CAUSAM DICI AB ANTHROPOPHAGO

Francofurto Moenano ex urbe – Post unam ferê horam et decem minutas Klaus Drescher iudex praesentibus pausam concedit interponendam. Quam pausam „ad aerem hauriendum" concessam omnes homines praesentes sitienter desideraverunt in oeco C 165 iudicii municipalis Francofurtensis versantes, ubi modo tormentuosâ cum subtilitate descriptum est, quam lentê et quam crudeliter quidam homo esset interfectus. Quomodo Bernhardum Berolinensem ingeniarium 43 annos natum necaverit, quomodo idem per horas interierit sanguine effluente, Armin(ius) Meiwes describit quietâ voce haud commotâ, quasi recitet praedictionem tempestatis. Qui reus bene se praeparavit: quae dicere vult, inscripta sunt foliis magnitudine DIN-A-4 factis sibi antepositis, quae relatione procedente diligenter, unum post aliud, a dextris ad sinistra transponit ad alteram struicem. Textum autem idem vir 44 annos natus bene novit, saepe potest oculis a folio aversis ad iudices conspicere, manibus usus, ut sensum verborum etiam clarius exprimat.

Ii, qui Arminium iam ante biennium coram iudicibus municipalibus Casseliensibus causam dicentem observaverunt, affirmant: „Iste didicit". Illo tempore Arminius propter homicidium casuale damnatus erat ad custodiam octo dimidiique annorum, quod spatium ex illo tempore transigit Casseliae. Nova causa iuridica postulata est a iudicibus Foederalis Aulae Iudicialis, qui sentirent collegas suos Casselienses, cum complures notas homicidii non satis diligenter probavissent, fortasse sententiam dixisse nimis clementem.

Arminius olim technurgus computatralis brevi post h.9.30 (horam nonam et dimidiam) in Francofurtensem oecum ducitur iudicialem manicis ferreis vinctus, advocatos suos comiter salutat, deinde statim avertit a cameris photographicis, quae imminent ante scamnum accusatorium. Per septem octove minutas sic remanet constans, loquitur cum suis defensoribus, dum Klaus Drescher iudex praeses intrat et praesentes iubet considere. Arminius perspicillum naso imponit, refert, quam difficile sibi sit res, quas revera factas recordetur, distinguere a rebus, quas legerit acta iudicialia percrutatus.

En virum, qui videatur esse comis affabilisque, synthesi vestium coloris anthracitini atque concinno focali nigro-albo indutum, quem si aspexeris, licet exspectes mox tibi explicaturum esse, quam commodus tibi futurus sit novus contractus assecurationis vitae. At deinde idem describit historiam vitae suae, quae ex aetate pueritiae iuventutisque fortasse difficili, sed non valdê insolitâ desinit in horribilem abyssum animae humanae profundissimam.

"Nos" Arminius inquit, „fuimus familia satis felix". Idem fuit natu minimus trium liberorum, quorum omnis genitus erat a patre alio. Primis annis infantiae suae „se ipsum habuisse bellissimê", dum puer novem annos natus expertus sit patrem familiâ desertâ „se apoculasse cum muliere iuniore", quod sibi narratum sit ab aviâ. "Currens secutus sum autocinetum, cui pater insidebat, sed idem ne speculum retroscopicum quidem inspexit". Deinde se sibi visum esse responsabilem „familiae suae", praesertim matri suae, quacum usque ad eius mortem a.1999 factam solus vixit in ingenti domo 36 conclavium, in Wüstefeld viculo remotissimo prope Rhodopolin (Rotenburg) in Hassiâ Boreali sito.

Arminius narrat de militiâ foederali, quam schola principali frequentatâ et tirocinio mercatorio interrupto egit per duodecim annos. Necnon idem narrat, quomodo primum coierit cum feminis virisque, de difficultatibus, quae sibi allatae sint a matre, quandocumque domum secum attulerit mulieres, quas ducere sibi in animo fuisset. Arminius refert se iam puerum valde commotum esse cinemate Robinsoni Crusoe aspectando, in quo Veneridies ille ferus vir insulanus induceretur sodalem mortuum cenaturus, ut eundem „honore afficeret".

Porro Arminius loquitur de lubidine, qua affectus sit iam adulescens, cum animo fingeret se corpora virilia „exenterare", de cupiditate suâ „fratris minoris" ficticii, quem voluerit habere aspectum illius Sandy pueri in serie televisoriâ spectati, cui titulus fuisset „Flipper", de quodam condiscipulo, quem tali aspectu esse sibi visum esse, sed quem alloqui se non ausum esse, quia timeret, ne a puero respueretur, si eidem pandisset, se cupere „aliquam quadram ab illo desecare."

