Sollemne Auspicium
Utinam annus venturus appareret dissimilis quam anteriores!
Quod eveniret si quisque cognosceret fragilitatem suam
si relinqueret cupiditatem violentam
si coleret naturam summa cum honestate
si quaereret amicitiam sine ullo praemio.
Annus venturus verumtamen dissimilis erit
si humanitas inter homines et in orbe praevaleat
si quisque sibi dabit instrumentum “indifferentiae arbitrii” (1)
si rei pubblicae rectores omnes prudentia civitates regent
si in cordibus omnibus que deorum pax aere imprimatur.
scripsit Joannes Teresi
(1) Notio concepta a theologia scolastica ut indicaretur tota libertas hominis
De Die Natali
Dum nox effusis tenebris involvitur atra
Incipe Bethleem iter mente et adesto animo.
Effuge tum strepitum ac Natalis lumina falsa
Huc currens illuc munera inania emens.
Quam melius Iesum per muta silentia cordis
Quaerere! amare omnes atque adiuvare inopes!
Invenies puerum lucem certamque hominum spem!
Scripsit Lydia Ariminensis
Amoris lux
Nox in desertis silentibus facta est:
nulla semita adspicitur inter arenosos tumulos;
lumina caelestia unica splendent.
Dum in imos maris sidera iniciunt splendorem
vel se abdunt inter montes nudos
vel sistunt, quasi in pulvere argentea,
in via longa Bethlehem ducente
unum tamen sidus perlucet Orientali latere.
Noctem hanc ventus gelidus comitatur
dum focus in cinerem vertitur
gregisque nivem pedes candidam calcant.
Vagitus auditur in quadam miserrima stabula,
ramis siccis, vix calefacta, non luce coacta.
Nudus, pauper, iacet ibi, humida palea instat
motus Mariae verbis dulcibus, ut in cuna se agitat,
Redemptor futurus.
Lux irrumpit in caelum et viam profert sacram
signum Pacis Amorisque.
Ad Panis domum properant pastores, mulieres, nationum reges,
pares stantes heu aequo animo ante David filium.
Lucet per noctem inter tumulos arenosos et montes
super cacumina horis incedentibus deserta
Lux Amoris Aeterna.
Tenuis fit gelidus ventus; nivis candida solvitur;
labia movet infans ridens
qui omnes accipit ad refugium venientes calidum
miserrimum sed siderum autem splendore cinctum.
Joannes Teresi - 21/12/2012
Noli tibi similem occidere!
Anima clamat dolore percita:
cur dies transeunt cruore imbuti?
dum nationes vivunt animo pacato
in conscientiae obscuritate
et solam contentionem œconomicam percipiunt
et unicam delectationem pecuniariam quaerunt.
Nullius pretii sunt vitae praecepta
honestas, fidelitas, benevolentia;
ad solitudinem singulorum vita reducitur.
Agmina et arma nimis diliguntur
et magis perficitur magis eorum vis
ad membra secanda, ad vitam negandam.
Stultitia! Summa stultitia!
Homo sapiens ad imum descendit
qui ignorat se ipsum, veram essentiam suam.
Iam belli furores iam ardent inter populos
in regionum limitibus, dignitas, libertas, honor
generis inimici humani spernunt.
Nusquam confugiunt miseri
quos rabies persequitur propter diversitatem;
nulla clementia est clamoribus nec auxilium clamantibus
aures et oculi artissime clauduntur, frigidi
voluntas alienos repellens corpore iudicatos, recusat.
Nec ullo exemplo gentes admonent eventa recentiora.
Quisnam potest oblivisci Judeorum condicionem
Japonicam urbem armis contaminatam polluentibus
Americana monumenta parato dolo exenterata?
Homines, nihil didicistisne?
Amice qui mihi contingis
aspice, quaeso, futuros cursus vitae filii tui
Amorem universum moventem
Bonum abditum in terrarum visceris.
Cordis fratri aperi ianuam
qui tibi similis est, sine timore.
Non alienus est, tibi par,
ab odio, iniquitate, dolore
quibus homines mundum implent inscientes.
