Melancholia Iacobus Balde (1604-1668) in Humanistarum numero recentiorum poetarum adscribitur. Iacobus, qui Iesuitorum ordini intererat, grammaticus rhetorque Oeniponti fuit atque Latinum necnon Graecum sermonem multos annos ibi docuit: magna utriusque sermonis scientia adhibita, multa composuit poemata, quorum notissimum "Melancholia" est. Hic Iacobus ipse ad aerumnas fugiendas secretumque euadendum poesei ipsa, tamquam nouus Icarus, frui auspicatur:
Semper ego inclusus Germanae finibus orae
in Bavara tellus senescam.
Tristibus imperiis spatio retinemur in arcto
et curtum male perdimus aevum.
Atqui vincla licet rupto dissolvere nodo
et clausas diducere turres:
Graeculus effugiens aliquis Minoia regna
ceratas sibi sumpserat alas.
Sed neque fallaces ventos temptare necesse est
lasuris super aequora pennis.
Tota mihi quamvis adeo Germania carcer,
deterius quoque carcere corpus,
libera mens tamen est: ubi vult, habitatque volatque.
In pelago non impedit Auster,
in terris non tardat obex, transcendit et Alpes nubiferas ac sidera pulsat.
Accedit Phoebi donum, divina poësis.
Hac fretus velocior Euro
Euri nascentis patriam cunasque videbo,
Aurorae rapiendus in ortum.
Scripsit Andreas Nouocomensis
|
