AMBROSIVS MEDIOLANENSIS

Anno fere trecentesimo undevigesimo (319) Ambrosius Treveris (Trier) natus est Ambrosio patricio Romano, qui erat praefectus praetorio Galliarum. Patre autem praemature mortuo, mater cum tribus filiis reversa est Romam, ubi mox Marcellina, Ambrosii soror, de manibus papae Liberii velum obtiunuit virginis Deo consecratae.

Romae artibus liberalibus eruditus est, postea vero a Probo, Urbis praefecto, iam anno rtrecentesimo septuagesimo creatus vir consularis Liguriae et Aemiliae seu totius Italiae septentrionalis, unde consedit Mediolani, in illius regionis urbe capite. Ibi autem tunc tempris, mortuo Auxentio, semi-Ariano episcopo sub imperiali formula hómoios), populus de successore deligendo dissidebat nec parva iurgia tumultusque fiebant.

Hac de causa Ambrosius, pro officii sui munere ecclesiam ingressus cathedralem, ut commotam seditionem sedaret, cum multa de quiete et tranquillitate reipublicae praeclare dixisset, de repente, cum puer quidam clamavisset: ‘Ambrosium episcopum’, universi populi vox erupit, Ambrosium episcopum deposcentis.

Recusante illo, et eorum precibus resistente, ardens populi studium ad Valentinianum imperatorem delatum est: cui gratissimum fuit, a se delectos judices ad sacerdotium postulari. Fuit id etiam Probo praefecto iucundum, qui Ambrosio proficiscenti quasi divinans traditur dixisse: ‘Vade, age non ut iudex, sed ut episcopus’.

Cum ad populi desiderium imperatoris voluntas accederet, Ambrosius demum annuit et baptizatus – erat enim adhuc catechumenus – sacrisque initiatus. Servatis omnibus ex instituto Ecclesiae ordinum gradibus, octavo die, qui fuit dies septimus mensis Decembris, episcopale onus suscepit. Factus antistes in primis incumbit in studia doctrinae christianae, praesertim Patrum Graecorum, qua in re illi fuit adiutorio presbyter Simplicianus, futurus eius successor in sede Mediolanensi. Catholicam fidem et disciplinam ecclesiasticam acerrime defendit multosque Arianos et alios haereticos ad fidei veritatem convertendos contulit, inter quos clarissimum Ecclesiae lumen sanctum Augustinum Jesu Christo peperit collato baptismo.

Gratiano imperatore occiso, ad Maximum eius interfectorem, legatus profectus est:, sed illo poenitentiam agere nolente, ab ecclesiastica communione illum amovit. Theodosium imperatorem, propter septem milium hominum caedem Thessalonicae factam, ingressu Ecclesiae prohibuit. Cui, cum ille dixisset Davidem quoque regem adulterum et homicidam fuisse, respondit Ambrosius: ‘Qui secutus es errantem, sequere poenitentem’. Quare Theodosius sibi ab eo impositam publicam poenitentiam humiliter egit.

Sanctus ille episcopus pro Ecclesia Dei maximis muneribus curisque functus, multis quoque libris egregie conscriptis, antequam in morbum incideret, mortis suae diem praedixit Ad eum aegrotum Honoratus Vercellensis episcopus (Vercelli), coelitus ter admonitus, accurrit eique sanctum Domini corpus praebuit.Quo ille sumpto, manibus compositis in crucis similitudinem, precans animam Deo reddidit die quarto mensis Aprilis anno trecentesimo nonagesimo septimo (4 IV 397).

Scripsit fr. Benedictus Huculak, OFM