Tu, vir, rei publicae minister,
vitam populi noli negligere:
destrue, age, libidinem belli, Dei vocem audi:
“Noli tibi similem occidere!”
Res tristis
Secum horas tempus trahit, momenta aufert,
muscus lapides obruit, parvula flamma pulsat
tamen in lapidibus, tenebras collustrans.
Flos, olim colorum et odorum volumen,
nunc vestigium e natura evulsus,
stat, ut memoriam retineat, frigidum impediat.
Dies dolorem fert et tristitiam;
e temporum cursu eripi videtur, defixus.
In magna derelictione unica subridet
defuncti imago, superstibus donum.
Tempus inter ramos siccos se abdit
praeteritum in terra nuda et humida.
Joannes Teresi - 25/11/2012
Cineres Gramscii
Non est Maii hic impurus aër
quem tenebrosus hortus alienus
facit tenebrosiorem, aut excaecat
cum caeco caelo sereno… Hoc caelum
spumarum super extremis tabulatis flavis
quae in immensis semiorbibus faciunt velum
curvaminibus Tiberis, caeruleis
montibus Latii… Effundit mortalem
Pacem, alienatam voluntate ut nostra fata,
inter antiquos muros, autumnalis
Maius. In eo cineraceus color mundi est
peractio decem annorum in quo apparet nobis
inter ruinas finitus altus
et candidus conatus ad restituendam vitam;
silentium, putre et infecundum…
Tu, iuvenis, in hoc Maio quo error
vita quoque erat, in hoc Maio italico
qui vitae addebat quidem ardorem,
saltem imprudentem et impure sanum
nostrorum patrum – haud pater, sed humilis
Frater, - iam cum tua macra manu
delineabas perfectam speciem quae illuminat
(sed haud ad nos: tu, mortuus, et nos
mortui aequaliter, tecum, in umido
horto) hoc silentium. Non potes,
vides?, si non quiescere in hoc loco
alieno, quoque relegato. Taedium
patricium tibi est. Et, pallidum,
solum advenit tibi aliquis ictus incudis
officinis Testacciii, sopitum
vespere: inter miseras testudines, nudas
congeries laminae ferreae, exoletas res, ubi
canens perversus iuvenis iam claudit
eius diem, dum undique imber remittit.
Carmen Petri Pauli Pasolini convertens
Rosanna Scialdone - 04/10/2012
Arundinea canistra
Ferventes manus opus diligunt
recordationibus leves harundines intexunt
verbis cantibusque.
Messem, sudorem, suavitatem
in canistris ponunt.
Callidae manus super capita
viridibus foliis ornata cistas
uva coloribus curis repletas
collocant.
Dum ventus canit
harundines stant
ad mutationem manuum opere intentae,
cum autem iam acini musti fragrantia olent.
De vite celebranda
Collibus coniuncta planitiebusque
vetus vitis fructifera stat.
Sole roridi et luna
racemi acinis ornati
se ex foliis viridibus tollunt.
Vitis, quam vita amat
fons tu es saporum suavis.
Vetus truncus et sarmenta novella
a tempore non disiuncta manent,
stabilitatem immo nuntiant
feracitatemque.
Pacis vinculum fraternitatisque,
vitis erit fructus
ad novellum vinum parandum
vel ad transubstantiationem conficiendam.
Joannes Teresi - 09/09/2012
Stellarum pluvia
Ut mare, vespere caelum induitur
acri colore caeruleo.
Luna iter suum inscribit
luminibus argenteis in undis.
Ad cuspectus limitem, flammularum
fascis rubrarum diem salutat …
Pluvia stellarum cadit
conspersa sicut semen mirandum.
Joannes Teresi - 09/08/2012
Idyllium Aestivum
Sinu maritimo instat caeruleis lineis
spectaculum aestivum.
Aërem facit torridum calor vehemens
se per ripas usque ad limites expandens;
pedes autem audaces arenam ardentem lacessunt.
Aliquando ventus mutabilis, evanescens
ramalia aufert.
In rupibus recumbunt gentes feriatae,
radios cutem infuscantes captant;
ita in oblivione ponunt hiemis angores.
Sal corpora, labia arida imbuit,
aciem aër candens turbat.
Procul, ex undis aureis oritur
siren, membris – ita videtur – aeneis.
