De vacca carnivora et formicis monachos vexantibus
(cf. Craterem Nugarum & Insolita)

Extremos apud Indos aurea regnat, amici,
pax pietasque: Homines nulla animalia vi
afficiunt umquam, nam sacra est vita cuiusque.
Non tamen omne animal tam placidum esse potest,
nec pietate pecus sacrum et venerabile, vacca,
usque tenetur ea, quam exhibuere homines
semper ei: nam vico in quodam mira iuvenca
nocte rapit pullos tigridibus similis.
Miratur vicus totus; miratur et ille,
qui vidit stabulo saepe perire suo
pullos et gallinas, suspectum sed habebat
vicinive canem sive suum. Tacite
quondam per noctem ad stabulum cum pervigilaret,
ut caperet fures, ecce iuvenca venit,
aggreditur stabulum, dein pullum dente feroci
luctantem arripit et devorat en miserum.
Obstupuit dominus. „Quid? Tigris forsitan olim
vita nata alia nostra iuvenca fuit?"
Forsan, amice, fuit. Fortasse et turba renata
est formicarum de tigridum gregibus,
assidue in templo monachos quae vexat remoto,
mordens in somno tempore noctis eos,
quin etiam in precibus. Templi tranquillus in hortis,
ut monachi officium est, si resides viridi
iam meditaturus densae sub tegmine palmae,
arboris umbrosis desilit e foliis
una ex turba permordax formica frequenter
perturbatque animum. Quam pius esse debet
et sapiens meditator, talia qui ferat aequo
sic animo! Miseri quid faciant monachi?
Occidant formicas? Non licet his animanti
quicquam afferre mali. Terribili sonitu
ferrea eas haurit clamans ululansque Charybdis,
incolumes posthac evomitura alibi.
Sed tamen, heu, nimium formicis palma placebat
In monachorum horto; mox totidem reduces
adsunt formicae numeroque modoque carentes.
Vincitur iam pietas: interimendus erit
Totus grex formicarum! Sed quis necet illas?
Ipsi num monachi? O scelus horribile!
Arcessunt igitur quendam doctum atque peritum,
omnes qui occidat. Qui pietatem homines
erga animalia servent, his animalibus ipsis
cum sit nulla pios erga homines pietas?

Scripsit Caecilia Koch