Annis nonagenariis (saeculi proximi praeteriti) Arminius invenit computatrum atque interrete a se adhibenda. Per multas horas idem sedet ante computatri sui album visificum, virorum nudorum imagines ex libellis pornographicis excerptas scannerizat in laminam fixam, bursas visit commutandi electronicas. Matre mortuâ Arminius interrete pervagatus incidit in oblationes anthropophagicas. Se deliberasse, utrum talia essent realia an mente tantum ficta Arminius nunc narrat iudicibus. Deinde se nonnullis hominibus anthropophagica offerentibus respondisse, velut cuidam „Lucae", qui in initio dixisset se cupere fieri victimam anthropophagi, deinde autem decrevisse, ut curaret se ipsum a familiâ suâ mactandum, idque – ut refert Arminius - „die 7. m.Ian., id est festo Natalicio orthodoxo."

Necnon Arminius narrat se commercium interretiale habuisse cum quodam Matthaeo, qui optaret quidem, ut verberando necaretur, sed nollet comedi. Se condidisse propria fora interretialia, anno 2001 ineunte se incidisse in nuntium Bernhardi B. ingeniarii academici Berolinensis: "Offero me vivum a vobis comedendum." Primo se incertum fuisse, num ille Bernhardus hoc serio scripsisset. Tum inter se Bernhardumque commercium epistularum electronicum esse factum frequentius, denique se ursum esse a Bernhardo, „ut rem celeriter perficeret." Coram iudicibus Arminius recitat verba epistularum, in quibus Bernhardus rogaverit, ut castraretur mentis suae compos et ut communiter cenarent membrum suum virile.

Arminius narrat se d.9. m.Mart. a.2001 virum Berolinensem secum abduxisse a statione ferriviariâ Kassel-Wilhelmshöhe. Se ambos vectos esse in viculum Wüstefeld, ubi viserent „conclave laniatorium". At primum conatum vanum fuisse, Bernhardum voluisse redire Berolinum, sed deinde in statione ferriviariâ Cassellianâ consilio iterum mutato eundem declarasse se sucis antitussivis trochiscisque dormitoriis sopitum velle perficere rem sibi propositam.

Cum Arminius nunc magnâ cum subtilitate describat, quomodo nocte sequente Bernhardus Berolinensis mortuus sit, nonnulli homines in Francofurtensi oeco iudiciali verba Arminii audientes apparent vehementer nauseare. Multum, multum sanguinis effluit, dum Bernhardus Berolinensis lentê moritur, postquam Arminius cultro abscidit eius membrum virile. Quem Arminius dicit per spatium noctis compluries animo relictum esse, denique a se habitum esse pro mortuo. Ad quandam mensam tabernaculi cervesarii, quam redegisset in „scamnum laniatorium", se denique alligasse corpus dilaniatum, sanguine carens, moriturum, „ne decideret neve vulneraretur" (sic narrat Arminius vultu gravi). Postea demum, cum aspectaverit taeniam magnetoscopicam, qua haec scaena esset recepta, se „territum" animadvertisse Bernhardum Berolinensem illo momento temporis adhuc respiravisse. Eâdem taeniâ magnetoscopicâ in oeco iudiciali monstratâ spectatur, quomodo Arminius corpus „secundum praeceptum quoddam interretiale" exenteraverit, in duas partes dissecuerit, suspenderit. Deinde Drescher iudex permittit auditoribus exire ad pausam habendam.

Hôc die causae iuridicae clarê patet, quomodo Arminius se velit defendere: Quater minimum idem verbis effert se non egisse nisi mandatu Bernhardi. Verbis quae fuerint "Ubi primum animo relictus ero, iugula me", Berolinensem Rhodopolitano mandasse, ut se necaret. Ad argumentum Arminii refutandum restat taenia magnetoscopica: Accusator dicit facinoris receptionem indicio esse reum facinus perpetrasse lubidine adductum, praesertim cum Arminius concesserit taeniam receptam esse se masturbante. Sed Arminius dicit se huic actioni indulgentem vix respexisse magnetoscopium. Necnon eiusdem advocati affirmant Arminium facinus magnetoscopio recepisse nullo alio fine nisi eo, ut rem memoriae mandaret et postea culpam a se averteret. Itaque die exeunte Haraldus Ermel advocatus Arminii, haec contendit: „Nisi fecisset receptionem magnetoscopicam, Arminius hodie non potuisset demonstrare omnia non facta esse nisi a Bernhardo Berolinensi exoptata."