Pizzoccheri Valtulinae

Autumno incipiente, mos est incolis Alpium Langobardiae ad occasum vergentium, praecipue Valtulinae (Vallis Tellinae), pastam quae “pizzoccheri” appellatur comedere, quam nusquam Italiae invenire possis: neque hoc verbum quidquam ceteris Italicis significat.

Etymon vocabuli “pizzoccheri” ut soleo quaesivi, ut idoneum verbum ad conversionem in Latinam linguam invenirem, sed nihil utile comperii: nam olim “pinzocheri” (unde plerique censent verbum “pizzoccheri” ortum esse) fratres quidam catholici vocabantur, regulam Sancti Francisci obsequentes, qui habitum nuceo colore gerebant: qui color simillimus esse videtur illi, quem “pizzoccheri” ostendunt. Unde nomen acceperint, omnes ignorant, neque videtur radix verbi ullo modo Latinae aut Graecae connexam: mihi verisimile ergo videtur verbum e parum frequentibus idiomatis vallium Alpinarum originem traxisse. Ergo “pizzoccheri” Latine maneant pizzoccheri.

Tibi compara, ad quattuor convivas satiandos:

• tria hectogrammata farinae tritici Saraceni (quod studiosi Polygonum fagopyrum, Angli “Saracen corn” vel “buckwheat” appellant),

• tria hgta farinae tritici sativi,

• duo hgta butyri,

• quattuor hgta pinguis casei Alpium,

• quinque hgta brassicarum,

• tria vel quattuor poma terrestria,

• allium, salviam officinalem et sal.

Aqua ita depse ambas farinas, ut pastam sat solidam conficias, quam ad crassitudinem dimidiae partis centimetri extendas; quam resecabis in taenias unum centimetrum latas. In aqua salsa coque brassicas in taenias et poma terrestria in frusta resecta; antequam coctio perfecta sit, addantur “pizzoccheri” et per decem minuta concoquantur; aqua percola omniaque in ollam figlinam immitte tabulatim cum caseo in frusta resecto, denique infunde butyrum, allium et salviam antea simul fricta. Quam ollam breviter in furno calefacies.

Comede ferculum calidum simulque vinum rubrum Vallis Tellinae (Grumello vel Sassella) copiose bibe!

Scripsit Herimannus Novocomensis