Sanctus Franciscus (XVII)

Completa sollemnitate in castro Montis Feltri, cum dominus Urlandus ad propria redivisset, sanctus Franciscus misit duos e sociis, qui illum requirerent; sed propter partes illis ignotas cum magna difficultate castrum praedicti domini invenerunt. Cum autem ad illum pervenissent, ab eo tanquam angeli Dei caritative et laetissime sunt recepti. Cum quinquaginta fere viris armatis propter feras associati, ad dictum montem Alvernae adducti sunt. Qui providentes et perquirentes, ubi possent aliquid pro habitaculo preparare, invenerunt tandem ibi parvam planitiem, ubi deliberaverunt in nomine Domini commorari. Ei vero saeculares, qui fratres conduxerunt, spatis ramos arborum cum incidissent, illis quoddam tugurium construxerunt.

Capto ibi loco, licenti â domini Urlandi, in nomine Domini Iesu Christi iverunt dicti fratres ad sanctum Francisco, ut illuc eum deducerent, annuntiantes ei dictum locum esse valde remotum et aptum contemplationi divinae. Sanctus vero Franciscus, cum gaudio hoc cum audivisset et laudes Deo rettulisset, assumpto fratribus Leone, Masseo, Angelo, quondam milite nobili, unâ cum illis ad dictum locum et montem accessit.

Cum autem ascenderet montem cum illis sociis benedictis et aliquantum quiesceret ad pedes cuiusdam quercus, quae parumabat a loco, multitudo diversarum avium confluit ad beatum Franciscum, ad eum cum hilaritate et cantibus et alarum ioco undique concurrentes. Aliae ponebant se super caput eius, aliae super spatulas, aliae super genua, aliae in manibus sancti Patris. Quod mirabile novum cernens, beatus Franciscus dixit sociis suis: „Puto, carissimi fratres mei, Domino nostro Iesu Christo placere, ut locum in hoc monte solitario capiamus, ubi tantam de adventu nostro praetendunt laetitiam sorores nostrae aviculae”. Ut surrexit, totus laetus in spiritu, perrexit ad locum Alvernae, ubi adhuc nihil erat nisi pauperculum ex arborum ramis tugurium.

Proviso ibi solitario loco, ubi ab aliis elongatus oraret, fecit sibi cellulam pauperem in latere montis, et praecepit sociis ne quis ad eum accederet nec quemquam alium ire permitterent, nisi fratrem Leonem, quia intendebat ibi facere quadragesimam archangeli Michaëlis. Ipsi autem fratri Leoni imposuit, ne veniret ad se nisi semel in die cum pane et aqua et semel in nocte horâ matutinali; in qua nihil loquens accederet, sed hoc solum proferret, scilicet: Domine, labia mea aperies; et si ipse responderet de intus: Et os meum annuntiabit laudem tuam (Ps 50, 17), simul dicerent matutinum; si vero non responderet de intus, frater Leo statim recederet. Hoc ideo praecepit sanctus Franciscus, quod aliquando in tanta erat mentis extasi, ut per noctem et diem loqui non poterat: ita erat absorptus in Deum.

Quod praeceptum frater Leo attentissime quidem observabat et fideliter sanctum custodiebat silentium, sed – quantum poterat – explorabat, quid sanctus Pater faceret. Aliquando inveniebat eum extra cellam elevatum in aëre per tantum spatium, ut posset pedes eius tangere; et tunc amplexabatur illos et deosculabatur cum lacrimis, dicens: „Deus, propitius esto mihi peccatori (Luc 18, 3), et per merita huius Viri sanctissimi fac me tuam sanctissimam misericordiam invenire”. Aliquando vero invenit eum usque ad medios fagos elevatum a terra: erant autem ibi plurimae harum arborum procerae altitudinis valde. Aliquando invenit eum in tanta altitudine aëris elevatum, ut vix eum videre valeret. – Tunc fr. Leo genuflectebat et totum se extendebat in terra, in loco scilicet unde sanctus Franciscus orans, erat in altum assumptus. Ibidem frater Leo orans et per merita sancti Patris, ut prius se Domino recommendans, maximas visitationes divinae gratiae sentiebat. Propter ea, que frater Leo sepe de Sancto adverterat, tantam devotionem ad eum habebat, ut multum saepissime cum sancta caliditate per noctes occulta sancti Francisci studia scrutabatur.

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM