Vitia, virtutes, mores hominum per canes effinguntur.
Ausus maiores fert canis ante fores.
Haec sententia Mediae Aetatis percenset mores cuiusdam insolentis domi
suae, qui pavidus alibi est. Simile est dictum: foribus propriis canis est audacior omnis.
Canem timidum vehementius latrare
(Curtius Rufus, Historiae Alexandri Magni, 7, 4, 13). Saepe magna voce
clamant qui timent nec audent quicquam facere.
Canes plurimum latrantes raro mordent
(Lingua Latina vulgaris). Hoc dictum prope simile priori proverbio faciem
pugnacem saepe hostis metum occultare ostendit.
Canis qui mordet mordetur
(Proverbium Mediaevale). Vis vim gignit, qui vexatur vexat.
Canis caninam carnem non est (edit)
(Varro, De lingua Latina, 3, 71).Primores semper cum primoribus conveniunt
nec inter se altercantur ut humiliores defendant.
Canis festinans caecos parit catulos
(Lingua Latina Mediaevalis): non properandum est, sed cum prudentia agendum
ne res male eveniant.
Melior est canis vivus leone mortuo
(Vetus Testamentum, Ecclesiastes, 9, 4). Nimia pericula non suscipienda
sunt, si vitam velis servare.
Intrasti ut vulpis, regnabis ut leo, morieris ut canis.
Traditur Papam Caelestinum V haec Papae Bonifacio VIII praedixisse.
Caelestinus V abdicavit, ei successit Bonifacius VIII qui post iniuriam
Anagniae acceptam periit ignominia affectus.
Dum canis os rodit, socium, quem diligit, odit
(Proverbium Mediaevale). Fames etiam amicum neglegit et repellit.
Cave canem.
Hoc scriptum est in opere musivo Pompeiano ante domum Poetae Tragici.
Etiam hodierna aetate hic monitus apud domos saepe invenitur.
Scripsit Lydia Ariminensis
