Methodus, qua operculum ollae coctoriae densius concludatur, quam ut gasa evadant, eo fine, ut res ollae inditae celerius percoquantur, inventa est iam ante trecentos annos. Primum vas huiusmodi ab inventore Francogallo Dionysio Papin a.1680 demonstratum est Londinensi Societati Regiae; idem vas eo magnam admirationem movit, quod propter defectum valvulae displosum est.
Talis olla coctionis acceleratae in coquinam introducta est vicesimo demum saeculo exeunte. Eadem ab ipsis coquis non adhiberi solet nisi quodam cum respectu anxio. Sed nunc nescimus an haec olla in claritudinem perventura sit finalem: an fiat instrumentum energiae comparandae desideratissimum.
Marcus Antonietti, professor chemiae et director Bostaniensis (Bostanium = Potsdam) Instituti Planckiani areas colloidales et limitaneas investigandi, vasibus similibus utitur ad pabulum unum ex efficacissimis aetatis industrialis quam celerrimê comparandum: carbonem.
Reactio chemica est simplex, substantia necessaria ferê ad infinitum suppeditatur: Plantarum reliquiae originis vehementer variae: a nucamentis abietum usque ad putamina aranciorum – talia omnia apta sunt ad hunc processum, qui ab scientistis appellatur „carbonizatio thermalis". Per duodecim horas, temperaturâ 180 (centum octoginta) graduum Celsianorum, acido citrico catalyseos causâ addito, talia fiunt de plantarum biomassâ, qualia in strato carbonum subterraneo fieri solent per complures miliones annorum.
Calore et pressione mutatur plantarum structura molecularis. Earundem elementa carboneum et hydrogenium et oxygenium ineunt alias coniunctiones chemicas. Ceterum relinquuntur carboneum fere purum, plerumque pulvis subtilis, et aqua, quae filtro secernitur.
Quare usque nunc nemo invenerit hoc praeceptum coquendi simplex, Prof. Antonietti explicat simpliciter: „Per longum tempus investigatores vix optaverunt, ut fabricarent carboneum."
Inventio Antoniettiana est effecta ab „Enerchem" grege investigatorum, cuius ex duobus annis participia sunt quinque instituta Planckiana. Gregi „Enerchem" propositum est, ut opera chemica conferret ad quaestionem solvendam flagrantissimam: Quibus generibus energiae homines poterunt uti in tempus longius et sine detrimentis ad clima pertinentibus?
Per longum tempus dominata est visio hydrogenii sine peccato ex aquâ et fluento electrico oecologico fabricati. At impedimenta talis fabricationis technica sunt enormia. Fabricatio et missio commercialis talis substantiae valdê displosivae essent carissimae et detrimentosissimae. Usque nunc in nullâ terrâ industriali maiore homines gravius student condere infrastructuram hydrogenii fabricandi et vendendi.
Altera autem ratio materiae combustibilis fabricandae, de qua multo maior spes est concepta - et quae partim iam adhibetur – est haec, qua etiam ortae sunt substantiae fossiles, velut oleum minerale, gasum terrenum, carbo: est enim ratio, qua substantiae organicae mutantur in substantias combustibiles magnae densitatis energeticae.
Investigatores hanc rationem adhibentes unus cum altero aemulantur variis methodis, quae inter se maximê differunt efficacitate. In Germaniâ e.g. floret commercium esteris methylici e Brassicâ napo oleiferâ fabricati. At talis fabricatio denique est profusio agrorum: Hac enim methodo ab agenturâ „Nachwachsende Rohstoffe" pro hectareâ et anno computantur tantummodo elici mille quingentae quinquaginta litrae olei Dieseliani, sumptibus benzini tractrorum et laetaminis artificialis non respectis. Itaque operae non pretium est napum oleiferum adhibere loco combustibilium substantiarum fossilium.
