Claudius Lévi-Strauss

Pauci studiosi tam longum quam Claudius Lévi-Strauss iter fecerunt ad regulas in humanis cultibus abditas explorandas. Qui variis et convengentibus rationibus conatus est intellegere immensam machinam signorum quibus omnia hominum vitae proposita colliguntur, exempli gratia familia, fides religiosa, artificum opera, regulae polite prandendi. Hoc singulare est in ingentibus revonationibus, eas paucis verbis enuntiandas esse: dicendum est ergo Claudium animi canticum explicuisse, explanationi saltem appropinquasse tam severitate quam mentis inventione usus. Si de cantico loquimur, non solum metaphoram illa musicam commemoramus anthopologorum propriam: si nos cotidie cantiones vitae communis canere soliti essemus, si memoriae mandaremus populorum cantus mythicos et nuptiales, nihil de modis societatum illarum nobis constaret. Animi enim nostri nihil sua sponte patefaciunt de symbolorum socialium mutationibus: nos ignoramus regulas quibus symbola ipsa moveantur et aliud aliud commutet. Nobis cantici lectio deest, quae pone cantionum varietatem regulas explicet, unde varietas illa orta sit (ex concentu aut subversione aut commutatione), et formas describat. Haud longe a veritate est qui dicat, Claudium Lévi-Strauss sibi simile propositum fixisse: quem ante cetera alliciebat detectio formarum occultarum et legum sub specie societatis latentium. Ille in terrae scientiam animum intendebat dum regionis prospectum miratur, in plantarum scientiam dum fruticem florentem contemplatur.

Quapropter se dicavit detegendis formis, quae et copiosos propinquitatum mores et deorum figuras ligneas et fabularum varietatem et rerum oeconomicarum artificumque operarum continuam commutationem genuerunt: non tamen formas singulas descripsit, sed "structuras" unde neglectis hominum voluntatibus formae illae ortae erant. Hac constanti cognoscendi ratione per annos varie usus est: primum in propinquitatis legibus versatus est, quarum species neglexit ut inde "elementarias structuras" educeret; postea in deorum imagines ligneas "totem" vulgo appellatas animum intendit, earum aenigmata explicans, obvias similitudines derelinquens ad totum ludum arripiendum. Diu deinde mythos examinavit, quorum commutationes et machinationes quattuor amplis libris perscrutatus est, quae liberi sunt a singulis voluntatibus, a linguis, a populorum moribus, a locis temporibusque. Illa structurarum, nexuum et codicum cura Claudium Lévi-Strauss naturae studiosis appropinquat, praesertim matheseos, necnon philosophis qui formularum gravitatem agnoverunt, verbi gratia Platoni et Emmanueli Kant.

Ibi est nucleus operae eiusque novitatis: nam multitudines mythorum, quorum alius alium commemorat, alius alii ignoto respondet, nullo deliberante copulantur, imaginem adumbrant mentis humanae communium processuum. Haec animi cantici descriptio prosequitur et Emmanuelis Kant formas et Romani Jacobson linguarum structurarum scientiam et Jacobi Lacan “significantis” doctrinam. Mirum est populos et cultus ex toto orbe ita connecti invicem ignotos. Historicus, sicut structurarum studiosus Georgius Dumézil, mythos solum populorum contiguorum; qua re omissa, mythos exempli gratia comparans Americanos ante Europaeorum occupationem creatos cum Japonicis, Claudius aspectus theoricos aperuit anthropologiae et animi humani studio pertinentes, ultra ethnologiam. Ibi est sine ullo dubio constans signum eius methodi philosophicae, per tortuosas vias observatae: numquam rigorem philosophorum diligere destitit. Adolescens pictoris filius animum ad sapientiam convertit, anno MCMXXVII philosophiam maluit, docere anno MCMXXXII coepit. Taedio mox oppressus, cupiditate experiendi societatum indigenarum vitam captus est: Sanctum Paulum, in urbem Brasiliae, anno MCMXXXV profectus, per tres annos ibi docuit unde saepe in silvas cum muliere Dina Dreyfus se contulit populos Bororo et Nambikawara perscrutans. Postquam in Galliam redierat, uxori repudium dixit: bis postea uxorem duxit.

