GEORGIVS EQVES

Si ratio habeatur de scriptis tantum vetustis, quae de Georgio manserunt, facile quis dubitrare potest vel de eius reali exsistentia, quod iam saeculo VI in Decreto Gelasiano illius Passio declaratur non esse historica. Complura tamen alia documento sunt Gregorium vixisse, ante omnia quidem cultus eius perantiquus, qui coepit Lyddae in urbe Palaestinae, crevit autem adeo, ut inter Orientales agnomine decoraretur magni testis seu martyris (megalomártys). Saladinus exeunte saeculo XII iussit deleri antiquum templum Liddense, quod supra Georgii sepulcrum erat erectum paulo post quam ille saeculo IV capitis damnatus erat ob fidem Christianam.

Secundum scripta vero Georgius tribunus militum, genere autem Cappadox, quondam pervenit Lyddam. Iuxta illam erat lacus, in quo draco pestifer latitabat, qui saepe populum contra se armatum in fugam converterat flatuque suo ad muros civitatis, cum accesisset, omnes inficiebat. Qua re compulsi cives duas oves illi quotidie dabant, ut eius furorem sedarent; alioquin sic muros civitatis invadebat et áerem inficiebat, ut plurimi interirent.

Cum autem iam oves paene deficerent, inito consilio ovem cum adiuncto homine tribuebant. Quia sorte omnium filii et filiae hominum dabantur et sors neminem excipiebat, et iam paene omnes filii et filiae essent consumpti, quondam filia regis unica sorte est designata, quae draconi offerretur. Tunc rex contristatus ait: „Tollite aurum et argentum et dimidium regni mei et filiam mihi dimittite, ne taliter moriatur”. Cui populus cum furore respondit: „Tu, o rex, hoc edictum fecisti et nunc omnes pueri nostri mortui sunt et tu vis filiam tuam salvare! Nisi in filia tua compleveris, quod in aliis ordinavisti, succendemus te et domum tuum”. Quod rex videns, coepit filiam suam flere dicens: „Heu me, filia mea dulcissima, quid de te faciam? Aut quid dicam? Quando videbo nuptias tuas?”. Conversus autem ad populum dixit: „Oro, ut indutias octo dierum lugendi mihi filiam tribuatis”. Quod cum populus admisisset, in fine octo dierum reversus populus est cum furore dicens: „Quare perdis populum tuum propter filiam tuam! En omnes afflatu draconis morimur”. Tunc rex videns se filiam liberare non posse, induit eam vestibus regalibus et amplexatus eam cum lacrimis dixit: „Heu me, filia mea dulcissima, de te filios in regali gremio nutrire credebam, et nunc vadis, ut a dracone devoreris. Heu me, filia mea dulcissima, sperabam ad tuas nuptias principes invitare, palatium margaritis ornare, tympana et organa audire, et nunc vadis, ut a dracone devoreris”. Osculatus dimisit eam, dicens: „Utinam, filia mea, ego ante te morerer, quam te sic amitterem”. Illa procidit ad pedes patris, petens ab eo benedictionem. Quam cum accepisset, ad lacum processit.

Georgius autem casu illa transiens, cum plorantem vididisset, eam, quid causae esset, interrogavit. Tum illa: „Bone iuvenis, velociter equum adscende et fuge, ne mecum pariter moriaris”. Cui Georgius: „Noli timere, filia, sed dic mihi, quid hic praestolaris omni plebe spectante!”. Illa vero: „Ut video, bone iuvenis, magnifici cordis es tu, sed mecum mori desideras! Fuge velociter”. Cui Georgius: „Hinc ego non discedam, donec mihi, quid habeas, intimabis”. Cum ergo totum illi exposuisset, ait Georgius: „Filia, noli timere, quia in Christi nomine te iuvabo”. Illa: „Bone miles – inquit – sed te ipsum salvare festina, ne mecum pereas. Sufficit enim, si sola peream; alioquin me liberare non potes et tu mecum perires”.

Cum ita colloquerentur, ecce draco caput e lacu levavit. Tunc puella tremefacta dixit: „Fuge, bone domine, fuge velociter”. Georgius tamen equum cum ascendisset et cruce se munivisset, draconem contra se advenientem audaciter aggreditur et lanceam fortiter vibrans et se Deo commendans, graviter illum vulneravit et ad terram deiecit. Puellae ait: „Proice cingulum tuum in collum draconis nihil dubitans, filia”. Quod cum fecisset, sequebatur eam draco velut canis mansuetissimus. Cum ergo illum duceret in civitatem, populi hoc videntes per montes et colles fugere coeperunt dicentes: „Vae nobis, quod iam omnes peribimus!”.

Georgius autem illis innuit dicens: „Nolite timere, nam eo fine me misit Dominus ad vos, ut poenis vos liberarem draconis. Tantummodo in Christum credite et unusquisque vestrum baptizetur et draconem istum occidam”. Tunc rex et omnes populi baptizati sunt, Georgius autem evaginato gladio draconem occidit et illum extra civitatem iussit efferri. Quattuor paria boum in magnum campum foras illum traxerunt. Baptizati autem sunt illo die XX milia viri, non computatis parvulis et mulieribus. Rex autem in honorem beatae Mariae et beati Georgi ecclesiam mirae magnitudinis construxit, sub cuius altari fons est aquae sanantis omnes languidos.

Rex vero copiosam pecuniam Georgio obtulit, quam ille recipere nolens pauperibus eam dari praecepit. Tum Georgius de quatuor regem breviter instruxit, scilicet ut ecclesiarum curam haberet, sacerdotes honoraret, divinum officium diligenter audiret semperque pauperum memor esset. Sic, osculato rege, illo discessit. In aliquibus tamen libris legitur Georgium, cum draco ad devorandum puellam appropiaret, cruce se minivisse illumque necavisse.

Scripsit fr. Benedictus Huculak, OFM