Amoris bellatrices

Direxit Simon Staho, partes egerunt Josefin Ljungman, Shima Niavarani, in scaenam reduxerunt Peter Asmussen et Simon Staho, imagines curavit Harald Gunnar Paalgard, sonitum curavit Rune Palving, pelliculas extruxit Janus Billeskov Jansen, produxit Hafniae XX Film ApS, distribuit Trustnordisk. (Dania, anno MMIX).

Memorabilis pellicula haec (Suetice: Kærlighedens krigere) Locarni ostenta est, quam arduum erit extra Scandias aspicere. Albus tantum et niger imaginum color est, minima narratio, duae tantum mulieres partes agunt neque ulli histrioni loquendi facultas datur. Ida et Katharina (Karin) mutuo vehementi amore coniunctae sunt: altera nihil sine altera cogitare sentire gaudere potest. Ida flava est coma, fragilis et tenuis, Katharina corpore vigens, fusca et materna. Sed antiquum scelus praeteriti aevi laetitiam adumbrat: Ida a patre suo diu inhumane violata est. Puella scelestum visitat neque ab ipso verbum ullum in excusationem accipit. Hoc unum manet, nefarii viri nex, quam amantes accurate infantium more praeparant et perpetrant. Sed nulla pax neque spes ex cruore effuso orietur: ipsae simul beate vitae suae finem imponunt, amor tantum in aeternum supererit.

Quantus amor esse potest? quousque? manetne amor et vita post innocentiam offuscatam? potestne iterum exstrui? has quaestiones spectator secum fert post fabulam hanc, violentia et cupiditate exsudans, Catulli immoderatam libidinem nobis commemorans (...lingua sed torpet tenuis sub artus flamma demanat gemina teguntur lumina nocte...) tam in vacuis amplis aedificiis quam in sollemnibus silvis Nordicis.

Scripsit Herimannus Novocomensis