Parisiorum ex urbe – Incolae illius Chinon urbis Francogalliae mediae per 140 (centum quadraginta) annos animis maximê piis conservaverunt reliquias falsas – credentes easdem esse reliquias Iohannae Arcuanae heroinae Francogalliae nationalis. At iisdem reliquiis microscopio electronico et apparatu x-radiario et genomate probato emanavit: Ŏs quod habitum esset pro osse Iohannae, reverâ fuisse partem mumiae alicuius Aegyptiae ante Christum natum confectae. Haec Philippo Charlier medico forensi ducente referuntur a 20 (viginti) scientistis in Britannico periodico scientifico, c.t. "Nature".

Iam antea annuntiatum erat hac re perquisitâ Francogallos spe deceptum iri. Nam brevi ante Natale Domini Philippus Charlier tam vehementer de veritate reliquiarum dubitaverat, ut diceret: „Minus minusque verisimile fit illas reliquias spectare ad heroinam Francogalliae nationalem." E contrario anni proximi praeteriti mense Februario idem pathologus animo confidenti annuntiaverat: Se analysibus anatomicis atque geneticis complura inventurum esse, quae spectarent ad vitam Iohannae Arcuanae fabulosam.

Historici autem vitam Iohannae Aurelianensis veram investigantes istac falsatione exoticâ impediuntur. Qui nunc opinantur saeculo undevicesimo quosdam plassatores impudentes istac actione efficere voluisse, ut Iohanna maturius beatificaretur.

Anno 1867 (millesimo octingentesimo sexagesimo septimo) reliquiae Iohannae (quales esse putabantur) inventae erant sub tecto pharmacopolii Parisiensis. Iisdem inscripta erant verba haec: „Reliquiae, quae inventae sunt sub rogo Iohannae Arcuanae, Virginis Aurelianensis." Revera eadem a.1909 (millesimo nongentesimo nono) a Papâ Benedicto XV. (quindecimo) est beatificata, ex anno eiusdem saeculi vicesimo (1920) Iohanna ab ecclesiâ Catholicâ habetur pro sanctâ.

Haec filia rustici, quae vixit saeculo quinto decimo, est una ex hominibus praestantissimis omnium, qui valent ad conscientiam Francogallorum nationalem. In Bello Centum Annorum, quod gestum est inter Francogallos et Anglos, haec iuvenis mulier manipulum a se ipsâ convocatum ducens fugavit Anglos e castris in directionem australem a flumine Ligere sitis.

Iohanna, cum describeret visiones, in quibus voces sibi mandassent hanc pugnam, quam haberet pro missione divinâ, postea ab inquisitoribus haereseos accusata et vivicomburii (TERT. anim.1) est condemnata. Itaque heroina Francogalliae m.Maio a.1431 (millesimo quadringentesimo tricesimo primo) Rotomagi rogo imposita est et combusta. Sed a.1456 (eiusdem saeculi anno quinquagesimo sexto) Iohanna viginti quinque annis post mortem suam a crimine haereseos est vindicata. Per saecula saeculorum poetae et theologi iterum iterumque de Iohannâ scribebant.

Similiter ac in Iohannae piâ fabulâ etiam in reliquiis perquirendis difficile erat vera discernere ab effictis: Nam Philippus pathologus eiusque collegae reverâ invenerunt laciniam lineam saeculo 15. (quinto decimo) exortam, sed eadem nulla continet vestigia usturae – neque tale vestigium inest ceteris rebus, quae dictae erant a Iohannâ relictae esse.

Necnon ŏs cattae posita erat iuxta costam humanam. Quod antea habitum erat pro argumento veritatis: Nam medio aevo mos erat parum decorus, quo in mulierum vivicomburiis igni iniciebatur etiam catta.

At costa, quae spectare ad Iohannam ipsam credita erat, interim sine dubio inventa est exorta esse tertio saeculo ante Christum natum. Quae non erat igne obnigrata, sed medicamento palaeo-Aegyptio. Praeterea in quadam ollulâ in Museo Chinoniensi positâ scientistae invenerunt magnam copiam pollinum arboris pinûs speciei, quae aetate Iohannae in Normanniâ non exstitit. E contra ad Nilum flumen talibus pollinibus aetate antiquâ fabricata erant medicamina, quibus fierent mumiae, i.e. gabbarae (AUG.361,12) sive corpora medicata.

Quod nunc patefactum est reliquias, quae creditae erant spectare ad Sanctam Iohannam, revera spectare ad mumiam, non est nimis mirum: Nam medio aevo necnon postea mumiae adhibebantur ad usûs medicos. Usque ad saeculum proximum praeteritum in quibusdam pharmacopoliis venibat „mumia vera" (qualis vocabatur), i.e. partes cadaverum palaeo-aegyptiorum contritae. Quibus mercatura fiebat lucrosa. Itaque „mumiae verae" in Europâ latê patebant.