SANCTI FRANCISCI ITINERARIVM (IV)

Trium ecclesiarum consummato iam opere, cum in ea quae erat Virginis Mariae, moraretur assiduus, illius Matris suffragantibus meritis, viam perfectionis invenire meruit per infusum sibi divinitus spiritum veritatis. Cum enim quodam die inter sollemnia Missarum legeretur Evangelium illud, in quo discipulis ad praedicandum mittendis datur norma vivendi, ne scilicet possiderent aurum vel argentum neve in cinctoriis pecuniam nec peram deferrent in via neu duas haberent tunicas nec calceamenta nec virgam (Mth 10,9-10), mox horum verborum auditu tanta eum virtute Spiritus Christi perunxit et induit, ut in formam vivendi praefatam non solum notitia et affectu, sed etiam vita et habitu transferret. Statim enim caligas deposuit, reiecit baculum, peram pecuniamque, et una contentus tunicula, dimissa corrigia, pro cingulo funem sumpsit, omnem sollicitudinem cordis apponens, qualiter audita perficeret et apostolicae regulae semet per omnia aptaret.

Denique Spiritus Christi vi flammea totus accensus, coepit ut alter Elias veritatis aemulator exsistere, coepit etiam aliquos ad iustitiam inducere, coepit quoque ceteros ad poenitentiam invitare. Erant autem eius eloquia non inania nec risu digna, quod erant virtute Sancti Spiritus plena, erant medullas cordis penetrantia, ut etiam in vehementem stuporem audientes converterent et obstinatorum mentes mollirent efficaciter. Innotescente enim apud multos sublimi eius sanctoque proposito tam ex doctrinae simplicis veritate quam vitae, coeperunt eius exemplo viri quidam ad poenitentiam animari et eidem, relictis omnibus, habitu vitaque coniungi, quos Fratres Minores vir humilis censuit appellandos.

Fratrum vero iam consummato senario, cum pius eorum Pater et pastor locum solitudinis nactus, vitam deploraret adolescentiae non sine quadam culpa transactam, sed etiam sibi et proli, quam ‘in Christo genuerat’ (1Cor 4, 15), veniam postularet et gratiam, eminenti in eum superveniente laetitia, certus factus est de remissione plena omnium delictorum, usque scilicet ad ‘quadrantem ultimum’ (Mth 5, 26). Tum raptus supra se et in quoddam lumen totus absorptus, luculenter conspexit ea, quae circa se fratresque futura erant;

sicut ipse postmodum, Ordinis profectum et dilatationem proxime futurum annuntians, fratribus comiter reseravit. Cum autem ad duodenarium crevissent, disposuit Dei famulus cum illo coetu Sedem adire apostolicam, ut ostensam sibi a Domino normam vivendi, quam et brevi sermone conscripserat, suppliciter et instanter posceret eiusdem supremae Sedi illi proponat approbandam.

Properantem itaque illum cum sociis ad conspectum Summi Pontificis, domini scilicet Innocentii tertii, praevenit eum dignatione clementiae ‘Dei virtus et sapientia Christus’ (1Cor 1,24), suum per visionem monens vicarium,

ut supplicanti pauperculo et placidum daret auditum et benignum praeberet assensum. Vidit enim in somniis Pontifex ipse Romanus Lateranensem basilicam ruinae fore iam proximam, quam quidam homo pauperculus, modicus, et despectus, proprio dorso submisso, ne caderet, sustentabat. Cum igitur in fratre Francisco sapiens contemplaretur antistes simplicis animi puritatem, mundi contemptum, paupertatis amorem, propositi perfecti constantiam, animarum zelum ignitumque voluntatis sanctae fervorem: „Vere – inquit – hic est is, qui opere ac doctrina Christi sustentabit Ecclesiam”. Proinde ad eum devotionem concipiens ac petitioni eius per omnia se inclinans, approbavit Regulam, dedit de poenitentia praedicanda mandatum, postulata tunc cuncta concessit et plura se concessurum in posterum promisit.

Scripsit fr. Benedictus Huculak OFM