SANCTUS FRANCISCUS (XXIV)

Sanctus Franciscus, initio suae vitae consecratae, cum iam complures socios aggregasset, magno angebatur dubio, utrum scilicet vacaret orationi continue, an predicationi quandoque intenderet. Valde cupiebat scire, quid magis placeret Domino Iesu Christo. Humilitas non permittebat de semet discernere, sua nempe nixum prece, quapropter ad alios se convertit, quorum orationibus divinum inveniret responsum.

Vocavit itaque fratrem Masseum et ait illi: „Carissime, vade ad Claram et dic ei a parte mea, ut illa cum aliqua e devotioribus sociabus suppliciter Deum roget, ut indicet mihi, utrum aliquando debeam praedicare, an vacem orationi continue. Vadas etiam ad fratrem Silvestrum, qui moratur in monte Subasio, et dic ei similiter”. Iste fuit ille dominus Silvester sacerdos, qui crucem auream vidit procedentem ex ore Francisci in longum usque ad celos et in latum usque ad mundi fines. Qui erat tante devotionis et gratiae, ut quidquid postularet, statim exaudieretur a Deo. Singulariter Spiritus Sanctus fecerat eum dignum divino eloquio, qua re Franciscus magnam fidem habebat in eo.

Frater vero Masseus, prout a s. Francisco ei erat imperatum, primo beatam Claram et postea fratrem Silvestrum convenit. Silvester autem statim ad orandum perrexit; et cum oraret, statim habuit divinum responsum. Cum redivisset, ait Masseo: „Deus iubet, ut dicas fratri Francisco, illum non propter se solum vocatum esse, verum ut fructum faciat animarum et multi per eum redeant ad vuiam salutis”. Post haec Masseus rediit ad sanctam Claram, ut sciret, quid a Domino impetrasset. Quae respondit, tam semet quam sociam responsum obtinuisse a Domino, responsioni Silvestri per omnia simile.

Rediit igitur Masseus ad sanctum Franciscum. Quem sanctus in caritate recepit, pedes abluens refectionemque parans. Sumpto autem cibo, Masseum vocavit in silvam, ubi, nudato capite cancellatisque manibus, genuflexit et interrogavit, dicens: „Quid iubet Dominus noster Iesus Christus ut faciam?”. Masseus respondit, tam Silvestro quam Clarae eiusque sociae una fuit Christi responsio: qui vult ut vadas ad praedicandum, quia non vocavit te propter te solum, sed etiam propter salutem aliorum. Tunc facta est manus Domint super sanctum Franciscum (Ez 1,3); et in fervore spiritus surgens, ignitus virtute Altissimi, ait: „Eamus in nomine Domini!”.

Assumpsit sibi socios fratres Masseum et Angelum, sanctos viros; et cum iret quasi fulgur in impetu spiritus, non attendens ad viam vel ad semitam, pervenerunt ad castrum quod dicitur Cannarium, et predicavit ibi in tanto fervore et miraculo hirundinum, quae ad eius imperium tacuerunt, ut omnes Cannarienses, vires et mulieres, vellent ire, relicto castro, post eum. Sanctus vero Franciscus ait illis: „Ne festinaveritis, et ego ordinabo, quid pro vestra salute facere debeatis”. Ex illo tempore in animo habuit condere Ordinem tertium, ut salutem omnium universaliter procuraret. Valedicens illis valde consolatis et ad poenitentiam dispositis, recessit Cannario et perrexit Bevanium.

Transiens per terram illam in dicto fervore cum sociis, conspexit quasdam arbores iuxta viam, in quibus residebat tanta multitudo avium diversarum, ut nunquam in partibus illis videretur similis multitudo. Etiam in campo circum arbores multitudo permagna avium residebat. Quam Franciscus aspiciens et admiratus, ait sociis: „Vobis hic in via me expectantibus, ibo et praedicabo sororibus meis aviculis”. Intravit in campum, procedens ad aves, quae sedebant in terra.

Statim ut praedicare coepit, omnes aves in arboribus sedentes descenderunt ad eum et simul cum illis de campo immobiles permanserunt. Cum autem Franciscus iret inter eas, complures tangens tunica, nulla earum penitus movebatur, sicut recitavit frater Iacobus a Massa, vir sanctus, qui haec omnia audiverat a fratre Masseo, teste oculari.

Illis autem avibus sanctus Franciscus ait: „Multum tenemini Deo, sorores meae aves, et debetis eum semper et ubique laudare propter liberum, quem habetis, quocumque volatum, propter vestitum duplicatum et triplicatum, propter habitum pictum atque ornatum, propter victum sine vestro labore paratum, propter cantum a Creatore vobis intimatum, propter numerum ex Dei benedictione multiplicatum, propter semen vestrum a Deo in arca Noe reservatum, propter elementum aëris vobis deputatum. Non seminatis quidem nec metitis, sed Deus vos pascit (Lc 12,24), et dat flumina et fontes ad potum, montes et colles, saxa et ibices ad refugium et arbores altas ad nidum; et cum nec filare nec nere sciatis, praebet tam vobis quam vestris filiis vestem necessariam. Ergo admodum diligit vos Creator, qui vobis contulit tot beneficia. Quapropter cavete, vos meae aviculae, ne sitis ingratae, sed semper laudare Deum studetote”.

Ad haec sancti patris verba omnes illae aves coeperunt aperire rostra, expandere alas et extendere colla, et reverenter usque ad terram flectere capita, et suis cantibus et gestibus demonstrare, verba quae dixisset pater, se admodum delectare. Sanctus autem Franciscus similiter, cum haec aspiceret, exsultabat in spiritu; et mirabatur de tanta multitudine avium et de varietate pulcherrima, de illarum etiam affectione et familiaritate concordi; et propterea ipse de eis laudabat Creatorem, et eas ad Creatoris laudem invitabat.

Completa vero praedicatione atque ad laudem Dei exhortatione, fecit illis avibus signum sanctae crucis et, eas dimittens, de laude Dei instanter admonuit. Tum omnes ille aves simul in altitum se levaverunt et in aëre unâ simul fecerunt magnum et mirabilem cantum; et completo cantu, secundum crucem, a sancto patre factam, se cruciformiter diviserunt et in partes quatuor iter direxerunt. Cantantes vero, cruciformiter per quatuor mundi partes volabant, innuentes crucis predicationem, per Franciscum renovatam, per totum mundum ab eius fratribus esse dilatandam: qui more avium nihil proprium possidentes in terra, semet committerent solius Dei providentiae.

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM