GERTRVDIS SAXONA

Gertrudis Islebii (Eisleben) in Saxonia nobili genere nata est, quinquennis in monasterio Rodardensi, ordinis sancti Benedicti, virginitatem suam ac seipsam Iesu Christo obtulit. Ad humaniorum litterarum notitiam rerum divinarum cognitionem adiunxit, quarum meditatione vehementer ad virtutem incensa, brevi tempore ad Christianam attigit perfectionem. De Christo eiusque vitae mysteriis saepe pio cum animi sensu loquebatur, solamque Dei gloriam cogitans, ad illam vota sua omnia et actiones referebat. Quamvis autem eximiis naturae et gratiae donis a Deo aucta esset, ita tamen sibi ipsa vilescebat, ut inter praecipua Dei miracula vel id memoraret, Illum eam indignam misericorditer sustinere.

Trigesimum aetatis annum agens, primum Rodardensis (Rodalsdorf) monasterii, ubi religiosam vitam erat professa, deinde Elpediani (Heldelfs) praeses electa, quadraginta annorum spatio, ea caritate, prudentia, regularis disciplinae studio munus obivit, ut claustrum religiosae perfectionis domicilium videretur. Utrobique vero, licet esset omnium mater et magistra, omnium tamen minima haberi volebat ac sororum ministram se exhibebat. Quo liberius Deo vacaret, vigiliis, abstinentia aliisque cruciatibus corpus afflixit, qua re morum innocentiam, mansuetudinem, patientiam praetulit singularem. Proximorum saluti omni ope studuit piamque curam de illis habuit. Divini amoris vi frequentes patiebatur raptus mentis (extáseis) et altissimae contemplationis donum obtinuit.

Ut meritum acceptissimae sibi sponsae Christus ostenderet, in corde Gertrudis iucundam sibi esse mansionem testatus est. Deiparam Virginem veluti matrem et curatricem a Iesu acceptam pietate praecipua prosequebatur, ab eaque multa accepit beneficia. Erga sanctissimum Eucharistiae sacramentum et passionem Domini tanto amore afficiebatur, ut interdum uberibus lacrimis perfunderetur. Iustorum animas in purgatorio manentes quotidianis sacrificiis et precibus iuvabat. Multa ad fovendam scripsit pietatem. Divinarum etiam revelationum et vaticinii dono claruit. Anno Domini millesimo ducentesimo nonagesimo secundo (1292) de vita decessit. Miraculis vivens et post mortem a Deo illustrata est.

Scripsit fr. Benedictus Huculak, OFM