Gregorius Magnus

Anno quingentesimo quadragesimo (540) natus Romae patricia gente Anicia in monte Caelio ad cliuum Scaurum, Gregorius (quem in imagine a praeclaro artifice Francisco Goya depicta aspicis) iam annos natus triginta electus est praetor seu praefectus Vrbis. Post quattuor tamen annos illud munus deposuit eo consilio, ut uitae se dicaret Deo consecratae. Quapropter non solum in praedio suo Romano claustrum curauit aedificandum, ubi cum sociis ipse consederet, sed etiam sex alia in fundis familiaribus per Italiam mediam et meridianam, usque in Siciliam. Populus autem Romanus obmutuit ex admiratione, uidens in paupere ueste claustrali eum, qui paulo ante fuerat gubernator Vrbis.

Difficili aetate, qua – post occupationem Gothicam et inuasionem Byzantinam – Longobardi, Italiae domini, obsidiones urbis Romae iterabant, papa Pelagius II Gregorium, quem ordinauerat diaconum, misit Constantinopolim, ut coram imperatore officio fungeret nuntii sui. Quod adimpleuit per annos sex, constanter uiuens more claustrali una cum paucis fratribus, quos illuc secum duxerat.

Cum autem rediisset in suum claustrum Romanum, consiliarius fuit Pelagii papae in primis in eis, quae attinebant ad Ecclesiam Orientalem. Post mortem uero Pelagii, anno quingentesimo nonagesimo, electus est quidem Romanus pontifex, sed per annum noluit uotis assentiri. Cessit demum, et ita fuit primus monachus in Petri sede.

Admodum fouit Romanam rem liturgicam, inter alia colligens et expoliens Latinum patrimonium cantuale, unde merito illud appellatum est cantus Gregorianus. Nouos populos, maximam partem Germanicos, qui insederant in terris imperii Romani censuit amplectendos ea condicione, ut episcopi et sacerdotes essent solliciti de illis conuertendis ad fidem catholicam. Ita factum est, ut post Francos in Gallia, qui ante saeculum e paganis facti erant catholici, Gregorii amicus Leander, episcopus Hispalensis (Salamanca) in Hispania, ualde contulit ad conuertendos Gothos Arianos, ipse autem Gregorius idem fecit erga Longobardos in Italia, qui item fuerant Ariani.

Anno quingentesimo nonagesimo sexto (596) Gregorius in Britanniam misit quadraginta monachos Romanos, qui duce Augustino euangelium illic nuntiarent Anglis, Saxonibus Iutisque. Quod ita feliciter gestum est, ut Augustinus mox fieret primus episcopus Cantuariensis (Canterbury). Nihil itaque mirum, si Gregorius papa habetur conditor mediaeualis Europae Christianae. Quam nutriuit etiam opere litterario: epistulis, commentariis biblicis, sed imprimis sermonibus dominicalibus et Libro regulae pastoralis, qui cum contineret imaginem uitae et ministerii sacerdotalis, per totum Medium aeuum fuit alter polus uitae ecclesiasticae apud Regulam monachorum sancti Benedicti.

Scripsit etiam pulchrum opus titulo Dialogus de uita et miraculis patrum Italorum, ubi ceterum prima continetur desriptio uitae sancti Benedicti eiusque sororis sanctae Scholasticae. Ipse uero liber ita libenter legebatur, ut mox uerteretur in linguam Graecam et apud Orientales mos inualeret papam illum uocandi nomine Grêgórios ho Diálogos (apud Slauos ritus Byzantini – Grigorij Dwojeslow). Mortuus est anno sescentesimo quarto, pontificatus sui quarto decimo.

Scripsit frater Benedictus Huculak OFM