De puella quae male redolebat

Iulia, puella Romana, annorum duodeviginti, quae nunquam a viro erat cognita, cum amica sua Sempronia, artis meretriciae valde perita, olim sermocinabatur:

IVLIA: velim, Sempronia, amicum habere qui me amet et cui arte Venerea quam saepe serviam; si minus meretricio me dabo;

SEMPRONIA: ego contra tibi suadeo ne talem vivendi modum suscipias, nam numquam beata eris; tibi vero matrimonium suadeo;

IVLIA: id nunquam fieri poterit, nam ex meis genitalibus, cum desiderio amatorio afficior, odores tam taetros emanant ut nemo unquam me uxorem ducat; at fortasse amicum fortuitum;

SEMPRONIA: te fallis, amica; novi quemdam gladiatorem, qui nuper libertate et rude donatus est; is uxorem quaerit et quia nasus eius malis odoribus in ludo gladiatorio est assuefactus, ab eo repulsa non eris; eius nomen Mauritius;

IVLIA: sed dos mihi deest;

SEMPRONIA: ille dotem non poscit; praemiis gladiatoriis dives factus est;

Itaque nuptias Iulia et Mauritius celebrarunt, et in cubiculo ambo se receperunt; ibi maritus uxori vestem exuit; ea toro recubuit supina et vir feminalia eius coepit explicare sed stetit et ab oculis lacrimas effundebat; odores igitur in cella volitabant; tunc mulier:

-Cur, inquit, marite, te flentem video cum me denudas?

-Oculi mei exardescunt.

Scripsit Paulus Kangiser