Is qui repulsam tulerat, praesidi denuo electo misit nuntium clarum: Henricus Capriles candidatus oppositionis dixit se sperare Hugonem Chávez novisse, quomodo suffragiorum numeri essent intellegendi. Antea idem concesserat se repulsam tulisse electione praesidentis Venetiolae. Oppositio assecuta est plus 44% (quadragenas quaternas partes centesimas) suffragiorum, tot quot numquam antea, ex quo adversa est Capitaneo praepotenti. Dimidia ferê pars electorum affirmavit "revolutionem Bolivarianam" esse finiendam. Haec non est parva "oligarchia" aut classis possessorum (Bourgeoisie), quales Hugo solet adversarios suos nuncupare. Tamen etiam verum est: Hic Goliath politicus vinci non potest suffragiis ferendis.

Plures quam 80% (octogenae partes centesimae) Venetiolanorum cum iam suffragia tulissent et adhuc ante aedificia electoria starent longae series expectantium, patebat Hugonem esse assecuturum id quod sibi proposuerat: Id assecutus erat, ut illos quoque electores redderet sibi favorabiles, qui eius rationes politicas non ex integro comprobarent et in re minus gravi decernendâ mansissent domi. Pyrotechnemate gubernatio in tribubus urbis Caracae egenis expergefecerat assectatores suos mane horâ sextâ, ne quis dormiendo electionem omitteret.

Filiae commilitonesque vetusti Hugonem comitati sunt, cum victoriâ partâ intraret maenianum palatii praesidialis, ut orationem haberet coram assectatoribus. Idem videtur intellexisse verba, quae Henricus fecerat ad adversariorum 44% (quadragenas quaternas partes centesimas) alludens: Hugo enim laudavit oppositionem, quod tam celeriter affirmavisset eventum electionis necnon declaravit se petere dialogum faciendum.

In certamine suffragiorum quidem Hugo pus ac venenum in adversarium suum effuderat, sed reverâ Capitaneus pridem non iam tam pugnaciter atque radicaliter agit quam prioribus praesidatûs sui annis. Morbo cancri animus Hugonis mitior factus est, et extra terram suam studet appropinquare adversariis quondam suis: Praeses comprobat dialogum, quem pacis causâ gubernatio Columbiana facit cum bellatoribus clandestinis Farcianis, necnon ipsâ de gubernatione Vassintoniensi nuperrimê quadamtenus comiter locutus est.

Hugonis revolutio Bolivariana non iam tanto splendore est quanto fuit annis prioribus; plerisque collegis Hugonis praesidibus Latino-Americanis magis quam eius „socialismus saeculi vicesimi primi" videtur placere exemplar gubernationis moderatê sinistrae, quale praebet Brasilia.

Tamen certum est historicos nomen Hugonis Chávez memoriae tradituros esse, nam idem verbis suis defendit miliones incolarum totius Americae Latinae pauperes atque exclusos.

Mulieres Hugonem amare

Licet corruptionem pecuniaeque profusionem non finiverit, tamen Hugo programmatibus suis socialibus id effecit, ut multi cives Venetiolani victum assequerentur meliorem. Praecipuê mulieres tribuum pauperum Hugonem venerantur tamquam deum: Sine earundem devotione revolutio iam pridem esset finita.

Si Hugo Chávez spatium muneris sui sex annorum usque ad finem pertulerit, potestatem praesidis habuerit per 20 (viginti) annos, i.e. diutius quam ullus praeses Venetiolae electus antea. Nemo nisi Capitaneus Iohannes Dominicus Perón Argentinus terram suam tam insigniter formavit quam Hugo Chávez Venetiolam nationem oleiferam. At quaerendum est, num Hugo superaturus sit cursum gubernandi Marathonium valetudine? Quam aegrotus sit praeses? Hac quaestione victoria Hugonis quadamtenus obumbratur. Quandocumque idem ad publicum prodit, eius valetudo probatur oculis tamquam Argi gigantis; quandocumque Hugo ad nonnullos dies abiit, statim homines rumigerantur. Ex alterâ parte triumpho effecta est quaedam mora: Hugo nunc quiescit et vacat successori praedisponendo.