Sola est, oculos ad locos convertit,
desertum aspicit, puerorum iocum,
delectations puellarum per ripas currentium
instar papilionum magia aestiva fascinatorum.
Joannes Teresi - 16/07/2012
Paradisus Wacken
Paradisus Wacken in mundo nostro.
Locus pacis, tranquillitatis,
fraternitatis et communitatis.
Sed realitate non Wacken solus,
sed ars Metalli nobis naturam,
tranquillitatem et pacem donat.
In Wacken paene nulla
violentia existit.
Wacken non solum locus sortis
caducae, quod semel anno fit,
sed etiam locus artis.
Homines non solum ex Asia vel
ex Europa, sed etiam ex Africa,
America et Australia veniunt.
Pro spiritu humano is status
vitae incredibilis, etiam cum
oculis visibilis. Sed tantum
visibilis ut somnio. Wacken
spectaculum sermonum externorum.
Linguae externe se differunt,
interne sermones aequi.
Mundus ubi omnes nulla obnoxietate
et quadam libertate fruuntur.
Homines qui id somnium vivunt
inter se origine, linguis,
intellegentia, habitu, animo,
moribus et condicione vitae
differunt. Eo loco omnia
discrimina ab oblivione vindicant,
tandem hic in Wacken sumus -
tantum illic homines mundi sumus.
Omnes se salutant, se donant et
inter se collocuti.
Communiter musica artis Metalli
per musicas fascinati fruimur et
sumus. Etiam aestas et sol nobiscum.
Utinam Wacken cum musica sua vivat!
Utinam ars Metalli vivat!
Ut plura noscas:
http://www.wacken.com/
Sarod Klein - 20/05/2012
Mater!
Tibi est spiritus meus
tibi sunt oculi mei
haec verba mea.
Memini cum eram super crura tua
capite contra pectus tuum purissimum
intentus ad prima verba absorbenda.
Quid fuit primus gemitus nisi appellatio:
Mater!
Pulcherrimum verbum est, appellatio
quae humo uberi ad solem se tollit
res et corda involvens.
Tremor et motus
flamma est nomen tuum, Mater!
Formosissimus flos, consolatio mea perpetua,
tu es.
Tempus montes, capillos albos reddit
postremo haec unica appellatio manet,
Mater!
Joannes Teresi - 06/05/2012
Africae filius
Illi oculi nigri vultus innocentis, permagni
omnia universa quae anima servabat
ignari rerum continebant a se alienarum.
Puer, res universas mundi ignorabat,
nec odium nec dolorem sciebat,
inter casulas et trichilas palea structas currebat,
per fragmenta terrae sole lacerata ibat,
globo lutoso et feneo iocum agebat.
Nugae erant ei deliciae, alienus a morte quiescebat.
Plerumque famem patiebatur,
siccitate mater eius, Africa, eum excruciabat.
Cum pueris, angelis nigris, in dumetis ardescentibus ridebat
captus subito risu quin aliqua res gaudium eius incitaret.
Solus, saepe lugebat in hac tota paupertate.
Super collem positam die intravit in aedem ubi
Jesum vidit crucifixum, quem aspexit summa cum tristitia
oculis captis tanto dolore.
Ante Dominum se puduit, tamen eum subridere vidit
postea tremore pulsus se in fugam convertit.
Cum mulieribus homines in agris operae se dabant
canticum chori animo aequo diuturne fingebant.
Incalescente sole omnia exardescebant
terram Africae verba eorum implorabant
quum caelum ad limites extenuatum evaporabat.
Operae durae unicum solacium erant sonitus dulci
membris nigris miserrimis, maceris.
O filios Africae irruentis, pulchrae
usque ad beluas magnae et avarae.
Per aëra sonus aeris audiebantur,
meridie preces dolentes eis adiungebantur,
vox sollemnis naturae et hymmi se comitabantur:
Gloria et Pax pro Africa leniter quaerebantur.
Ex finibus extremis aliqui homines repente apparuerunt
feroces inter arbores siccas incedentes, focum tulerunt
et caedem; casas et aedes destruxerunt.
