Audacia Materna

In exiguo comitatu (*) in Europaeis montibus posito, cives, quamvis saeculo XVIIº bella passim gerebantur, tamen pace diuturna ibi iucundi gaudebant; quodam die Dominico in ecclesia cathedrali missa celebrabatur; senex episcopus cum rogationes ageret, postrema illa fuit assueta:

“Domine, a nostra patria focisque bellicosa exitia averte”.

Tunc vetula primo ordine assidens mussavit: “Num dixeram! semper idem votum proponit; o immodicum!" Episcopus quamvis aetate provectus, acutum auditum adhuc habebat et respondit: “Multi pacem, qua gratiis gaudemus, nihili faciunt, idcirco quod acerbos militiae angores numquam patiti sint”.

Tamen haec prudentissima verba a fidelibus in magna cathedrali congregati frigide audita sunt. Una autem mulier aliter sentiebat; ea erat comitissa Alicia, quae episcopi orationes attente  audiebat; quinque abhinc annos viduata erat; vir suus duello, ut nonnumquam eo tempore accidebat, necatus erat; marito mortuo omnem amorem suum in parvum filium intenderat. Cum dolorem ob dilecti mortem patiretur, ad Mariae imaginem suppliciter occulos intendit et, parvum Gerardum ad pectus amplexa, “O Mater -inquit- Sanctissima, belli flagellum a nobis averte; alterum iam perdidi, ne alterum et perdam”.

Annis quindecim transactis -proh dolor!- continuae devoti episcopi preces non satis fuerunt ne exitium in illo agro fieret. Divitiae in exiguo regno partae nec non civium incuria, cupidissimo et vicino tyranno spem dederunt ut regnum finitimum vectigale facile haberet; itaque concives ad arma subito sunt adducti ut patriam et libertatem defenderent. Antequam in pugnam irruerent missa in cathedrali, fidelium plena, celebratur; comitissa in primo ordine sedebat cum Gerardo, qui egregius elegantissimo habitu officiarius nunc factus erat; ea vero angorem atque sollicitudinem dissimulare nequibat; quod senex episcopus tamdiu precatus erat, id civibus regnoque eo die non profuit.

Diebus insequentibus acriter et cruente pugnatum est; sed Altipontens illius gentis misertus est, pacemque foedere mox confirmatur; comitatus autonomiam limitesque feliciter servavit; quod ergo vitae pretium? fere omnes familiae de milite mortuo luctuose dolebant. Comitissa Alicia magnopere angebatur; Gerardus, quamvis incolumis, bello confecto captivus factus erat, vitamque inexpugnabili in carcere miserrimam penes hostes degebat. Cottidie multo mane mater in ecclesiam ibat, missae aderat et postea multas horas apud Virginis Mariae imaginem pracabatur, muccinosque singulos lacrimis madefaciebat, qua de causa reliqui cum talem dolorem viderent, penitus commovebantur. Praeter continuas ad Caelum preces, nobilis matrona nuntios frequentes in vicinum regnum misit; sed frustra, nam omnes repellebantur.

Post fere annos duos, anxia comitissa postquam valde ploraverat et magnopere excogitaverat, consilium audacissimum cepit: in ecclesiam cathedralem, cum nocturnis tenebris vacuam esse sciret, pervenit, candelae votivae hic illic petreas parietes illuminabant; apud Virginis imaginem genua flexit et ita precata est: “Virgo Sancta, filii libertatem iampridem abs te peto, neque auxilium mihi infelici matri ferre voluisti; quae cum ita sint, sicut filius mihi ereptus est, ita a me eripi tumet patiere tuum, quem obsidem servabo; cum se a nullo observatam comperisset, ex statua Puerum Iesum abstulit, sub stola abscondidit, in aedes suas invehit; ibi Eum textilibus auro decoratis involvit, in arca imposuit Miser Gerardus, valde longinquus, in frigido carcere captivus, interim inerat; infortunio angebatur; at lux cellam subito illuminavit; ipsa Dei Mater erat praeclara et pulcherrima suavique Eius nutu valvae ferreae aperiuntur; Regina Caeli oculis firmis et dulcibus ei dixit: “iuvenis comes, nunc liber es; domum reverte et matri tuae dic filium meum ab ea restituendum esse, cum suus a me iam esset restitutus”. Gerardus obstpefactus somniare credebat: “sed… sed… -inquit- Domina”. Visio caelestis evanuit et tenebrae carcerem denuo tenuerunt; Gerardus diligentissimus cryptoporticus percucurrit miratus quod custodes gravi et raro somno solo iacerent.

Post tres dies comitissa Alicia voces hilares in atrio editas audivit; subito anhelans descendit comperitque vicinos et custodes et famulos quemdam macilentum et pannosum et barbatum circunstare; ille vero matrem salutavit. Et illa: “Euge! Deus Omnipotens! filius meus carissimus!”. Mater et filius diu tenereque sese amplexi sunt, et Gerardus post primam commotionem iam sedatus: “Mater –inquit- tibi tua vice nulla adhibita mora pactio adimplenda est”. Alicia id nuntium statim intellexit; ad cubiculum suum ascendit et, omnibus mirantibus, cum parvo divino obside rediit; laetitia lacrimas edebat. Omnes igitur ad cathedralem ordinatim incederunt et comitissa coram omnibus fidelibus ad Virginis genibus flexis “Domina –inquit- Caelestis, tibi gratias maximas ago quod filium mihi sospitem retulisti et ego, ut promisi, en tibi reddo tuum”.

Itaque Virgo Maria non solum victoria sed etiam miraculo populum donavit, ut videretur quam potens esset apud Caelum amor et audacia materna.

(*) Comitatus (-us) sensu hodierno est velut exiguum regnum vel regio autonoma.

Narratio excerpta ex fasciculis menstruis c.t. Heraldos del Evangelio, Nº36, Iul., 2006.

Vernacule scripsit Lucía Ordóñez

Aliquot verba dempta sunt quo facilius lectio fieret cursoria.

Scripsit Paulus Kangiser