Propter leges contra Judaeos de cathedra expulsus, Novum Eboracum confugit et cum pictoribus “surrealisticis” amicitiam iunxit et cum linguarum studioso Romano Jacobson, cuius doctrina ei magno auxilio fuit. Post bellum alterum mundanum arduum ei fuit studia prosequi: deerat enim fama librorum nuper editorum, ideo publica instituta eum nondum recognoverant. Novi Eboraci docuit, deinde ab Unitarum Nationum Educationis Scientiarum et Cultus Ordine (UNESCO) in Indiam et Pacistaniam missus est. Anno MCML factus est magister in Schola Practica Altorum Studiorum apud Universitatem Sorbonensem, adiuvante linguarum studioso Georgio Dumézil. Anno MCMLV liber “De Tropicis maestis” Claudii nomen inter omnes divulgavit: commentarii cotidiani erant clare et humane scripti, meditatio tam de scientia quam de tempore coaevo libere expressa. Et litterarum studiosi et lectoribus liber placuit, auctori honorem comparans; cuius operae nonnullae paginae in scholis discipulis ostenduntur. Auctor se viatorem iam terrae malorum sollicitum demonstrat, excruciatus ob humanam varietatem evanescentem, oecologiae anxius ante litteram; ad Buddhismum inclinatur, de regione Islamica adeo reticet, ut si hodie primum liber ederetur sine dubio vehementer reprehenderetur.

Postquam liber nomine “De anthropologia structuralis” anno MCMLVIII editus est et anno subsequenti Galliae Collegii socius factus est, Claudius tot et tanta fecit et scripsit, ut in toto orbe praeclarus fieret: post publicata scripta “De mente silvicolarum” et “De mythologicis”, perspicue patuit haec opera in saeculo vicesimo doctrina et gravitate eminere. Perdifficile est de hominibus, de eorum consociationibus, de commutationibus disserere, Claudii opera neglecta. Prosequitur cursus honorum: anno MCMLXXIII electus est Galliae Academicus, cum Francisco Mitterand in Brasiliam se contulit, eius ornamenta et reperta collecta in Hominis Musaeo Parisiensi ostenta sunt, Brasiliae photographemata libro edita sunt, nonagesimus denique dies natalis plurimis libellis sollemniter celebratus est.

Anno bis millesimo quinto UNESCO sexagesimum annum suum celebravit Claudio Lévi-Strauss, olim legato, orationem committens, quam ille fere centum annos natus lucide et aptissime pronuntiavit: Johannem Jacobum Rousseau et Michaëlem de Montaigne magistros suos citans, memoravit minas tam rerum naturae quam humanitati progressu oeconomico immoderato allatas, nam putabat tam humanorum cultuum divitias quam ferarum plantarumque varietates simul defendendas esse. Temporibus oppressis, confusis, ad mollitiem et levitatem proclivibus, saepe vir remotus visus est; ii autem, quibus facultas data est eo familiariter uti, cognoverunt quam affabilis urbanus fidelis humanus esset animus ille universalis, omnium gentium diginitatis reverens, praecipue si eius acerrimo aspectui hospes restitisset. Num superbus? minime, modo severus, intelligentia mirabili praeditus, mendacii inimicus: quae omnia vitia sunt auctoris, si idem unus ex maximis est saeculi vicesimi: absonantibus temporibus, suavissima musica est haec cum superba elegantia animi musici, qui canticum explicare potuit.

Hoc scriptum diurnarii Roger-Pol Droit in actis interretialibus Gallicis "Le Monde" Nonis Novembribus anni MMIX editum in linguam Latinam conversum est.

Scripsit Herimannus Novocomensis