‘Habe me excusatum’ ait homo medius in singulis diebus octies, vel ducenties quaterque milies quingenties tricies et sexies in vita annorum septuaginta. Apud nos Britannos alius saepius se excusat, alius est in culpa. ‘Excusatum’ enim dicimus epibatae qui pedes nostros calcat vel tabernariae simulanti se nos non videre. Immo vitâ urbanâ octo in die excusationes parum videantur. Ad vitam autem connubii quod attinet, nonne nervi huius coniunctionis ‘excusatum’ magis etiam quam ‘volo’ ante altare prolatum? Hic rerum status non omnino dolendus est. Qui enim profitetur se in aliquibus minutalibus errasse vitae civilis quasi axes ungit. Autoraedarii quidem male ob metum satisfactionis ingentis instituerunt ut numquam post concursionem se excusaturi essent. Stomachum sane aliquantulo movet cum traminum praeco more machinae dicit se dolere commeatus tardi; sed peius, sicut illi qui in re publica versantur, nolle se excusare et in flagranti deprehensum delicto. Placeat ergo ut nos excusemus; pigeat ut sit toties opus.

Scripsit fr. Thomas Crean