GREGORIVS VII PAPA

Baptismale nomen Gregorii VII idque prorsus Germanicum seu Longobardicum fuit Hildebrandus. Is natus est in Italiae regione Etrusca (Tuscia) meridiana circa annum millesimum vigesimum (1020). Adulescens vitam monasticam amplexus est in Romano claustro in monte Coelio, postea vero transiit in Benedictinum claustrum Cluniacense (Cluny) in Francia, quod praecipuum erat fulcrum restaurandae Ecclesiae, id est eius liberandae morbo triplici: episcopis designandis a principibus saecularibus (investitura), emendis dignitatibus ecclesiasticis (Simonia), concubinatu cleri.

Cum in synodo Sutriana (1046) impulsu Germanorum regis Henrici III papa Gregorius VI depositus est et in exsilium pulsus Coloniam Agrippinam (Köln), Hildebrandus papam illuc comitatus est ac mansit cum eo. Romana sede autem vacante, Hildebrandus ut novit Henrico regi fore gratum, si Romae succederet Bruno episcopus Tullensis (Toul) in Francia, hunc magnopere hortatus est, ut electionem acciperet. Qui annuit et re ipsa electus est a cardinalibus, nomen sibi assumens Leonis IX, cuius quidem auctoritate agens cardinalis legatus Hubertus a Silva Candida excommunicaturus erat furentem patriarcham Byzantinum Michaelem Caerullarium die sexto decimo mensis Iulii anno millesimo quinquagesimo quarto (16 VII 1054).

Romam autem e Francia comitatus est illum Hildebrandus, qui Romanis adeo placuit, ut – Leone mortuo anno 1054 – illi vellent eum utique successorem. Is tamen renuit et in Germaniam se contulit eo consilio, ut Henrico regi persuaderet favendam esse electionem Gebhardi episcopi Eystettensis (Eichstätt). Qui re ipsa Romae electus est et innotuit sub nomine Victoris II. Sequens tamen papa Stephanus IX, noscens eximias virtutes Hildebrandi, iussit Romanos iurare se electuros esse eius successorem non prius quam Hildebrandus – qui tunc legatus papae degebat in Germania – Romam esset reversus. Quod ita factum est post multa turbamina.

Humilis monachus Hildebrandus gente Longobardus, qui fuerat adiutor ac consultor quinque paparum, ipse ad sedem Petri electus est die vigesimo secundo mensis Aprilis anno millesimo septuagesimo tertio (22 IV 1073), quo die nomen sibi assumpsit Gregorii VII, volens vestigia sequi eius, quem annis viginti septem antea depositum voluerat comitari in exsilium Germanicum. Pontifex autem factus censuit Ecclesiam sibi restaurandam esse in spiritu Cluniacensi seu liberandam investiturâ, Simoniâ, concubinatu. Difficillima erat pars prima sive investitura, qua de re tensio magna orta est inter papam et imperatorem Henricum IV, qui contra illum adiuvabatur ab episcopis Germaniae et Franciae. Illa consummata est humili deprecatione Henrici facta ad ducissae Matildae castellum Canossae in media Italia.

Pax tamen illa, facta hiberno die duodetrigesimo mensis Ianuarii anno millesimo septuagesimo septimo (28 I 1077), non diu perstitit ob resistentes Henrici fautores cum saeculares tum episcopos: qua de causa Gregorius mense Martio 1080 Henricum denuo excommunicavit. Ille cum in Italiam descendisset, occupavit urbem Romam praeter arcem sancti [Michaelis] Angeli, quo Gregorius confugerat. Ei venerunt auxilio Normanni, tunc domini Italiae meridianae, qui papam cum liberavissent periculo, comitati sunt Salernum. Illic mortuus est die vigesimo quinto mensis Maii anno millesimo octingentesimo quinto (25 V 1085).

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM