Et ii quoque, qui Patavium tenent, mirantur, qua ratione, iuxta legum auctoritatem, quae iuri humano tuentur, sit utendum migrantibus, qui cum ex Africa paulatim venissent iam tertiam fere populi partem efficiunt, male habitantes et pro pusillo laborantes stipendio. Ipsi enim sunt, qui suscipiunt opera non delectantia Italos, -ut ea construendi domos, ea curandi quos debilitat senilis aetas-, postremo ingratis officiis in fabricatione rerum funguntur, leviore salario ac deterioribus fruentes conditionibus. Loca igitur et tuguria, ubi solent habitare isti, per vigiles populari habitu vestitos custodiuntur, sed in dies peiora et minus habitanda fiunt. Noctes illic horrendae sunt. Neque est mirum, quod nonnulli peregrinorum delinquere consueverunt: permulti ob desperationem laboris in crimen incidunt, prohibitam mercedem agentes: aut pharmaca enim, scortaque commercantur, aut alia obliqua negotia peragunt. Quidam periculosi fiunt, reliqui lente coniunguntur societati Italorum, qui ut obiter dicam eos non diligiunt, etsi ad modum vivendi suum sustinendum operas eorum desiderant.

Idcirco, haec erectio Patavini muri, quo quaedam Africanorum circunscribitur colonia, nomine Angellini cognita, Italis perquam necessaria, perigrinis iniustissima videtur. Nam, etsi tramites pharmacorum venditoribus ferreo et alto (3 mt) intercluduntur impedimento, honesti tamen mortales, qui intra murum quoque manent, in carcere magis quam in libera et digna se sede habitare rentur. Itali, ac praecipue Praefectus urbanus dicunt hoc temporarium institutum fore, donec peregrini alias Patavii collocantur. "Unum quod evacuationem Angellini retardat est duritia civium, qui neque inquilinos Africanos neque vicinos habere volunt". Praeterea, apud administrantes urbem, non est studium segregandi Africanos; sed neque omnes homines politici neque sectas innitent omnes blandis erga inmigrantes sententiis. In iis non desunt qui aut occultare cuncta maurorum, aut severiora decreta in eos praeferenda censeant.

Scripsit Carolus Petreius Bogotensis