|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS Saxa combusta Ad limites, rupes, altera parte, longa, impervia, sole combusta, aeternum prospicit, momentum hunc irrideto solitariae fici aestu incumbente radices in terra infigere conantur, in anfranctibusque nidi solitudinem habitant. Saxa tempore combusta, stantia, polita, consumpta, et in immenso spatio confixa, ubi elatus fluctuum impetus tremulum aera cogitagionesque perfectas leves reddunt. scripsit Johannes Teresi |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||