De arboribus in planeta Marte serendis
Vide "Scientiae"

Navis desertas fulgens appellit ad oras;
vecta per immensa est illa diu spatia,
cernimus in tenebris quae sidera suspicientes.
Ingentem Oceanum hunc pervolat illa diu
navis, nunc quae denique litora ignota salutat,
quis non ante pedes imposuere homines.
Delabuntur humum scalae, atque fores per apertas
nautae perpauci iam properant hilares:
Tam multos post menses denique corpora primum
pondus habent quoddam! Non volitant homines
per navem plumis similes; vestigia restant
iam sine cingulo humi pondere pressa suo.
Rubros en lapides cernunt et culmina montis
ignivomi quondam, nunc tamen exanimis,
valles et nudas. Nulla hic spirabitur aura:
fistula cuique affert aera, ne pereant.
"Hic, comites", inquit, "duos habitabimus annos",
ad comites mulier laeta simulque timens.
"Hic aliquando silvae crescent", altera dicit,
"splendebuntque lacus, prata virentia erunt!"
Huic namque officio veniunt: ut Marte planeta
olim ope humana Terra secunda fiat.
Forsan, secum aiunt, nostri quandoque nepotes
hic ludent laeti fronde super viridi?
Qualem tum degent vitam? Memoresne abavorum
primorum, nostri tunc an erunt memores?
Discunt in ludo liberi circumsilientes
huc illuc aulam per magnam et celebrem;
tabulaque ante oculos ad frontem affixa cuique
praebet vivam aevi praeteriti speciem:
Conspiciunt plateas Solis splendore lucentes
currentes homines atque vehicla vident
magno cum strepitu properantia, lumina rubra
moxque virentia iam; denique flava fiunt.
Ut species oculis, sic auribus inducuntur
iam dudum elapsi temporis usque soni:
Obstrepit ecce vehiclum, tintinnabula, deinde
sermo, quem nullus comperit hic hominum.
Sentiturque calor Solis, ventusque et odores.
Per mundum ignotum percupidi saliunt
et laeti liberi; huc sibi quisque venire videtur,
haec spectare, pedes admovet ecce quibus.
Posthac multa rogant, multa explanare magister
temptat: "Dic, cur tam tunc homines humiles
nam fuerint! Et nos excedimus illos
perparvi liberi namque viros veteres."
"Cur tam fortia crura et bracchia tanta fuerunt
tam parva et capita?" "Causa patet, liberi:
In Terra vivebant. Omnia ter graviora
sunt illic, etiam corpora certe hominum.
Inde et membra illis tam fortia habere necesse est
nec procere, ut nos, crescere quisque potest.
Nos, si umquam temeri vellemus visere Terram,
infirmi misere decideremus humum."
Decideremus humum? Mirabile! Deinde puella:
"Cur, dic, tam tardos", parva, "gradus faciunt
tam mireque moventur? Namque levare videntur
Vix vestigia humo." "Causa eadem est, liberi:
Ob nimiam gravitatem non saltus facere altos,
sicut nos, poterant." "Tam validine homines,
tam robusti?" Mirantur pueri atque puellae.
"Athletae pauci, credite mi, poterant
saltare humano capite altius ", ait praeceptor.
Deinde puella rogat: "Nunc etiamne homines
terreni hanc praebent speciem, sic atque moventur?"
Irrident alii. Credere qui poterit
hoc quisquam! Elapsi dudum sunt talia mundi.
Non tamen irridens ecce magister ait:
"Sic est." Obstupuere omnes. Num vivere possunt
nostro tam miri tempore adhuc homines?
Dein timide puer audet quaerere: "Lux etiamne,
quantam vidimus, est Solis adhuc ibi nunc?
"Est", respondet praeceptor. "Sol proximus ardet
a Terra, atque aer lucis ibi radiis
multum resplendet, multo nam densior aer
nostro est." Mirantur prospiciuntque foras:
Ut semper, caelum fusco fulvoque colore
panditur atque albus, nummulus ut minimus,
Sol pallet, tenuisque aer rubras et harenas
nubes atque humiles per solum agit rapide,
Solis lumine quae obscuro incertoque relucent.
Caerula et in caelo Terra remota nitet,
qua tam miri homines sola perreptare feruntur...
Maioresne suos credere eos poterunt?

Scripsit