Vix maiora sunt emolumenta bioaethanoli, quod comparatur fermentatione alcoholicâ usque nunc solitâ: qua eliciuntur 1650 litrae bioaethanoli benzino aequivalentes pro hectareâ et anno. Novis quidem methodis stramentum lignumque fermentandi fieri poterit, ut augeatur copia bioaethanoli fabricati: Sed eaedem methodi nondum adhibentur.
Mox adhiberi poterit ratione industriali methodus maioris spei, qua non solum semina et tubera fructuum, sed integrae plantae adhibebuntur: methodus "biomassae liquefaciendae" (BtL), quae etiam appellatur "solare oleum Dieselianum". Proximo anno futuro prima fabrica huius generis instituetur Fribergâ in oppido Saxonico. Exspectantur elicitum iri quatuor milia litrarum olei pro anno et hectareâ – quae copia parta non superatur nisi copiâ biomethani, quae pro anno et hectareâ aequiperatur quinque milibus litrarum benzini.
At etiam copia biomethani eliciti videtur esse exigua, si comparatur cum copiâ carbonis ex ollâ coctoriâ fabricati. Carbonizatio enim hydrothermalis nuper inventa commodi est gravissimi: eâdem conservatur ferê integrum carboneum plantâ conditum, cuius magna pars aliis methodis adhibitis evolat dioxydata. Accedit, quod in methodo ollae coctoriae non addenda est energia nisi in initio, quia processus carbonizationis post brevem calefactionem servatur calore, qui a se ipso gignitur. Antonietti investigator Planckianus computavit harundine celeriter crescente adhibitâ acceptum iri pro anno et hectareâ quattuordecim tonnas carbonis.
Itaque si technici usi erunt methodo ollae coctoriae, valor calorificus carbonis eliciti multo maior erit quam omnibus methodis ceteris adhibitis. Minus autem laetabilis est huius carbonis status aggregationis. Nam difficile est inventu, quomodo pulvis carbonei directê adhibeatur ad motra autocinetorum commovenda
Idem pulvis niger saltim poterit methodo „carbonis liquefaciendi" mutari in benzinum atque oleum Dieselianum – idque in iisdem fabricis, in quibus etiam substantiae combustibiles e biomassâ eliciuntur. Choreniani fabricatores Fribergenses, qui hôc tempore sunt maximi biomassae liquefactores, aestimant pulvere carbonis adhibito lucrum energiae maius fore quam adhibito ligno.
Sed Antonietti investigator Planckianus non putat fabricationem novarum materiarum combustibilium esse rem omnium urgentissimam: Eidem viro docto multo gravior videtur esse alius effectus plantas carbonizandi: Nam hac methodo ligantur copiae carbonei enormes, quae alioquin in circuitu naturali plantarum crescentium et putrescentium dioxydatae revolarent in atmosphaeram inutiles. Carboneo autem ligato feliciter deminuitur calefactio climatis fatifera.
Antonietti enim computavit carboneum dioxydatum, quod in toto orbe terrarum emitteretur materiis fossilibus combustis, compensari posse totum, si methodo suâ carbonizarentur plantae, quae crescerent in terrae centesimâ parte, i.e. in areâ milies quinorum milium chiliometrorum (1000 x 5000 km).
Nequaquam necessarium esse, ut plantae mutarentur in carbonem. Nam si processus carbonizandi prius sisteretur, post octo horas, ex carbonariâ ollâ coctoriâ exoriri formam carbonis priorem, quae magni aestimaretur ab hortulanis: terram vegetabilem (i.e. „humum").
Etiam celerius quam mutationem plantarum messarum in materiam combustibilem faciendam factum iri sǒlum maternum validum et stabile – ideoque comparationem novorum agrorum, quibus compensaretur carboneum dioxydatum.
"Acuta" Antonietti inquit „problemata energiae comparandae hominibus imminebunt fortasse post viginti annos. At problema climatis acutum habemus iam hodie."
Hanc relationem d.24.m.Iul. a.2006 in periodico „Der Spiegel" inventas e Theodisco sermone in Latinum convertit Nicolaus Groß praeceptor Sedis interretialis domûsque editoriae, quae appellatur LEO LATINUS:
