Hic ego qui iaceo (1), spectator, magnus in aula
maiore, accipe nunc, ille ego qui fuerim (1).
Clara stirpe tueris natum Caesarionem,
prisci qui regni spes nova natus eram
urbe in Alexandri, in qua iam puerilibus annis
rex dicebar ego; mater enim debuit
alterum, ut regnaret, regem sibi consociare,
quamvis parvus erat - femina quippe marem.
Quid faceret? Nullus restabat: frater uterque
occisus; Caesar, filioli genitor,
occisus nuper; puerum sic denique trimum
declarat regem. Parvulus en ego rex
exhibeor populo festis; aliisque diebus
vix umquam matrem - regnat! – ego video.
„Bella parat mater", dicebat Nubia nutrix.
– „Cuinam bella parat?" – „Contice, parve puer;
nil res illae ad te; bellum sit cura parentum." (2)
Deinde audire tamen contigit ecce mihi
clam servos pavidosque susurrantesque ministros:
„Quid regina parat? Caesaris arma vocat
in se nosque, famem ut satiet laudisque et opumque?"
„Caesaris" aiebant? Nonne meus genitor
interfectus erat Romae? Quid „Caesaris arma"?
Felicem tunc me! Mox ego iam iuvenis
saevitiam illius, qui tunc Caesarque vocatus
Iulius atque novus, heu! nimium didici.
Iam compellebant crudelia „Caesaris arma"
me, matrem, fratrem, vitricum et Antonium
lumine relicto tristem descendere in Hadem.
Non nisi de lapide factus ego maneo
urbe in Alexandri, templorum tecta domosque
despiciens hominum, multaque saecula post,
Romano iam Caesaris imperio morituro,
admoneo cives Caesarionis adhuc,
qui clara Aegyptum regnabat cum Cleopatra,
ex Ptolemaia stirpe ultima progenies.
Terra dein trepidante prolabuntur in undas
vici, templa, fora: omnia mergit aqua.
Me quoque tam grandem lapidis celsumque colossum
fractum et truncatum subtrahit unda oculis.
Nilque nisi caput iam glaucis circumfluor undis
Neptuni in regno saecula plurima ego.
Interim Alexandri viget urbs: labentibus annis
Byzantii regnant, post Arabes validi,
Galli, deinde Britanni; sed quisquis dominatur,
vitam talem, ut erat semper, agunt homines:
hic texit fiscos, hic porcos pascit, at ille
pisces extractos e fluvio pueris
vendendos tradit, sectatur quisque lucellum;
rixanturque et amant suppliciterque deos
implorant, ne deficiat segetesque pecusque
hoc anno fluvius, laetificentur agri,
ne tamen erumpens nimia iam fervidus ira
depopuletur agros eripiatque casas.
Omne illud tempus tepidi sub aequore ponti
occultus lateo, leniter ac leviter
unda fluens me operit lapidemque immergit harenis.
At longum somnum rumpitur ecce meum:
Parvus nat prope me sensimque accedit homullus,
tangit, pertractat, avolat et sociis
cum multis revenit, qui iniectis funibus omnes
ponto ex umbroso glaucifluis et aquis
Solis me in radios ardentes eripuere.
Deinde per aethera ad hanc barbariem venio,
nunc ubi caerulea lucis circumfluor unda,
qualis celabat unda me opaca diu.
Germanos, qui, ut nos, perpessi Caesaris arma,
rursus nunc moneo Caesarionis ego,
qui clara Aegyptum regnabam cum Cleopatra:
sum Ptolemaiorum ultima progenies.

(1) ex Ovidii Tristibus
(2) „Bellum sit cura virorum" (polemos d`andressi melesei) apud Homerum dicit Hector Andromachae, quae eum timore commota a pugna retinere vult

Scripsit