CARDUI CUM SUILLAE ISICIIS

FerFerculum Italicum est temporis hiberni quo carduorum costae terra tectae ab agricolis ob frigus ex amaris et viridibus dulces et albae fiunt; a quarum forma cardui in Italia Septentrionali gibbosi (“gobbi”) appellantur.

Quae necessaria sunt ad satiandos quattuor convivas: carduus; suillae isicia: octingenta grammata; lycopersicum servatum: centum et quinquaginta grammata; dimidia pars cepulae tritae; spica allii; oleum, sal quantum sufficit.

Aufer a costis fibras externas duriores, deinde eas in partes divide ut digitus longas. Coque in aqua ferventi per horae quadrantem ut amaritudo permanens excidat . Interdum in aliquantulum aquae isicia fervefac ut ex iis paululum adipis tollere possis. Infunde modice oleum in tegulam cum cepula et allii spica; paulisper frige, partes cardui adiunge cum lycopersico, isiciis, sale; demum supra elementa aquam profunde. Leniter coque usque ad aquam fere totam consumptam. Iucunde cibo exquisito cenabis.

Haec herba etiam Graecis Romanisque nota fuit, ut fabula narrans de Daphni pastore, qui primus invenit bucolicum carmen, documento est; eo mortuo, Terra, magno maerore affecta, spineum virgultum genuit. Apud Germanos carduus sacer fuit Thor bellorum et fulminum deo. Ut tradunt autem Christiani, albae maculae foliorum exstant ex guttis lactis aspersi a Virgine Maria, ad Aegyptum cum Joseph et Jesu infanti confugitura.

Scripsit Lydia Ariminensis