Illi oculi permagni, e strage Dei gratia erepti
dolentes se clauserunt et flentes.
Divina Crux dum horribilia fiunt Pacem clamabat
se vox divina per campos avium cantui mixta repetebat
et flatui venti.
Puer tandem aperuit oculos et sine mora currere voluit
grex animalium quae omnia ignorabat eum sequi placuit
Quonam currebat? ad alterum vitae genus
praeteritum certissime ad obliviscendum intentus!
Quidam cepit manum eius, clamans:
Cur? erat ipse etsi adultus infans.
Joannes Teresi - 21/04/2012
Boves (Bu)
Commemorans Antoninum Guerra (1920-2012), praeclarum poetam et scriptorem scaenarum, qui nuper de vita decessit, Latine converti carmen celeberrimum “Bu” (Boves). Si quis quaerat: “Potestne converti in versus elegiae carmen in lingua dialecti scriptum?” Sic respondeam: “Versus poetarum excelsi omnibus conversionibus obstiterunt: vis poetica etiam Latine permanet”.
Sic bobus dictum vos mittite, nunc abeundum;
quod confectum sit, id satis esse ab iis;
nam citius celeri a nobis tractorio arari;
corde omnes lacrimant, corde egomet lacrimo,
milia cum videamus eos operi studuisse
annorum inflexo nunc opus est capite
longum post laqueum proficisci eheu! lanienae.
Romaniole (Tonino Guerra, I bu, Domus editoria Maggioli, Arimini, 1993)
I Bu
Andè a di acsè mi bu ch' i vaga véa,
che quèl chi à fat i à fat,
che adèss u s'èra préima se tratòur.
E' pianz e' cór ma tótt, ènca mu mè,
avdài ch'i à lavurè dal mièri d'an
e adès i à d'andè véa a tèsta basa
dri ma la córda lònga de mazèl.
(Italice)
I buoi
Andate a dire ai buoi che vadano via,
che il loro lavoro è finito,
che adesso si fa prima ad arare col trattore.
Tutti hanno il pianto nel cuore, anche io,
vedendo che dopo aver lavorato migliaia d’ anni
adesso sono costretti ad andar via a testa bassa
dietro la corda lunga del macello
Convertens
Lydia Ariminensis - 31/03/2012
Akragas
Phoenix de colle rapida et altera
ad mare volat …
Voces antiquae se coagunt in chorum
se proiciunt de altis columnis
sonitui venti mixtae.
Currit Daedalus per anfractus
pinnas perdit vestimenti per tumulos arenosos.
Citharae sonu et dulcissimo cantu
candidae nubes solvuntur
dum volat eas frangens
sole moriente in aquis salsis.
Perennia lumina, ex undis iaculantia,
in saxa irrepunt
veterumque olivarum viridem comam.
Stellae a deis pinguntur
Fati itinera …
Subita extollitur musica inter templa
infundens in hominem singulares metus,
in artem, aera mirabilem.
Se abdit Daedalus in mediis columnis
admirans Junonis divinam majestatem,
magnitudinem Herculis, feritatem huius.
Fatum deluit radiis solis
vestigia Icari super aurem arenam …
ita se movent ut in agili cuna somnia
in divino spatio una cum vocibus Naturae feracis.
Cum paulo post cessat pluvia
et sol occurrit in caelum roscidum
Iris apparet velut pons venustate structus perenni
positus inter terram caelumque.
Tempestate sedata, Juppiter,
ex alta Olympi sede,
precibus nautarum auditis,
quorum palmae ad eum volvuntur,
iussum Castori et Polluci imponit:
“Eripite – inquit – agite ex imo mari
nautarum naves cum submersurae iam sint!”
Ventus statim concidit
malacia fit
hic illuc, inter sacra templa
se rumpunt nubs et fructuosos ramos.
Joannes Teresi - 15/03/2012
Johannes Pascoli
Memorans Johannes Pascoli (1855-1912), praeclarum Italum poetam qui scripsit carmina Italice Latineque anno centesimo ab eius vitae exitu converti in Phalaecia ab opere “Myricae” carmen inscriptum Italice “Orfano”.
Orfano
Lenta la neve fiocca, fiocca, fiocca.
