|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
POESIS CALPVRNII SICVLI-BVCOLICA I Nondum solis equos declinis mitigat aestas, quamuis et madidis incumbant prela racemis et spument rauco ferventia musta susurro. cernis ut ecce pater quas tradidit, Ornyte, vaccae molle sub hirsuta latus exsplicuere genista? nos quoque vicinis cur non succedimus umbris? torrida cur solo defendimus ora galero? Hoc potius, frater Corydon, nemus, antra petamus ista patris Fauni, graciles ubi pinea denset silva comas rapidoque caput levat obvia soli, bullantes ubi fagus aquas radice sub ipsa protegit et ramis errantibus implicat umbras. Quo me cumque vocas, sequor, Ornyte; nam mea Leuce, dum negat amplexus nocturnaque gaudia nobis, pervia cornigeri fecit sacraria Fauni. prome igitur calamos et si qua recondita servas. nec tibi defuerit mea fistula, quam mihi nuper matura docilis compegit harundine Ladon. Et iam captatae pariter successimus umbrae. sed quaenam sacra descripta est pagina fago, quam modo nescio quis properanti falce notavit? aspicis ut virides etiam nunc littera rimas servet et arenti nondum se laxet hiatu? Ornyte, fer propius tua lumina: tu potes alto cortice descriptos citius percurrere versus; nam tibi longa satis pater internodia largus procerumque dedit mater non invida corpus. Non pastor, non haec triviali more viator, sed deus ipse canit: nihil armentale resultat, nec montana sacros distinguunt iubila versus. Mira refers; sed rumpe moras oculosque sequaci quam primum nobis divinum perlege carmen. "Qui iuga, qui silva tueor, satus aethere Faunus, haec populis ventura cano: iuvat arbore sacra laeta patefactis incidere carmina fatis. vos o praecipue nemorum gaudete coloni, vos populi gaudete mei: licet omne vagetur securo custode pecus nocturnaque pastor claudere fraxinea nolit praesepia crate: non tamen insidias praedator ovilibus ullas afferet aut laxis abiget iumenta capistris. aurea secura cum pace renascitur aetas et redit ad terras tandem squalore situque alma Themis positi iuvenemque beata sequuntur saecula, maternis causam qui vicit Iulis. dum populos deus ipse reget, dabit impia victas post tergum Bellona manus spoliataque telis in sua vesanos torquebit viscera morsus et, modo quae toto civilia distulit orbe, secum bella geret: nullos iam Roma Philippos deflebit, nullos ducet captiva triumphos; omnia Tartareo subigentur carcere bella immergentque caput tenebris lucemque timebunt. candida pax aderit; nec solum candida vultu, qualis saepe fuit quae libera Marte professo, quae domito procul hoste tamen grassantibus armis publica diffudit tacito discordia ferro: omne procul vitium simulatae cedere pacis iussit et insanos Clementia contudit enses. nulla catenati feralis pompa senatus carnificum lassabit opus, nec carcere pleno infelix raros numerabit Curia patres. plena quies aderit, quae stricti nescia ferri altera Saturni referet Latialia regna, altera regna Numae, qui primus ovantia caede agmina, Romuleis et adhuc ardentia castris pacis opus docuit iussitque silentibus armis inter sacra tubas, non inter bella, sonare. iam nec adumbrati faciem mercatus honoris nec vacuos tacitus fasces et inane tribunal accipiet consul; sed legibus omne reductis ius aderit, moremque fori vultumque priore reddet et afflictum melior deus auferet aevum. exultet quaecumque notum gens ima iacentem erectumve colit boream, quaecumque vel ortu vel patet occasu mediove sub aethere fervit. cernitis ut puro nox iam vicesima caelo fulgeat et placida radiantem luce cometem proferat? ut liquidum niteat sine vulnere plenus? numquid utrumque polum, sicut solet, igne cruento spargit et ardenti scintillat sanguine lampas? at quondam non talis erat, cum Caesare rapto indixit miseris fatalia civibus arma. scilicet ipse deus Romanae pondera molis fortibus excipiet sic inconcussa lacertis, ut neque translati sonitu fragor intonet orbis nec prius ex meritis defunctos Roma penates censeat, occasus nisi cum respexerit ortus. Ornyte, iam dudum velut ipso numine plenum me quatit et mixtus subit inter gaudia terror. sed bona facundi veneremur numina Fauni. carmina, quae nobis deus obtulit ipse canenda, dicamus teretique sonum modulemur avena: forsitan augustas feret haec Meliboeus ad aures. scripsit Johannes Teresi |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
