Inopes in Italia sub gelu perierunt

Tota Italia gelu operta est: in regionibus Mediae Italiae plurima oppidula montana, LXXX milia saltem incolarum, ob nives et frigora carentia vi electrica manserunt. Temperies caeli rigidissima et nives intra biduum non intermittentur, ut meteorologi putant. Quattuor dierum spatio XXII perierunt ob frigus. Neglectis mortuis aliis causis sed coniunctis frigori, homines et feminae sine tectis primi perierunt: unus Mediolani, femina et homo Ostiae apud Romam et alia Romae apud stationem ferriviae Termini, alia in casa fatiscenti in oppido Praenesti, intervallo XL kiliometrorum a Roma; in aliis regionibus Mediae Italiae unus receptus in autoraeda ob vapores oxydi carbonici apud Aquilam, alius quoque clausus in autoraeda ob frigus apud Iserniam; alius mortuus inventus est in castro apud Perusiam.

De qua re rogatus nuperrime in percontatione actorum “La Repubblica” Andrea Riccardi, Administer ad Cooperationem et Coniuctionem Inter Nationes, respondit his fere verbis : “Sumus in vero discrimine publico, decessus rem tragicam et inopiam cotidianam ostendunt quae non solum ad horum dierum gelu pertinent. Erga homines feminasque, iuniores et seniores etiam dum ob gelu asperae hiemis pereuntes, sentio mihi declarandum esse sine dubio institutis rei publicae plura pro illis agenda esse, nec solum in gravi discrimine; hodie ipsi ob frigus asperae hiemis in viis intereunt, sed cotidie eorum vitae in tot periculis omnium generum versantur… Recentibus annis genus hominum sine tectis mutatur…non solum vetero more inopes, cognominati Gallice “clochard”, plerumque peregrini inveniuntur: obliviscamur “barbatorum” ex specie Romantica! In via nobis obviam veniunt novi pauperes, homines qui, amisso opere, etiam domum amiserunt, vinculis inferorum ut conscricti. Quod fit magis magisque auget in modum miserandum ob discrimen oeconomiae, coactam operis vacationem, gravem perturbationem familiae, progressum gradatim crescentem exclusionis a vita sociali. Qua re oportet solidior inter homines coniuctio et singulorum munus non desint”.

Scripsit Lydia Ariminensis