina alloquuntur homines et antiquos et hodiernos:

A te, o Arbiter, et rosas spinis didici
praeponere et pauperem poetam diviti,
de teque intellexi Veneris mysteria
non turpia sed esse munera pulcherrima....

 

Quaedam carmina vertunt latine carmina aliorum poetarum, sicut Georgii Faludii Hungarici, Esenin Russici, Stratonis Graeci. Hic est versio carminis Jozsef:

Ille solus versus meos legat
qui me noverit et me defendat,
qui per Nihil possit navigare
resque vatis ritu divinare:

nam apparet ei somnianti
Quies instar corporis humani,
et in corde eius jacet tigris
interdum hinnuleusque mitis.

 

Nonnulla carmina describunt itinera et homines exteros, necnon naturalia circumiecta et phaenomena:

            Brigantiae.

Post meridiem, appropinquante
pluvia repenti, miro modo,
gramina virebant sub umbrante,
memini, castanea. Immoto

vento, cadit imber tamquam plectro
lacum lente, spatiose verrens
dum in caelum quasi atramento
plenum albus cygnus plus albescens

alis surgit raucis cum clamoribus,
et in litus algis ceu smaragdis
redimitus deus nudus repit

qui subridens arborem accedit
victimamque, oculis aestatis
feris scintillantibus fulgoribus.

 

Et nonnulla carmina tractant tenebrosas viri senescentis cogitationes:

Optabam in agros ulterius ire,
ad rhythmos aestatis aurarum salire;
volebam me mergere maris in undis,
ut purus clamarem de eius profundis
          sed venerat nox.

Optabam suffundi praecordia luce,
ut solverem mentem affixam in cruce;
volebam praeterita iam sepelire
et viam ad gaudium tandem inire
          sed venerat nox.

 

Carmina Erici Livonii iucundum praebent exemplum hodiernae intelligentis et sentientis animae ea, quae sibi insunt, Latine fideliter, accurate, eloquenter exprimentis. Livonii carminum libellus demonstrat - mihi saltem - linguam latinam adhuc ferre posse ingenium poeticum vivens, fingens, nova inveniens.

 

VALETE!

die XXmo mens. Feb. anno MM