Cave diem tuam natalem!

Dies natalis, aut potius tempus anni, cum nascimur, magni momenti est sanitati nostrae! Quis ita dicit? Hippocrates, qui neminem se medicum nominare posse putabat, nisi astrologiae peritum? Rufolphus Steiner, pater-conditor doctrinae anthroposophiae? Aut fortasse astronomi praeclari, sicut Nicolaus Copernicus, Tycho de Brache, Galileo sive Iohannes Kepler, qui omnes procul erant ab astrologiam spernedo? Minime hi, dicunt tale autem auctores novissimae editionis "New Scientist", biologiae hodiernae viri peritissimi.

Astrologi, ut scimus, ad motus stellarum animum vertunt, scientistae nostri tamen ad unam tantum stellam - Solem. Nam, aiunt, omnino aliter se homines gerunt mensibus hiemalibus, cum deficiat Solis lux, et aliter aestate, plena in luce solari. Haec certe non iam est astrologia disciplina, sed potius chronomedicina, cuius praecursor tertio decennio vicesimi saeculi psychologus Helvetus Moritz Tramer erat. Notavit ille homines hieme - rectius: inter Februarium et Aprilem mensem - natos multo saepius quam alii schisophrenia premi. Chronomedici hodierni explicant id defectione lucis Solis maxima parte temporis, cum homines illi in utere matris manebant; tunc corpus matris, sicut omnium in semisphaera boreali viventium, minus solito producit vitaminae D, quae vitamina formationi cerebri infantis maximi est momenti. Plus tamen solito tunc, at praecipue hieme multa, producit corpus hormonis melatoninae (quod hormon tempus dormiendi et vigilandi apud mammalia curat), quam ob causam systema nervorum infantium minus immune reddita esse possit. Maxime ergo nimietate melatoninae in praenatali vita afflictantur homines inter Aprilem et Iunium mensem nati - hi proniores alium sint ad conamina suicidialia.

Inter Septembrem autem et Decembrem nati saepius aliis pavore panico (i.e. sine ulla causa rationali eveniente) anguntur, saepiusque in morbum alcoholismi cadunt (quae ultima regula ad viros solos, et minime feminas, adhiberi potest; adhuc nescimus huius rei causam). Eorum enim vita praenatlis erat abundantiae lucis calorisque plena (etiam si ipsi id sentire non valde poterant), dum primi menses eorum vitae mundanae ad tempus spectaverunt defectionis gradualis Solis lucis. Hi omnes quasi a Catullo in porta vitae salutantur, declamante: Fulserunt olim candidi nobis soles! Nimirum, inter pocula adultes effugiunt!

Scripsit Nanompouphos m. Septembri natus