Si Deus est, unde malum?
Multi se interrogant de mali praesentia in mundo, alii, huic innixi, confutare
conentur existentiam Dei, alii contra maioribus viribus Deum precantur.
Quo melius explanare possim, utar notionibus philosophis propriis, at sat
facile erit intellectu.
In primis dicendum est malum in mundo secundum entis veritatem non extare, nam non fieri potest ut admittamus Deum, optimum omnium, malum creasse nec malum supremo superius esse, ut Augustinus monet.
Unde ergo malum?
Malum nihil aliud est nisi boni privatio. Cum malum commitit, homo quidem
libertate donata praeditus bonum minus eligit quod scilicet privatio
corruptioque boni est et illi prae peccato originali contingit ut nequeat
agnoscere lucide summum Bonum, cum natura deficienti sit.
Hoc peccatum, a progenie in progenies propagatur. Itaque, quamvis cum Freud
assentiri saepe haesitem, admittere cogor hoc quod infans, modo natus, natura
atque ingenio malo pravoque, mostrans nimium studium suimet ipsius quod
videlicet augebitur, cum adoleverit. Attende animum ad illos pueros nimio
amore parentum curruptos et, ut ita dicam, non ad veram vitam condocefactos,
nunc adulti quales sunt?
Quid significat ad virtutem educare? Educatio nullo modo ponit se contra
naturam hominum, immo vero auxilium praebet ut virtutes colantur et
magnificentur mirum in modum, quae aliter nequaquam florerent atque
emergerent. Ad virtutem instruere sibi vult educare requisitis et aliorum
necessitatibus, quia, ut bene et probe scis, extat vinculum quoddam inter nos
homines natura eadem deficienti prorsus natum. Quod honorare et tueri
appellatur humanitas. Educatio vel paideia igitur, de qua supra diximus, per
magistrum vel praesertim doloris morbique experientias disci potest. Quae cum
ita sint, homo malum committit, quoniam ob peccatum originale natura malus
est, sed emendari potest, immo debet, per paideiam quae una ad virtutem et bonum informare quit.
Scripsit Thomas Pedemontanus
|