Senti: una zana dondola pian piano.
Un bimbo piange, il piccol dito in bocca;
canta una vecchia, il mento sulla mano.
La vecchia canta: Intorno al tuo lettino
c'è rose e gigli, tutto un bel giardino.
Nel bel giardino il bimbo s'addormenta.
La neve fiocca lenta, lenta, lenta.
Parentibus orbatus
En nix lenta cadit cadit caditque.
Audi: cuna levi gradu movetur
Parvo cum digito puer suo ore
Flet, cum mento anus in manu canit stans.
Anus cantat: apud tuum cubile
Rosae et lilia sunt in horto amoeno.
Sopitur puer ecce in horto amoeno.
En nix lenta caditque lenta lenta.
Convertens
Lydia Ariminensis - 25/02/2012
Imber et Caelum
Vel animum movens vel tantum spes falsa?
Non animum movens, sed praesens.
Sentio, video et animadverto.
Corpus meum motu animi sentit.
Deinde frons meus dolet.
Sensum me tangere credo.
Caelum status vitae mutat.
Status fortunae, gaudium et laetitiam,
praesidium ipsum et lasciviam efficit.
Sed in rebus adversis maestitiam et
tristitiam, etiam vitae taedium et
animum fractum adducere potest.
Nunc in mea opinione maestus sum, cum
caelum me talem statum adducat.
Autocineto pro natura sum.
Caelum malum posibilitates meas coercere
sentio.
Vigor caeli, materia viva et profunda,
invisibilis sed animalibus sagax.
Hominibus et animalibus imber fugam
excitans.
Sensu imbris fugam capessendum.
Imber et caelum.
Germaniae, Saraviae, die IX mensis Ianuarii, anno MMV
Sarod Klein - 10/02/2012
Memoria incorrupta: numerus fui
Tantum numerus fui
ex aliis innumeris.
Numerus impar reapse.
Quid interest? Non dicam tamen eum:
alii sunt tam digni quam is.
Etiamque cella mea carceris ferebat numerum: C¯XVII
Cerberi plaga, Auschwitz.
In eo continentur omnes numeri
eorum qui captivi fuerunt
qui nullius pretii aestimabantur
sine ulla dignitate prospiciebantur.
Quid numerus eorum nisi sigillum in brachio
simile hostiis?
Deleti iam sunt ex his numeri
lapsi iam sunt e memoria anni doloris!
A meo numero olim abhorrebam, quem diligo hodie
quia superstes, testis referre potest
numeros delatos, oblitos
dilapsos; qui tamen fuerunt
in horrenda computatione damnatorum
solo odio contra gentes alterius generis.
Numeri tamen fuerunt mortem exspectantes
quos autem spretio nec historia abrogaverunt
veritatis nuntii.
Omnibus qui per saecula passi sunt iniuriam et iniustitiam a similibus dico seu carmen seu fabulam
Recordationes in sacco servatae
Per vias ferratas frigidas et aequales
urbs discedit, et affectus amoventur;
inter gentes ignotas et spes novas confusus,
locus inexploratus, opus novum me exspectant.
Fugiens ad incognita, sibilo vehiculi ferrati
solum comitatus ad stationem obscuram,
dum dies pervenit ad occasum,
tristitiam profundam sentio, dolentes motus cordis.
Etiam includit saccus meus
recordationes quas non obliviscor, nec possum;
laqueus eum stringit ne perdam
res cum odoribus suavibus;
nodi obturant enim praeteritum meum.
Amoenitas locorum nihil mihi significant hodie, nec me allicit.
Habitaculum dum iter ago fumo impletur
per fenestram fugientem per fauces arboribus consitas,
et cum vapore flatus meus ad caelum ascendit densus.
Hodie ut heri,
inventa inter folia sufflova, bene disposita,
domicilia varia me ducunt ad vitam praeteritam.
Suspensus utrum an non saccus hic aperiatur,
res notas, me concedente, spiritu duco in me;
vincula resolvo, et multos post annos
recordationes, motus animi, chartulae epistolares
signatae dulcibus verbis in angulo
et in statione unde iter meum incepit
ex eo oriuntur.
Joannes Teresi - 26/01/2012
|
|
