Nox erat et placida in terram descenderat umbra,
fulgebant caelo sidera et innumera.
Emicat e tenebris splendentibus ecce taberna
lucernis: gratus nocte etiam, emptor, eris.
Solus post mensam stat perlustrans rationes
mercator Mahomet, vir probus atque bonus,
Bactria quem genuit quondam multosque per annos
grandis America nunc accipit hospitio.
Ecce repente irrumpit homo fortis validusque
et tollit clavam: „Aes mihi trade cito!"
Exhorret Mahomet. Quid nunc? Non carior aere
vita salusque omni? Sed licet ipse bonus
pacificusque sit ex animo, non totus inermis
umquam est: sub mensa fortia tela iacent,
quae non versu apta, at clava longe potiora.
Arripit haec Mahomet, pertimidusque latro
concidit in genua et lacrimans: „Ignosce ruenti
praecipiti in crimen! Stulte ego, confiteor,
sane egi, sed quid facerem? Vivo sine quaestu,
nummi deficiunt, esuriunt liberi…"
Latronis miseret Mahometum. Nonne propheta
olim homines monuit, semper ut auxilium
pauperibus miserisque darent? Non restat in arca
lucrum non parvum? Extrahit et misero
ecce quater denos latroni porrigit ultro
nummos: „Ecce tibi!" Obstupet ille. „Deus",
ait Mahomet, „iussit semper nos esse benignos
ore prophetae. Quid? Nonne, propheta Dei
quae iussit, fidenti animo servare debemus?"
„Tales", ait latro, „ille propheta facit
vos Mahometanos? Iurare in verba prophetae
eius et ipse volo! „Assecla vis fieri
iam Mahometi? Vere?" „Vere!" „Haec modo verba
dic et tolle manum: Non deus est alius,
inque, Deum praeter, Mahomet eiusque propheta est."
Haec latro repetit. „Gratulor!" ait Mahomet.
„Panem sume tibi nunc; certe esuris, amice.
Lac quoque vis? Aderit!" Exit, ut afferat. At
cum revenit, latro iam nullus adest. Fugitne?
Fugit. Quid refert? Omnia, quis opus est,
ut vivat, Mahomet antehac iam tradidit illi:
aes, panem atque Deum. Sufficit. Iam valeat!

Scripsit