EGO TUQUE

(IO E TE)  - ITALIA 2012

GENUS: TRAGICUM

EXPOSITOR SCAENARUM: BERNARDUS BERTOLUCCI

SCRIPTORES SCAENARUM MAXIMI MOMENTI: BERNARDUS BERTOLUCCI, NICOLAOS AMMANITI

HISTRIONES QUI AGUNT PRIMAS PARTES: JACOPUS OLMO ANTINORI, TEA FALCO

Ab exeunti mense Octobri in cinematographeis Italicis novum opus praeclari expositoris scaenarum Bernardi Bertolucci praebetur, qui de pueritiae difficultatibus in hac pellicula narrat, sumpta de fabula scriptoris Nicolai Ammaniti eodem modo inscripta.

Laurentius, puer quattuordecim annorum, vitio Narcissiano affectus, neglegit omnia quae adsunt apud se, non reciproce agit cum aequalibus. Solitarius vivit audiens musicam cum involucris in auribus. Qua re recusat quominus in excursione scholastica montana septem dierum intersit cum sodalibus; parentes, qui non una vivunt, decipiens, simulat se cum suae scholae grege procifisci. Re vera, comparatis cibariis, in receptaculum rerum subterraneum suae domus inter vetera et pulverulenta se abdit: hic sunt lectus, stragula, pulvinar, vestimenta, latrina foeda et labellum cum robigine. Ibi manet et saltans et musicam audiens et matri cum simulatione telephonice loquens; saepe nidum formicarum sub vitro spectat, concentus signum in rebus humanis absentis. Tempus terit et libros horrificos legens et ludens computatro.

Sed quaedam flava coma in receptum vehementer init suam armillam auream ut petat; sed frustra. Soror est, viginti quinque annorum, photographa, filia patris Laurentii, sed non matris; immo Olivia eam in odio habet quod sibi parentem eripuerit; praeterea putat se non amari a patre. Ea medicamento stupefactivo assueta est sed cupit se a toxico purgare; eo tempore ob astinentiam in magna difficultate apparet; non ei est locus ubi morari possit; qua re in receptaculo cum fratre invito consistit. Olivia excruciatur, dolore toto corpore affecta evomit. Interdum, dum laborat, cum fratre communicat aperiens multa de sua vita et de familiaribus. Laurentius incipit eam cognoscere, eam accipere ut sororem, e sua solitudine exire. Animadvertit gratum esse eam iuvare. Olivia tandem sanari videtur quamvis aliquid dubium celet et secum ferat; una exeunt a perfugio; Laurentius sororem comitatur, deinde laetus domum redit.

Expositor scaenarum fabulam verisimilem paravit quae animum incertum, sensum indignitatis puerorum et adulescentum exprimit: Laurentius et Olivia perfugium inveniunt quo secedant quieti, alter ut solitarius stet, altera ut ipsa se iterum inveniat, aegritudine remota. Histrionibus quaedam duritia in facie et ore est, vis veritatis quae ad nostram condicionem pertinet, in qua familiae divisae sunt, institutio deficit, vitae exemplaria desunt.

Scripsit Lydia Ariminensis