De balaena in litore Austro-Africano dynamito necata (cf. Nuntios fasciculi 66)

Caeruleus placidusque novo sub sole iacebat
aequor uterque modo incipiente die
illa ad litora, quis Atlantiacum Placidumque
distantia inter se maria longe alias
Oceanum faciunt unum. Perrarus in oris
his aspectus erat tam placidum mare, nam
"Procellarum" homines promunturium hoc dixere,
non iniuste, olim; dein voluere "Bonae
Spei" iam, quippe omen metuentes, saeva vocari
Saxa. Nihil prodest: litore non alio
tot periere homines navesque ingentibus undis.
Sed placidum ventis caeruleumque iacet
nunc mare; iam currunt pueri innuptaeque puellae*,
conchis ut lectis, piscibus et sapidis,
eiectos unda hesterna quos nocte reliquit,
apportanda patri parva lucella fiant.
Oceani iacet hic expulsa balaena profundo:
ingens, humida adhuc, glauca colore fuit.
Vix audent accedere eam pueri metuentes
os magnum caudae verbera sive vagae.
Cauda movetur namque cito per inania saepe
aera; nil prodest: nare nequit misera.
Paulatim siccescit; sub se non habet ultra
aquam, qua libere perniciterque volet:
duras nunc in harenas corpus pondere grandi,
pergrandi premitur. Conspiciunt liberi
aegre iam respirantem miseretque timentes.
Ori iam propius ecce puella venit
- haud multo propius tamen - et iacit ante balaenam
piscem a se captum. Dein veniunt liberi
audaces iam facti alii donantque balaenam
escis proiectis; non tamen illa capit
pisces et cancros pro dentibus accumulatos,
sed caudae motu se liberare nitens
frustra pulsat harenas, turbat, trudit in altum,
iactantur lapides, resiliunt pueri.
Iamque viri veniunt rei allecti novitate,
mirantur beluam, fessa labore novo
languidius quae nunc movet artus. Dein rogat unus:
"Iam quid erit?" "Quid erit? Iam morietur", ait
alter ei, "ne, Thabo, dubita!" Conclamat una
voce caterva "O, ne", parvula, "ne pereat!"
Commovet haec animos parvorum cura virorum;
stantque tacentque omnes atque suos liberos
spectant plorantes, dein Thabo primus "Agamus!"
hortatur comites, nititur et beluam
vi summa in maris undas pellere. Iamque sodales
se iungunt operi, viribus et validis
trudunt atque premunt. Sed grandi mole balaenae
fessi mox homines destituunt operam.
Denique custodes iam litoris advocat unus,
qui veniunt, spectant, vivere posse negant
tam grandem beluam tam longe ex aequore pulsam.
"Ne, ne, ne pereat!" collacrimant liberi.
Custodes tamen affirmant certe morituram,
unum praeberi hoc tamen auxilium
posse: cito nulloque dolore interficiatur,
mors ut sit mitis. Quo tamen illa modo
tanta balaena necabitur? An fortasse veneno
infuso venis? Plurima litra tamen
illud poscet opus, dum denique corpore magno
diffuso leto mors citior veniat.
Vel forsan multo laceretur pulvere belli,
pernicioso alias pulvere, miti hodie?
Consilium placet; apportantur pulvere plena
vasa, affixa quibus fila minacia sunt,
mox ductura ignem, fatum adductura balaenae,
Parcarum tenera atraque fila trium.
Alligat en capiti beluae custos moriturae
magna cum cura vasa ea letifera,
tam grande ut caput ictus primus scindat et unus,
exhalet vitam ne cruciata diu.
Longius a belua liberique virique recedunt
iam timidi, fixos nil tamen hinc oculos
deflectunt. Iam flammam filis admovet unus
nunc custos parvam: corripiuntur ea
scintillis minimis, tenui stridentia voce;
mergi videtur murmure paene maris.
At tonitrus subito per litora resonat ingens
effulgentque ignes resiliuntque homines.
Truncus iacet beluae, nuper quae pulsa profundo;
ingens, humida adhuc, glauca colore fuit.
Funditur ecce cruor rubicundas inter harenas;
collacrimant liberi: "Cara balaena, vale!"

* Ex Ovidii Tristibus

Scripsit Caecilia Koch