SANCTUS FRANCISCUS (XIX)

Autumno illo, mense Septembri, Dominus Iesus Christus in ipso monte Alverna, circa festum Exaltationis sanctae Crucis, apparuit sancto Francisco in specie angeli seraph alatus et veluti crucifixus, imprimens ei vulnera in manibus et pedibus et latere. Apparuit nocte cum tanto splendore, ut illuminaret valles et montes circumquaque distantes amplius quam si solis claritas affuisset; cuius rei testes erant cuncti pastores, qui per partes illas vigilabant cum gregibus.

Aliquanto postea, cum sanctus Franciscus in loco Portiunculae moraretur cum fratre Masseo – viro valde sancto, qui gratiâ verbi Dei praedicandi et magna discretione pollebat, propter quae valde diligebatur a Sancto – et cum quondam rediret Franciscus e silva, ubi steterat ad precandum, et iam esset in exitu silve, Masseus obvians illi, quia volebat quam esset humilis experiri, dixit Francisco: „Unde tibi? Unde tibi? Unde tibi?”. Respondit sanctus Franciscus: „Quid dixit fr. Masseus?”. Qui ait: „Totus mundus videtur venire post te; et omnes quaerunt te videre, te audire et tibi obedire. Tu non es pulcher homo; tu non es magnae scientiae vel sapientiae; tu non es nobilis! Unde ergo tibi quod totus mundus veniat post te?”.

Beatus autem Franciscus, hoc cum audivisset, totus delectatus exsultansque in spiritu, levavit faciem in coelum, stetit per magnum temporis spatium mente directa in Deum; et ad se cum redivisset, genuflectens et laudans et gratias agens Deo, in magno fervore spiritus vertit se ad Masseum et ait: „Visne scire, unde mihi? Visne scire et bene scire, unde mihi contingat, ut totus mundus veniat post me? Hoc mihi est ab illis oculis sanctissimis Dei, qui in omni loco contemplantur bonos et malos. Illi enim beati et sanctissimi oculi non viderunt inter malos tam magnum peccatorem et viliorem et insipiensiorem quam me; et ideo ad faciendum hoc mirabile opus, quod intendit facere, in terra viliorem creaturam non vidit, propterea me elegit: quia stulta mundi elegit Deus ut confunderet sapientes, et ignobilia et contemptibilia et infirma mundi elegit Deus ut confunderet nobiles et magnates et fortes (1Cor 1,27-28); ut sublimitas virtutis esset ex Deo, non ex creatura, ne gloriaretur in conspectu eius ulla caro; sed qui gloriabatur, in Domino gloriaretur (1Cor 1,29), ut soli Deo esset honor et gloria (1Tim 1,17) in aeternum”. – Tunc frater Masseus ad tam humile responsum, cum tanto fervore prolatum, obstupuit et vere cognovit sanctum patrem in vera humilitate esse fundatum, verum Christi discipulum humilem.

Sanctus Franciscus in faciendo itinere libenter socium assumebat fratrem Masseum, quem propter gratiam verbi et discretionem praecipuam et adiutorium, quod sibi praestabat in raptu mentis contemplativo, satisfaciens quidem concurrentibus, sed abscondens sanctum, ne impediretur ab illis.

Cum quondam simul incederent, Masseus sanctum Franciscum aliquo spatio temporis precedebat in itinere, sed cum ad quoddam trivium pervenisset – per quod poterat vel Senas vel Florentiam vel Aretium pergere –, dixit Masseus: „Pater, quam viam tenere debemus?”. Respondit sanctus: „Eam viam tenebimus, quam voluerit Dominus”. Respondit Masseus: „Quomodo scire poterimus Domini voluntatem?”. Respondit sanctus: „Ad signum, quod in te ostendam. Unde in meritum sanctae obedientie iubeo tibi, ut in isto trivio, in loco scilicet ubi stas, te – sicut faciunt pueri – circumvolvas neu desinas sic te volvere donec te prohibuero”. Ille vero, ut verus obediens, tamdiu se circumvolvit ibi, ut propter vertiginem capitis – quae ex tali circumvolutione inducitur – pluries caderet; sed cum sanctus non prohiberet et ille vellet fideliter obedire, surgebat et resumebat illum circulum.Cum ergo Masseus denuo se fortiter volveret, ait s. Franciscus: „Siste fortiter; ne moveris te!”. Qui statim se fixit. Santus Franciscus ait illi: „Versus quam partem habes faciem?”. Respondit Masseus: „Senas versus”. Tunc ait sanctus pater: „Haec est via, per quam vult nos ire Dominus”.

Frater Masseus vehementer quidem de his mirabatur, scilicet quod sanctus pater fecit, ut ipse sic pueriliter etiam coram personis saecularibus transeuntibus circumvolveretur, sed propter reverentiam non audebat quidquam ei dicere. Cum autem appropinquasset Senis, et de Francisci adventu audisset populus civitatis, venerunt obviam sancto et tam illum quam socium pensiles portaverunt – ita ut terram pedibus minime tangerent – usque ad episcopatum Senensium. In illa vero hora aliqui Senenses pugnabant inter se, ita ut essent iam duo homines interempti. Beatus ideo Franciscus surrexit et tam divine predicavit illis hominibus et tam sancte, ut omnes reduceret ad pacem servandam et magnam concordiam. Propter hoc opus tam admirabile et mirandum episcopus invitavit sanctum Franciscum et recepit eum die illo cum magna gratia et honore. Postridie vero mane sanctus pater, vere humilis, qui in suis operibus nonnisi Dei gloriam requirebat, surrexit tempestive et, episcopo non salutato, resessit cum fratre Masseo.

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM