SANCTI FRANCISCI ITINERARIVM (V)

Dei gratiâ fretus beatus Franciscus, sed etiam auctoritate Romani Pontificis, multa cum fiducia iter ad vallem Spoletanam versus arripuit, ut evangelii perfectionem, quam mente conceperat et professione voverat, facto perficeret et verbo doceret. Mota quoque cum sociis quaestione, utrum inter homines conversari an ad loca solitaria se conferre deberent, cum per orationem divinum super hoc beneplacitum requisisset, intellexit se ideo missum esse a Domino, ut Christo lucraretur animas, quas diabolus conaretur auferre. Magis igitur aliis quam sibi soli vivere eligendum esse decernens, recollegit se in quodam tugurio relicto prope Assisium, ut ibi secundum sanctae paupertatis normam cum fratribus viveret et verbum Dei pro loco et tempore populis praedicaret.

Factus igitur praeco evangelii, circuibat civitates et castra, idque non cum doctis humanae sapientiae verbis, sed in virtute Spiritus (1C 2, 13) annuntians regnum Dei (L 9, 60), Domino dirigente loquentem revelationibus praeviis et sermonem confirmante signis sequentibus (Mc 16, 20). Cum enim semel, ut ei mos erat, pervigil in oratione persisteret, corporaliter absens a filiis, circa mediam noctis horam, quibusdam e fratribus quiescentibus, quibusdam orantibus, currus igneus miri splendoris, super quem ille sedebat et globus ad modum solis lucidus, per ostiolum habitaculi fratrum ingressus, huc atque illuc per domicilium ter se convertit; ad cuius contuitum stupefacti sunt vigilantes, excitati simul et exterriti dormientes nec minus senserunt cordis claritatem quam corporis, nam ex virtute mirandi luminis alterius alteri conscientia nuda fuit. Intellexerunt enim concorditer omnes, sanctum patrem Franciscum in tali ostensum effigie, sibi esse demonstratum a Domino, ut qui in spiritu veniens et virtute Eliae (L 1, 17), spiritualis esset princeps militiae effectus. Reversus autem vir sanctus ad fratres, coepit confortare illos de ostensa eis caelitus visione, coepit quoque conscientiarum eorum secreta rimari, sed etiam futura praedicere, ut claresceret, Eliae spiritum super eum quievisse (4 Re 2, 9. 15).

Religiosus quidam ex ordine Cruciferorum, Moricus nomine, in hospitali quodam prope Assisium languore tam gravi tamque prolixo laborans, ut crederetur morti iam proximus, viro Dei supplex factus per nuntium, postulabat instanter, ut pro se ad Deum intercedere vellet. Cui vir pius benigne assentiens, oratione praemissa, panis micas accepit et cum oleo sumpto ex lampade, quae coram Sanctae Mariae ardebat altari, commiscens, quasi quoddam electuarium per manus fratrum infirmanti transmisit, dicens: „Medicinam hanc fratri nostro deferte Morico, qua

illum Christi virtus non solum plenae sanitati restituet, sed etiam robustum bellatorem effectum aciei nostrae constanter adiunget”. Statim autem, ut antidotum illud sancti Spiritus adinventione confectum aeger homo gustavit, sanus exsurgens, tantum mentis et corporis a Deo vigorem obtinuit, ut paulo post viri sancti Religionem ingressus, longo tempore loricam portaret ad carnem, et crudis dumtaxat contentus cibariis, nec vini poculum sumeret nec coctum quidquam gustaret.

Illo quoque tempore sacerdos quidam e civitate Assisii, Silvester nomine, vir utique conversationis honestae ac simplicitatis columbinae, vidit in somnis (Gen 28, 12) regionem illam totam a dracone immenso circumdari, prae cuius taeterrima horridaque effigie diversis, ut videbatur, mundi climatibus propinquum imminebat excidium. Contuebatur post haec crucem auream atque fulgentem procedentem ex ore Francisci, cuius summitas caelos tangebat (Gen 28, 12), et brachia protensa in latum usque ad mundi fines videbantur extendi, cuiusque aspectus praefulgidus draconem illum taetrum et horridum penitus effugabat. Hoc cum sibi tertio monstraretur, intellexit vir pius et Deo devotus, ad hoc Franciscum destinatum a Domino, ut gloriosae crucis assumpto vexillo, draconis maligni robur elideret et veritatis fulgoribus mentes fidelium instrueret. Quod cum viro Dei et fratribus narrasset per ordinem, non multo post tempore saeculum relinquens, vestigiis Christi, beati Patris exemplo, sic perseveranter adhaesit, ut eius vita in Ordine veram reddidit eam, quam in saeculo visionem habuerat.

Frater quidam, Pacificus nomine, cum adhuc saeculariter vivens fratrem Franciscum vidisset apud castrum Sancti Severini praedicantem in monasterio quodam, facta manu Domini super ipsum (Ez 1, 3), vidit illum quasi duobus transversis ensibus valde fulgentibus in modum crucis signatum, quorum unus a capite usque ad pedes, allter autem a manu in manum per pectus tendebatur. Non noverat illum facie, sed tanto monstratum miraculo mox cognoscens, valde obstupuit, et verborum eius virtute compunctus et territus, tamquam si esset gladio spiritus ex ore eius procedente transfixus, saecularibus pompis omnino contemptis, beato Patri professione adhaesit. Is postmodum in omni Religionis sanctitate proficiens, antequam fieret minister in Francia – siquidem primus ibi ministri gessit officium – meruit magnum Tau in fronte (Ez 1, 3) Francisci videre, quod colorum varietate distinctum, faciem eius miro venustabat ornatu. Hoc autem signum vir Dei magno venerabatur affectu, frequenti commendabat eloquio, actionum praemittebat initiis, et in eis quas dirigebat ex caritate litterulis, manu propria subscribebat, tamquam si omne eius studium esset iuxta propheticum dictum signare Tau super frontes virorum gementium et dolentium (cfr. Ez 9,4), ad Christum Iesum

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM