SANCTVS FRANCISCVS (4)

iuxta ‘Floretum (Fioretti)’

Dominus Silvester, cum dispergi videret haec omnia [bona Bernardi], avaritiâ ductus dixit sancto Francisco: „Tu de quibusdam lapidibus, quos a me emeras, non plene solvisti”. Sanctus autem Franciscus, mirans eius avaritiam, sed nolens cum illo contendere, verus observator evangelii, omni petenti tribuens (Lc. 6, 30), intulit manum in sinum Bernardi et pecuniae plenam posuit in sinu Silvestri et dixit, si plus ille peteret, se adhuc daturum esse. Ille tamen contentus recesit.

Postea vero Silvester, cum rediviset domum et vespere cogitavisset de eis, quae interdiu fecerat, redarguit suam avaritiam. Recogitavit fervorem Bernardi et sanctitatem beati Francisci. Prima, secunda tertiaque nocte ostensa est illi crux aurea, quae procedebat ex ore Francisci, summitate tangens caelos, brachia vero protensa in latera, videbantur extendi usque ad fines mundi. Qua re tactus a Domino, omnia sua bona extraxit ac dedit pauperibus, et postea factus est frater Minor tantae sanctitatis et gratiae, ut cum Deo loqueretur ut amicus cum amico (Ex. 33, 11); quod sanctus Franciscus pluries expertus est et infra patebit.

Dominus autem Bernardus, omnibus dispersis pro Domino, omnino pauper factus evangelicus, tantam gratiam a Deo meruit, ut saepe raperetur ad Deum. Sanctus Franciscus praedicabat eum esse dignum omni reverentia et dicebat illum condidisse Ordinem, ideo quod omnia distribuens pauperibus, evangelicam paupertatem apud se primus incepisset, nihil sibi omnino reservans, sed nudum se offerens brachiis Crucifixi, qui est Deus benedictus in saecula (Rom. 9, 5; 2 Cor. 11, 31). [Sequetur]

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM